Niespełna tydzień temu Pani Gretchen zainicjowała świetnym tekstem temat o przetaczaniu. Znaczy się, zaczęła, że (…) przetacza się od lewa do prawa dyskusja o zakazie stosowania przemocy fizycznej wobec dzieci. I rzeczywiście się przetaczała.
Pięć minut później, zaczęła się przetaczać, a nawet falować, dyskusja o pile nożnej, a w zasadzie o przerżniętej z Niemcami. Tak się przetaczała, że aż z koryta występowała. Czy ktoś stąd, nie zabrał głosu? Nie widzę… Jutro bodajże ciąg dalszy przetaczania.

Aktualnie przetacza się dyskurs narodowy o zgwałceniu 14-latki, jej prawie do aborcji, czy raczej do morderstwa dziecka nienarodzonego jak mówią drudzy. Argumentuje się, definiuje, cytuje, filmy aborcyjne wyświetla, zdjęcia pokazuje. Nie będę wchodził w ten temat bo na temat aborcji już wiele razy się wypowiadałem. Mój kumpel Stachu też.

W Psychiatryku, jak nazywa naczelny psychiatra kraju Wojtek Orliński saloon, znalazłem smakowity a nawet pikantny kąsek. Nie wszyscy jesteśmy Orlińskimi – stwierdził z mocą Tomasz P. Terlikowski (pełny doktor, w odróżnieniu od samuraja Paliwody). Jasne, nie wszyscy też jesteśmy Terlikowskimi.

I poleciał sobą dalej: – (…) gdyby któraś z moich córek zaszła w ciąże w wieku 14-lat (a zrobię wszystko, by się tak nie stało) to, choć uznałbym swoją wychowawczą porażkę, nigdy nie zdecydowałbym się na zabicie wnuka. On/ona nie może być ofiarą błędów moich dzieci, ani też moich ewentualnych porażek. Pieniądze zaś, które miałbym przeznaczyć na zabicie, a które tak solennie mi Pan odlicza, wolałbym przeznaczyć na zabawki dla wnuka lub wnuczki, którego pomógłbym swojej córeczce wychować.

Żałuję bardzo, że Terlikowski nie dołączył stosownej instrukcji obsługi obejścia ciąży bokiem (jestem przekonany, że nie instrumentalne zapobieganie miał na myśli, ile raczej ukierunkowanie nastolatki na poza rozwojowe, fizjologiczne, bądź, co bądź, niezwykle naturalne rozkosze).

I mówi Terlikowski: – (…) Jeśli jako ojciec zawiodłem, jeśli popełniłem błędy, które sprawiły, że moja córka musiała szukać mężczyzny w kimś innym, a czułości w działaniach, które nie są przeznaczone dla nastolatek, to MUSZĘ wziąć za to odpowiedzialność i pomóc w niesieniu odpowiedzialności mojemu dziecku, które raz już zawiodłem. A w tym wypadku wzięcie odpowiedzialności oznacza urodzenie i wychowanie dziecka, które nie jest winne moim i córki błędom. Urodzenie i wychowanie, a nie ucieczka za pomocą szczypiec ginekologicznych, którymi zmiażdży się główkę mojego wnuka.

Ojciec, popełniający błędy (oj, freudysta by tu się jaki przydał, albo inny psycholog chociaż) sprawiające, że córka przestaje widzieć w rodzicu mężczyznę i szuka czułości z innymi, powinien popełnić harakiri. Wedle wzorca Paliwody… Co na to Poldek…?

A miast mówienia o miażdzeniu główki wnuka, warto od czasu do czasu własną główkę wtrynić w imadełko warsztatowe. I odrobinkę podkręcić korbkę...