Idę sobie wesoło, jak to ja, wydeptaną w trawniku ścieżką, przez jakieś chaszcze, między garażami, opodal bloków z wielkiej płyty. Gdybym miał ze sobą miecz, ścinałbym puste, suche głowy starodawnym ostom, ale nie mam akurat miecza przy sobie, więc mijam, więc przekraczam, więc ślizgam się idąc po balejażu błotnistej ścieżki.

Idę na skróty, by jak najszybciej dotrzeć na dworzec i odjechać Pekaesem do domu.

Wiem, wyglądam jak Szatan z filmu klasy D. Niczym Bela Lugossi, w czarnym jedenastoletnim, długim płaszczu powiewającym na wysokości połowy silnej, męskiej łydki. Z rozwianym siwym włosem i papierochem w pysku.
Moje myśli błądzą wokół okrutnych praktyk czarnoksięskich. Wracam z pracy..

I nagle oko, oko nie pozbawione pewnej złowieszczej autonomii wychwytuje napis zdobiący bury mur. Nim dotarł do mnie jego sens, zrobiłem jeszcze kilka kroków, ale cofnąłem się i stanąłem naprzeciw przytwierdzonej do muru niewielkiej, acz solidnie wykonanej tablicy.
Napisano na niej tak:

ZAKAZ HANDLU PSAMI!

Rozejrzałem się. Po lewej rząd ponurych garaży. Dwadzieścia kroków dalej strzaskana piaskownica i zdemolowany wrak czerwonego volkswagena. Na burym murze bloku mieszkalnego tablica z wiadomym napisem:

ZAKAZ HANDLU PSAMI!

Przelazłem przez komiczny, czerwony płotek i przyjrzałem się z bliska napisowi.
Dotknąłem go nawet palcem. Blacha była zimna i gdybym był nowomodnym poetą,, napisałbym, że w dotyku przypomina martwą albo żywą rybę!

- Czego się pan tak gapisz? – odezwał się towarzyski emeryt, dotychczas zajęty gmeraniem emerycką laską w niewielkiej kałuży.

- Panie, co to znaczy, że jest tu zakaz handlu psami, i dlaczego akurat psami? Tu pusto jakby jest, że się wyrażę: wypizdowo… i żadnego psa przeznaczonego na sprzedaż w promieniu kilometra nie widziałem nigdy! Tylko ciapki!

- No, zakaz handlu psami tu jest! Tu psa nie sprzedaż pan, choćbyś się zesrał!

- Panie emerycie szanowny! Co się Pan tak gorączkujesz z tymi psami? Ale czemu jest zakaz, czy ktoś tu kiedyś handlował „lege artis” lub nielegalnie psami?

- No, jak mógł handlować, skoro jest tu zakaz handlu tymi psami?

- Od jak dawna tu jest ten zakaz?

- Ja nie wiem. Ja się wprowadziłem z nieboszczką, za nieboszczyka Gierka jakoś, i już zakaz był.

- I pan tu mieszkasz przez cały ten czas? Widział pan kiedy w tym miejscu kogoś handlującego psami?

- Nigdy. W zeszły piątek widziałem faceta z kolczykiem w uchu. To wszystko, co wiem na ten temat!

Pożegnałem się z emerytem, któremu nie daję więcej niż dwa lata życia i popędziłem na autobus.
Dwieście metrów dalej wpadłem bykiem na faceta z małym wilczkiem na ręku.

- Gdzie pan tak gnasz? – zapytał, rozcierając glukoidalny nos, podczas gdy z każdej kieszeni jego płaszcza wyglądał dodatkowy szczeniak.

- Gdzie gnam? Nie wiem, ale nie mów mi pan, że pan te psiaki, tam kupiłeś? – i wskazałem na miejsce gdzie widniał bezlitosny zakaz handlu psami!

- Coś pan? Tam przeca zakaz jest! – Roześmiał się i palcami prawej dłoni zwichrzył swą grzywkę, której nie posiadał od 30 lat.
Szczeniaki w jego kieszeniach, zaśmiały się głucho!

- Ten się śmieje, kto się śmieje ostatni! – Pomyślałem i pognałem na dworzec kolejowy skąd odjeżdżają autobusy do Goliny.

A skrzydła czarnego, starego płaszcza, fruwały wokół mnie jak kruki.

Kierowca autobusu już ruszył, ale cofnął swą stalową machinę, bym mógł wsiąść.
Pewnie poznał we mnie pana!
Kupiłem bilet i rozmazując parę na szybie przypomniałem sobie, że nie kupiłem biletów dla szczeniaków.

- Panie kierowco! – Po czemu bilety dla szczeniaków?

Odpowiedział mi śmiech współpasażerów i wiuzg zamykanych elektronicznie drzwi.