Tekst ten będzie krótki, bo jest tylko malutkim komentarzem do wpisu pana Zeręby zamieszczonego na redakcji.pl pt.: “Dobry humor Środy, śmiech Pacewicza”.

I naprawdę za dużo nie ma tu co pisać, bo robi się niezasłużoną zupełnie reklamę tymże dwóm postaciom. Nie warto.

Powszechnie wiadomo, że śmiech to zdrowie. Że śmiech może być terapeutyczny. Ale równie szeroko wiadomo, że śmiech może być też przejawem zaburzeń emocjonalnych, a nawet psychicznych. Nie mnie oceniać, czego przejawem i znakiem jest, tak świetne samopoczucie Środy i Pacewicza, kiedy podejmują tematy, tak poważne i wymagające, jak in vitro?

Wydaje się, że w tym konkretnym przypadku, śmiech jest, jedyną możliwą dla tych osób, odpowiedzią na brak poważnej argumentacji i rzetelnego namysłu nad kwestiami, które wymagają nie tylko określonej wiedzy etycznej, medycznej i prawnej, ale również, a może przede wszystkim, postawy otwartości wobec innych. Postawy, która próbuje wejść w uczciwy dialog, która szuka zrozumienia dla argumentów drugiej strony, a nie tylko naigrywa się z niej i wyśmiewa. Wydaje się, że ani Środa, ani Pacewicz nie są zdolni do wejścia w prawdziwy dialog z jakimkolwiek przeciwnikiem. Smutne to i żałosne.

Nie mam nic przeciwko śmiechowi, emocjom głośno wyrażanym i nie ukrywanym. Ale, jak mówi Pismo: “Wszystko ma swój czas i miejsce swoje”... Jest czas na emocje i śmiechy-chichy i jest czas na poważną dyskusję nad kwestiami, które tego wymagają. Nie chcę tu wchodzić w patos i jakąś egzaltację niezdrową, ale ważne jest to, by wiedzieć kiedy rozmawiamy na argumenty, a kiedy na emocje i… co kiedy wypada…