Małgosia jest aniołem.
Specyficznym.
Poznałyśmy się już prawie siedem lat temu i przez blisko dwa lata pracowałyśmy razem. Tyle czasu wystarczyło, żebym mogła powiedzieć, że jest jedną z najważniejszych osób jakie stanęły na mojej drodze.
To ona wierzy w moją wyjątkowość.
Ona otworzyła we mnie nowe drzwi, których istnienia nawet nie przeczuwałam.
Ona umie śmiać się ze mną tak, jak chyba nikt, i mojemu poczuciu humoru przyznać kategorię najwyższą.
Ona stała się dla mnie wzorem w poszukiwaniach, drogowskazem w drżączkach wewnętrznych. Do dzisiaj słyszę co powiedziałaby w sytuacji, w której mną już rzuca po ścianach. Umie spokojnie, w kilkadziesiąt sekund zbudować we mnie dystans.
Ona przekonała mnie, że nasze imię jest najpiękniejsze.
Dzięki niej, dzisiaj dla wszystkich jestem Małgosią. Nie tam jakąś Gosią czy Gośką. Coś jak nowe imię i tożsamość – jej to zawdzięczam.
Mogłabym jeszcze długo wymieniać...

Czasami mamy szczęście, że spotkamy kogoś, kto wnosi jakość dotąd nieznaną. Spotykamy kogoś, kto swoją obecnością nas dotknie i na zawsze coś zmieni, o ile to szczęście mamy.
Miałam.

Zna moją życiową opowieść, wzloty i upadki, te grzeszne, i te bolesne. Wie, a mimo to widzi we mnie przede wszystkim dobro.
Mówiłam, że jest aniołem.

Zadzwoniłam do niej w środę, żeby się dowiedzieć co z wynikami badań i tak sobie gawędziłyśmy o sprawach rozmaitych.
Usłyszałam coś takiego:

Wiesz, jakoś tak ostatnio myślałam o tym jak się poznałyśmy, ile spraw się zdarzyło, i że tylko ty umiesz się zwijać ze śmiechu na chodniku, aż nogi się plączą. Dajesz ludziom bardzo dużo radości Gosiaczku. Nawet nie wiesz ile.

Coś mi w środku zadrżało, bo to brzmi tak, jakby się zaczynała żegnać...

Luty 2009

Wyszła z pracy, już prawie była w domu. Gdzieś w okolicach Żwirki i Wigury uderzył w nią samochód.
Uderzył z taką siłą, że głową rozbiła przednią szybę, wyleciała w powietrze i upadła na jezdnię.
Była przytomna. Krew lała się z rozbitej głowy. Popatrzyła na swoją nogę, która ruszała się w zupełnie nieprzewidywalnych kierunkach.
Z samochodu wysiadło dwoje ludzi, mężczyzna i kobieta.
Nie zostawili jej.
Nie wezwali pogotowia.
Podnieśli i wtłoczyli na przednie siedzenie.
Oprócz tych dwojga, w samochodzie jest jeszcze dziecko.

Zawieziemy panią do szpitala – powiedzieli.

Ruszyli.

Bardzo panią przepraszamy, bardzo, bardzo panią przepraszamy.

Głowa jak głowa, ale noga ściśnięta w tym samochodzie sprawia, że Małgosia zaczyna krzyczeć z bólu.

Ciszej, proszę się uspokoić – nagle coś zmienia się tonie głosu, a ona widzi, że jadą w stronę Okęcia.

Tam nie ma żadnego szpitala.

Tam nie ma szpitala – mówi

Zaraz, zaraz. Odwieziemy panią

Wjeżdżają w osiedlową uliczkę i zatrzymują się. Z bloku wychodzi jakiś mężczyzna, o coś się spierają, on się nie zgadza, oni się upierają.
Małgosia bierze telefon i dzwoni do Rafała, swojego syna, że miała drobny wypadek i spóźni się do domu, jeszcze da znać.

Pojawia się kolejny samochód. Przenoszą ją kolejny raz.

Ten mężczyzna znowu ją przeprasza i zapewnia, że jadą do szpitala. Tym razem rzeczywiście. Pod szpitalem na Banacha on wychodzi i idzie do izby przyjęć. Pojawia się lekarz, sanitariusz, nosze.
Zabierają ją.
Po kilku chwilach rozglądają się za mężczyzną, ale jego już nie ma.

Lekarz wzywa policję.

Małgosia pamięta tylko szczątki. Że kobieta była ładną, młodą blondynką, że właściwie byli grzeczni, że twarzy żadnego z mężczyzn nie rozpozna.

Policja robi co może. Przeszukują zapisy z kamer rozmieszczonych w tym rejonie, ale państwo wiedzieli jaką drogą jechać. Żadna z kamer nie zarejestrowała samochodu z wybitą przednią szybą. Wszystkie ominęli.

Policjantka mówi, że i tak miała pani dużo szczęścia, bo najczęściej w takich przypadkach sprawcy zabierają ofiarę, wywożą gdzieś za miasto i zostawiają w rowie.

...

Wstrząśnienie mózgu, z zanikami pamięci. Pamięć wróciła.
Małgosia mówi, że najbardziej głupio jej było kiedy nie mogła sobie przypomnieć jak właściwie się nazywa, i który to mianowicie jest rok kalendarzowy.
Pielęgniarka, ze specjalizacją w psychiatrii – wiedziała jakie mogą być konsekwencje.

Noga. Złamanie z przemieszczeniem, skutki takie jak po zmiażdżeniu niemal.
Siedem miesięcy w gipsie.

Zasiłki, nagła i bezinteresowna pomoc od ludzi, którzy widzą, że ona jest aniołem. Nie można tego nie zauważyć.

Ostatecznie wyjęli ją z gipsu. Czas na rehabilitację. Najwyższy.

Listopad 2009

Poszła do swojej zaprzyjaźnionej pani doktor, koleżanki właściwie, bo odrobinę brzuch ją bolał. Nic nie szkodzi sprawdzić skąd to się bierze.

Dostała skierowanie do szpitala.

Badania.

Lekarze coś się zrobili nerwowi i pytają czy mają z nią rozmawiać jak z pacjentką, czy jak z profesjonalistką.
Zgadnijcie co wybrała?

Badania dodatkowe.

Natychmiastowa operacja, bo to nowotwór.

Wyjęli z niej wszystko, wycięli co się dało.

Badania.

Rok temu nic nie było, dzisiaj guz ma 10 × 11 × 15 centymetrów…

Przed nią chemioterapia, okazało się, że to nie jest najgorsza wersja, ale też nie najbardziej łagodna. Widzą rozwiązanie i szansę.

Rozmawia ze mną, jakby na wszelki wypadek chciała się pożegnać i powiedzieć jeszcze raz to, co najważniejsze. Rozumiem…

Dotrzymała naszej umowy, która sprowadza się do bardzo prostego ustalenia, że generalnie to oczywiście wiemy, że każda z nas jest i nie musimy się zdzwaniać raz w tygodniu.

Kolekcjonuję ludzi. Ważni są ze mną zawsze, nawet jak przez lata nie mam kontaktu.

Ta umowa to było jeszcze coś... Takie zastrzeżenie dużym drukiem…
Jeśli coś ze mną będzie źle, to obiecuję dać znać.

...

Nie dzwoniłyśmy. Nie widziałyśmy się przez kilka lat, a każda z nas wiedziała, że ta druga jest. Jakby co, albo jakby nic.
Małgosia dotrzymała warunków.

A ja dotrzymam swoich, o których nigdy jej nie powiedziałam.

...

Chwilami myślę o tym wypadku, o tych ludziach, którzy tak ją potraktowali. Widzę to wszystko, tak jak ona, w pewnym ciągu zdarzeń. Wydaje się, że ona płaci, ale o nich nic nie wiadomo…
Może zapłacili już za to?

...

Nie wiem jakimi ścieżkami chodzi życie, nie rozumiem ich, nie jestem w stanie pojąć dlaczego aniołom przytrafiają się takie rzeczy.
Nic to, właściwie nie o to chodzi.

Będzie żyła, albo umrze.

Będzie żyła.

Ja jestem już oswojona z tą rzeczywistością. Dam jej wszystko czego dzisiaj i jutro, i pojutrze będzie potrzebowała.

Tylko życia nie mogę jej dać.