Melduję się Panie Jacku! Słusznie prawisz, że coś się jednak zmienia. Powoli i nie wiem, czy nie za późno, ale dobre i to. Pozdrawiam serdecznie, trzym się!

referent

w 1860-1861 dochodzi do protestów społecznych, w demonstracji w Warszawie (luty 1861) pada 5 zabitych. Car Aleksander decyduje się na ustępstwa, nastepuje liberalizacja rządów, polonizacja urzędów, ogólna odwilż. nieźle jak na koszt – 5 zabitych.

powstanie styczniowe przynosi represje, rusyfikację, tysiące zabitych i zesłanych, konfiskacje majątków, i ogólny terror. ale za to romantycy mają swój Mit !

(tu mala dygresja – w odróżnieniu od Korwina Mikke nie jestem zwolennikiem margrabiego Wielopolskiego – to wlaśnie margrabia swoją nierozumną polityką sprowokował to durne powstanie)

Nie miala swojego Mitu taka np. Finlandia, najbardziej praworządna z carskich prowincji – a w 1918 powstała, bez swojego Mitu (i bez tysięcy Finów za Uralem). Car Aleksander do dziś stoi sobie w Helsinkach na pomniku (bylem, widziałem), co wcale nie czyni z Finów narodu sługusów i lizusów (pokazali to czerwonemu ścierwu w 1939).

Nie miała swojego Mitu Galicja, ale umiala się w Wiedniu targować. Skutek był taki, że w 1870 z Krakowa do Warszawy pismo urzędowe szło po polsku, a odpowiedź przychodzila po rosyjsku. W 1914 z Galicji wyszły Legiony. Po 1918 z Galicji Polska wzięła fachowych urzędników. Tego nie miala Kongresówka, po 50 latach rządów rosyjskich czynowników wyuczona cwaniactwa i oszustwa. za to zostal jej Mit !

Jarecki – idź sobie człowieku ze swoim Mitem – jak wolisz powstanie styczniowe od Okrągłego Stołu, to się nie dogadamy za pierona. Ja wiem, że to pierwsze przynioslo terror i wynarodowienie, a ten drugi przyniósł upadek socjalizmu i otwarcie granic. ty masz swój Mit i niech tak zostanie.

Jak brzytwą Polacy są podzieleni – nieomal bez wyjątku – na dwie tradycje: racjonalno-pozytywistyczną oraz heroiczno-romantyczną. Jedni drugim odmawiają czci i honoru. Tak naprawdę – wręcz się nienawidzą. Być może przyjdze do nas moda z Ameryki, gdzie republikański red-neck coraz częściej nie chce mieszkać obok demokraty-luzaka. Nienawidzą się i nie rozumieją aż tak bardzo, że skupiają się w homogenicznych osiedlach… Być może u nas też dojdze do tego, że deweloperzy zaczną proponować zamknięte osiedla: osobne dla katolickich narodowców a osobne dla zdeklarowanych liberałów?

Może to jest jakieś wyjście, gdyż – jak widać – nawet wspólne blogowanie Polakom średnio się udaje… W Internecie, po sieciowych kablach wędrują noże i siekiery oraz wiadro z gównem, szczodrze wylewanym…

Ale wracając do rzeczy – nie da się, jak widać, uzgodnić wspólnej historii Polski – mamy ten podział utrwalony i obie wersje tak różne, tak dramatycznie rozbieżne, że jest “oczywistą oczywistością”, że poszukiwanie jakiejś wspólnoty skazane jest na porażkę. To jest raczej pole bitwy o pamięć i o umysły. Bitwy na wyniszczenie, mentalnej wojny domowej, gdzie każda ze stron ma swoją wizję wroga: jedni walczą z niebezpiecznymi szaleńcami a drudzy ze obrzydliwymi zdrajcami. Każda ze stron wypracowała własny język i system wykrywania “swój-obcy”.

Przeglądając stare numery prasy można prześledzić ewolucję tego języka, narastającą polaryzację. Paradoksalnie narastającą, gdyż im dalej od będących rzekomo źródłem podziałów wydarzeń – tym podziały te silniejsze. Być może zatem wydarzenia te nie były żadnym źródłem podziałów, lecz jedynie ujawniły starsze i głębsze konflikty toczące nasze społeczeństwo od czasów naprawdę zamierzchłych?

Czy nie warto tu przywołać jednak wspomnianego przez Ciebie hr. Wielopolskiego – nie tyle w kontekście konkretnych posunięć, ile raczej jako zwolennika pewnej metody? Popatrzmy na krakowskich Stańczyków, na Pozytywistów i zobaczmy jak ich poglądy były zwalczane, jak mocnymi musieli nieraz być ludźmi, żeby wytrzymać tę ciągłą nagonkę, że kolaborują z okupantem, że mizdrzą się do obcej władzy. Czy ten język czegoś nam nie przypomina:

Widziałem publicystów i profesorów, odziewających się w błazeńskie szaty
stańczyków i urągających sławom i cierpieniom narodu; widziałem historyków w liberji lokajskiej, męczenników i apostołów, szukających karjery i szczęścia w nieczystej grze politycznej albo w grze giełdowej. Oto miecze, sroższe niźli knut moskiewski, bagnet bismarkowski i centralizm wiedeński.

Tak – nic nowego nie widzimy, tylko wciąż tę samo walkę dwóch temperamentów i dwóch tradycji – mieszczańskiej i szlacheckiej, które od czasów upadku niepodległości walczą ze sobą: mieszczańska, obwiniająca szlacheckie bezhołowie winą za nieszczęście Kraju, szlachecka – obwiniająca mieszczańską o brak woli walki o odzyskanie utraconej niepodległości.

Ależ oczywiście! Tyle tylko. że raz zakorzeniony Mit przestaje być narzędziem dla polityków.
Niech pan zwróci uwagę, w kontekście mówienia prawdy, jak wyglądało w Polsce tak zwane “odbrązawianie historii” oraz mówienie całej prawdy. Pod deklaracjami o trudnej prawdzie kryła się zwyczajna nienawiść a metody uogólniania pojedynczych wydarzeń sprawiały, że jeszcze trochę a byśmy siedzieli w kątach ze spuszczonymi głowami.
Nie wiem czy poza totalitarnymi państwami naród był do tego stopnia postponowany przez własne elity.
To się powoli zmienia. Na szczęście bo już mówiąc po blogersku “prawie byliśmy w d…”
Tak jak w rodzinie – dobre, ale między sobą, bo na razie za tatusiów i dziadziusiów ciągle robią mocno podejrzane typki.
Pozdrawiam

Wspólny blog I & J

Na szczęście nie zwróciłeś się do mnie i dzięki temu nie muszę odpowiadać.
Howg!

Wspólny blog I & J

Wojownicy zawsze wracają.
No…

Moja odpowiedź istotnie niezbyt salonowa, lecz mnie żeś pan zdenerwował, bo ja zacząłem grzecznie a pan jakieś gierki uprawiasz… Chyba tylko właśnie po to, żeby człowiekowi tanim kosztem krwi napsuć.

Mit jest ok. Ma potężną moc. MOC. Taką, że nominowany do Oscara Tomasz Bagiński będzie tworzył film wykorzystujący MIT Powstania.

Ale proszę- to jeno mit. Przegrany.

Zwłaszcza, że mamy mit wygrany. Tak, czy nie?