Moje miasto od kilku lat kojarzy mi się ze światłem. Konsekwentnie realizowany program eksponowania perełek architektury poprzez instalowanie coraz to nowych reflektorów, lampionów i innych szperaczy przyniósł efekt. Może czasem, aż nazbyt widoczny. Może brakuje czasem odrobiny tajemniczości w uliczkach starówki. Ale z drugiej strony, dzięki temu, nocą jest tu dość bezpiecznie.

ul. Marii Panny

Stary Rynek

Dwór Artusa

Katedra Świętych Janów

Stary Rynek, pomnik Mikołaja Kopernika

Tak czy owak oświetlona panorama Torunia widziana z mostu lub drugiego brzegu Wisły to niezapomniany widok a spacer po zmroku po starówce to duża atrakcja.

Mimo nasycenia, czy niekiedy przesytu, światłem zorganizowano u nas jego Festiwal. Cóż to może być ten Festiwal Światła – pomyślałem. Co nowego mogę zobaczyć? Czy nie popadniemy w banał oświetlając na nowo zalane już światłem uliczki?

To co zobaczyłem bardzo przyjemnie mnie zaskoczyło. Światło pochodziło z góry, z nieba…

instalacja Księżyc autorstwa Bruno Peinado

Stanąłem oko w oko z Księżycem. W ciemnym zakątku, gdzie wygaszono wszystkie lampy tylko on świecił. Kto był nie z tego świata: On czy my?

Przeciskałem się dalej przez tłum (tak, tłum ludzi!). Szedłem tam, gdzie słychać było dźwięki przypominające Cztery Pory Roku Vivaldiego, muzyka podkreślała to co zobaczyłem na fasadzie Kościoła Św. Ducha.

Mechanika kosmosu autorstwa Nuno Maya & Carole Purnelle

Wielki zegar odmierzający dni, miesiące, lata. Czas, którego upływ widać na frontonie kościoła. Nic nie jest w stanie go zatrzymać. A my w milczeniu przyglądamy się swojemu przeznaczeniu. Memento mori, memento mori…

Kolejny przystanek – dziedziniec Planetarium i spadająca gwiazda.

Spadające gwiazdy autorstwa Jany Matejkovej.

Ciemność i pióropusz perseidy. W tle ktoś cichutko wypowiada życzenie: żeby mieć dobrego męża, żeby niczego nie brakowało, żeby było zdrowie, żeby…

Nagle nad Rynkiem przesuwają się powoli i majestatycznie świecące punkty. Tak jakby gwiazdy nie spadały a wędrowały po ciemnym niebie.

Lichy aparat i lichy fotograf to i zdjęcia zalatujące amatorszczyzną. Ale uwierzcie, na dole my wszyscy rozmawiający, gdzieś biegnący a one tam powoli, dostojnie płyną po niebie. Jakiś dysonans…

Na dziedzińcu Ratusza inny świat, dziwne dźwięki, dziwne plamy na ścianach. Poruszają się i ciągle zmieniają miejsce.

Dryfujące gwiazdy autorstwa Nuno Maya & Carole Purnelle

Każdy, kto chce, może poruszać zapalone świeczki w stojącym na środku naczyniu z wodą. Wszystko widać na ścianach. Wreszcie jakaś namiastka wpływu na rzeczywistość, wreszcie coś od nas zależy.

Ale już dalej, na ul. Szerokiej rozrzucone na trotuarze świetlne punkty, Łzy Świętego Wawrzyńca. Ich ruch wydaje się z początku zupełnie nieregularny. Zdjęcia odsłaniają jego sens.

Instalacja autorstwa João Ribeiro

Znów pozostaje nam tylko patrzeć i podziwiać. Jesteśmy tak maluczcy, że ledwie widać nasze zarysy. Światło jest za to wyraźne i mocne.

Piękny pomysł i piękne wykonanie, które pozwoliło nam wyjść o tej porze z domów i uczestniczyć w dziwnych misteriach stworzonych specjalnie dla tego miasta przez różnych artystów. Okazało się, że światło, które pochodzi z góry ma wiele znaczeń i wciąż fascynuje.

Kopernik pewnie by się ucieszył.

P.S.
Festiwal odbył się w Toruniu w dniach 11-16.08 br. Więcej informacji i ogromna ilość znacznie lepszych zdjęć: http://www.skyway09.eu/