Dziś z rana dobry wywiad Ireny Lipowicz w radiu “tfu” tokefem. Zdumiewa mnie, jak dobrze pani profesor wypada w mediach, i stale coraz lepiej. Może to już takie dno, że dobrze wypada profesor Lipowicz, a może nawet solidnie wykonuje swoją robotę ma urzędzie. O rany!

Jakiś czas temu, raczej dawno, ale bez przesady, miałem wątpliwą przyjemność słuchania lajf prezydenta patrona lotniska. No i Bolesław mówił i mówił, słuchacze słuchali, klaskacze klaskali, rękodajni maści wszelakiej wznosili toasty i było miło, przyjemnie i w dobrym tonie. Stałem z boku z literatką wody krystalicznie tak czystej, że gdy przykładałem ją do oka, to widziałem świat ostrzej niż przez moje służbowe bryle ze szkłami jak denka od musztardówek. Te same, których nie noszę, bo wolę tego wszystkiego nie oglądać. Stałem zatem i słuchałem, wbity w pędy dzikiej winorośli, która pięła się po ścianie do krawędzi dachu, właśnie tuż za moimi plecami się pięła. A ja w nią wpadałem, wpadałem, wpadałem coraz głębiej… aż podszedł do mnie profesor taki jeden, i powiedział: “Referencie, co… pierwszy raz prezydenta słyszysz bez retuszu… Widzę...”.

— Pierwszy raz, jak boga kocham pierwszy raz, i jestem przerażony.

— To jeszcze nic — ten mi na to — dziś jakiś przygaszony nasz gość, kawałów nie opowiada…

— Panie profesorze — przerwałem, jak się miało w przyszłości okazać, autorytetowi porzuconemu przez wyborczą — przecież to jest wariat w postaci czystej!

— Oczywiście, nikt nigdy nie twierdził inaczej — muszę przyznać, że przeszło mu tu to przez gardło bez żadnego trudu.

Z biegiem czasu utwierdzałem się w przekonaniu (przepraszam za patos), że nasi ojcowie założyciele są jednak jacyś dziwni. I nie chodzi o do nich chęć czy niechęć, o idee i dużą politykę. Doświadczenie, czyli to co namacalne (pardą), pokazywało, że nie zatrudniłbym ich w referacie nawet za darmo, że… jakby to ująć, może posłużę się zdaniem, którym często atakowałem moją Referentową po powrocie do domu, choć trzeba odnotować, że Referentowa była bogu ducha winna przecież. Leciało ono mniej więcej tak: “Oszzzz… [...] No naprawdę... Jak to się mogło stać, że oni tę komunę [...]. Ani oni jacyś szczególnie zdolni, ani moralni, a już najmniej — umiejący”. Tak w masie swej liderującej ich oceniałem, bo przecież znalazłby się i taki bardzo na miejscu, i taki wprost bardzo przeciwnie. A dziś z rana ta Lipowicz całkiem udatnie wypadła… Może więc zatoczyliśmy koło i sięgamy po styropiany, żeby to się jakoś kulało, a może jestem w błędzie i to wszystko akurat starcza. Że w ogóle nie potrzeba więcej czy inaczej. A jutro z rana będzie na przykład dobry wywiad marszałka Bogdana Borusewicza…