Jest symbolem wiedzy, mądrości i dostojeństwa. Czy jednak zasługuje na pełnienie takiej roli?

Jeśli jakaś postać przedstawiana jest w nadmiernej glorii, to zaczynam mieć wątpliwości. Tu za dużo wspaniałych cech jak na żywego człowieka. Zwłaszcza, że jak się sięgnie do literatury okresu Hammurabiego to przypadek z sądownictwa przypisywany Salomonowi znany był z 1000 lat wcześniej. Czy można stwierdzić jednoznacznie jakąś cechę, jakieś działanie, które można bez zastrzeżeń przypisać Salomonowi? Mam wątpliwości.

Czy zatem Salomon wielkim mędrcem i królem był?

Popatrzmy na tę postać. Władzę objął w wieku raczej młodzieńczym. No i widać, że setnie mu w tym pomogła mamuśka Betszeba. To ona w tym czasie spełniała funkcje państwowotwórcze. A potrafiła wiele, zgodnie z kobiecą naturą zresztą. Dbała była o czystość zwłaszcza. Tę cechę musiała wyraźnie kultywować, żeby ją w końcu Dawid przypadkowo dojrzał.
To, że była kobietą wyzwoloną nie ulega wątpliwości z racji stosunku do „ślubnego”.
I inteligentną. To do niej zwrócił się Adoniasz o podarowanie mu „nieużywanej” przez Dawida nałożnicy; wiedziała, że wejście w posiadanie żony króla daje prawo do królestwa.

I chyba dobrze spełniała swą rolę. To za jej życia wybudowano Pierwszą Świątynię, a królestwo korzystało z rzadkiego czasu pokoju pomnażając bogactwa.

A Salomon zajmował się „panienkami” i nie wtrącał w sprawy państwowe ustalane między mamuśką a Natanem.

Niestety czas biegł i w końcu nie stało opiekuńczej osoby. Co pozostało? Wielkie stado żon i nałożnic do pilnowania. Wielce wymagających zgodnie ze społecznym statusem, co przy niewielkim kraju było znacznym obciążeniem.
Mało tego. Poszczególne księżniczki uzyskały prawa czczenia własnych bóstw, co stanowiło istotne zagrożenia dla panującej monolatrii.
Można powiedzieć, że Salomon wykorzystał królestwo do zaspokojenia swych erotomańskich skłonności.

Tymi czynnikami, wraz ze wschodnim przepychem dworu, roztrwoniono kapitał zgromadzony przez Dawida: dążenie do konsolidacji państwa w oparciu o czynnik religijny. Izrael przestał być jednością, a czynniki rozprzęgające zaczęły być coraz bardziej zauważalne.
Salomon nie wychował też następcy, który miałby zaszczepioną ideę państwa. Dla Roboama państwo, podobnie jak dla Salomona, miało służyć jedynie jego zachciankom. Było jego własnością. Efektem tegoż był rozpad Izraela zaraz po śmierci Salomona.

I tu na scenę wkraczają kapłani, którzy ideę państwowości wiążą z religią. Jednak potrzeba było też symboli. Rozpisano role, gdzie mędrca przypadła Salomonowi. (Zgodnie z zasadą przeciwstawności: największy dureń – największy mędrzec). I wiadomo, że jak minie trochę czasu to „ciemny lud to kupi”, a Gebbels ze swoją propagandą to „mały pikuś” przy żydowskich kapłanach.

Można mieć wiele różnych zastrzeżeń, ale genialnych posunięć propagandowych to można pozazdrościć; wszelkie mądrzejsze maksymy, część psalmów i wiele innych przypisano Salomonowi.

Aż stał się symbolem mądrości.

Podobno badania wykazały, że poziom ludzkiej inteligencji jest porównywalny w okresie ostatnich kilku tysięcy lat. Naszą cywilizację wyróżnia opanowanie techniki.

Reszta jest widoczna w medialnych manipulacjach.