Ta analogia jest na tyle dobra, że jakość terapeuty można doskonale określać za pomocą rodzaju deformacji jakich dokonuje terapeuta. Jeśli jest jak kryształ, to obraz jaki uzyskuje klient jest bardzo klarowny i wierny. Jeśli jest jakieś pęknięcie to wystarczy uwzględnić je a obraz skorygować. Gorzej gdy lustro ma pofalowaną powierzchnię, jest najzwyczajniej krzywe lub ma soczewkę ogniskującą wszystko w jednym miejscu – jakąś obsesję. A najgorzej gdy terapeuta przypomina lustro w proszku i klient musi go składać (znam taki przypadek).

To tyle…

Pozdrawiam