Nie mnie dywagować na temat wad i zalet amerykańskiego uzbrojenia. I w przypadku “tarczy” nie o to tu idzie, tak sobie myślę.

Póki co jesteśmy (jak zwykle zresztą) dostarczycielem mięsa żołnierskiego. Szeregowców i kaprali. Takim sobie “kraikiem”, co to niby w strukturach natowskich od ładnych kilku lat jest i nic z tego nie wynika. Poza tym, że od czasu do czasu ktoś nas po główce pogłaszcze.

Nie ma u nas żadnej instalacji, żadnej bazy wojskowej, która wiązałaby NATO bardziej z naszym krajem. Armię mamy słabą i źle uzbrojoną. (Parę świetnych oddziałów specjalnych wiosny nie czyni.) Mnie to wygląda tak, jakbyśmy znowu mieliby być tzw. ziemią niczyją, na której w przypadku jakiegoś konfliktu, teatr pt. “wojna” by się odbywał.
I mnie się to nie podoba. Wcale.

Dlatego od początku byłam zwolenniczką umieszczenia elementów tarczy w Polsce, albo jakiejś innej bazy natowskiej. Ale nie za wszelką cenę, którą przyszłoby nam za to zapłacić. Nie za darmochę, dla Amerykanów, Francuzów, Włochów, Niemców czy diabli wiedzą jeszcze kogo.