Czyli Dogma w pełnej krasie. Zapomniałem o tym obrazie, a to faktycznie jeden z najlepszych dramatów rodzinnych jakie widziałem. Wbija w fotel.

Von Trier to juz zupełnie inna półka. Problem z nim to jak z Almodovarem – dla wielu to na nim kończy się hiszpańskie kino. Dlatego w sumie specjalnie go nie przywoływałem…