Straciłam zbyt dużo żywota,
Szukając w człowieku prawości;
Dziś sarkam na własną naiwność
I więdnę z rosnącej żałości.

Człowiecza natura jest szpetna,
Choć czasem się w maski ubiera,
A mój bezsensowny humanizm
Jak wiara w poprawę – umiera.

Bo jakże mam kochać bliźniego,
Gdy jest on skażony podłością
I w pewnych szczególnych sytuacjach
Zakwita jak wilk brutalnością?!

Jak mogę się nad kimś litować,
Gdy wiem, że mi zdradą zapłaci?
Jeżeli już kochać – to siebie,
A nie dwulicowych współbraci!

Ach, kto mi obieca, że biedny
Nie kupi stu kul za jałmużnę,
By strzelić z dwururki do osób,
Co są mu coś winne lub dłużne?

Kto wie, czy cierpiące dzieciątko,
Któremu pomogę za chwilę,
Nie stanie się kiedyś oszustem,
Zbrodniarzem lub też pedofilem?

Powiedzcie – na Chiny mi litość,
Wrażliwość i miłość bliźniego?!
Uczynność, ofiarność, współczucie…
A może fryteczki do tego?!

26 stycznia 2010 r.