Prawo stanowione mam w tym względzie w “głębokim” poważaniu. Tak jak inne tego typu prawa wywalczone przez lobbystów i zakonotowane przez usłużnych prawników.

Tu chodzi o zwykłą, ludzką przyzwoitość i do tego nie potrzeba było kiedyś sankcji prawnych.
Takiej Dodzie można było powiedzieć, że jej iQ nie idzie w parze z jej karierą. A Madonnie, że zaczęła się kończyć lata temu.

I tyle.

Teraz, bo jakieś dupki wymalowały sobie jakieś “prawo”, mamy to, co widać.
A że widać żałość?
Jakie dupki takie prawo…

Tu nie chodzi o priorytety Pana Boga, ale o problem: czy katolik ma milczeć, gdy bluźni się Bogu? Moim zdaniem nie może milczeć. Choćby dlatego, że jest to przejawem tchórzostwa i rodzajem Piotrowego zaparcia się Chrystusa. Są jeszcze inne argumenty stricte teologiczne, ale na świeckim forum bezpieczniej będzie ich nie używać.

Problem jest szerszy i nie chodzi tylko o Madonnę. Ale w przypadku omawianej piosenkarki zgoda – bojkot jest pewnym rozwiązaniem.

Czy ktoś dalibóg może mi łaskawie wyjaśnić, dlaczego spośród licznych uczuć i emocji ludzkich właśnie owe “uczucia religijne” powinny zasługiwać na jakąś szczególną ochronę?

A jeśli tak, to czy “uczucie świeckości” mieści się w definicji uczuć religijnych? Czy w związku z tym publiczna obecność zjawisk religijnych – mszy, procesji, brzęczenia kościelnych dwonów o szóstej rano – nie obraża np. moich uczuć w równym stopniu, co rzeczony koncert Madonny – Katolików czy Chrześcijan?

Ponadto wydaje mi się, że ludzie wierzący uważają się za obdarzonych jakimś tytułem własności intelektualnej pewnych symboli, które jednak – z wielu powodów można traktować jako znajdujące się w obrębie tzw. public domain. Symbole te – poprzez wielowiekową obecność w kulturze obrosły licznymi znaczeniami, z których wiele wykracza poza wąskie rozumienie danej religii. Krzyż nie jest już zatem li tylko drzewem, na którym ukrzyżowano Chrystusa, nie jest już tylko symbolem Chrześcijaństwa, lecz stał się – w obrębie naszej kultury – symbolem religijności w ogóle. Roznegliżowana kobieta na krzyżu oznacza zatem przemianę naszej kultury, w której symbolika seksualna wypiera symbolikę religijną a cała sfera tradycyjnie rozumianej religijności jest wypierana ze społecznej świadomości przez inne rodzaje wrażliwości.

Ludzie wierzący nie mają jednak – moim zdaniem – żadnego prawa do wyłączności symboli religijnych, które w sferze publicznej się znajdują – podobnie jak ateiści nie są wyłącznymi dysponentami pozostałej części będących w publicznym użyciu symboli.

Podobne rozumowanie dotyczy również symboli narodowych. W tym sensie polska flaga wsadzona przez Raczkowskiego w psią kupę była jak najbardziej na miejscu. Raczkowski nie użył jej bowiem jako symbolu państwa, lecz raczej jako symbolu pewnej kondycji społecznej Polaków, do czego – jako artysta – miał pełne prawo.

zupełnie, jak mozna obrazic Boga i skąd maluczcy wiedzą o tym, że Bóg został obrazony?

Komunikuje to panu, mi czy komukolwiek?

Nie wiem, ale taka wiedza o tym, że Bóg został obrażony i że w ogóle Boga mozna obrazic to miu wygląda na jakieś przypisywanie sobie prawie boskiej mocy oceniania.

O wiele sensowniejsze sa juz same uczucia religijne, znaczy rozumiem, że mozna je obrazić.
Nie uważam jednak, by np. panstwo miało szczególnie chronić te uczucia, bo niby z jakiego powodu?

Moich uczuć patriotycznych się nie chroni i politycy kaleczą język polski np. strasznie.
Jakoś wątpie bym wygrał proces, że np. panowie Gosiewski czy kaczyńscy, bełkocząc, sepleniąc i robiąc błędy obrażają mnie jako Polaka.

Dlatego dziwi mnie, że ochronie specjalnej podlegają uczucia religijne.

Inna sprawa, że ci obrażacze tych uczuć to w większości pseudoskandaliści i miernoty,którzy nie potrafia stworzyć żadnego wielkiego dzieła i wieszają coś na krzyżu czy wkładają gdzies krzyż czy flagi.

Tyle że karać za nieudolność artystyczną?

Pozdrawiam acz tekstem zdziwiony żem.