No właśnie, skoro dzieci nas przekonują o stanie faktycznym, to co nas wstrzymuje, by tak jak dzieci żyć ciesząc się chwilą, tu i teraz, bez ideologii, poświęcania się w imię czego?
Może żyć skromnie, spokojnie, po Bożemu, poza wyścigiem, walkami.
Da się tak w ogóle, czy tak tylko w białym kaftanie bez rękawów jest możliwe?