jest ciężki dla mnie.
Choć “Przełamując fale” dawno temu uznałem za dzieło wybitne, to przy drugim oglądaniu już mnie nie porwało.
Może to film na jeden seans?

Z kolei “Tańcząc w ciemnościach” nie obejrzałem do końca, już nie pamiętam dlaczego.

Nie utożsamiałbym kina skandynawskiego z Trierem, już bardziej z Lucasem Moodyssonem, Aki Kaurismaki czy nawet z kręcącym w USA Lasse Hallstromem:)

A czy kino skandynawskie jest takie jak opisujesz, o tych lemurach?
No nie wiem, “Kumple”, “Elling”, “Człowiek bez przesżłości”, “Historie kuchenne”, przecież to lekkie (acz specyficzne), ciepło-gorzkie filmy, nie nadęte, nie przeintelektualizowane i nieprzeemocjonalizowane:)

A co do “Requiem” i “Trainspotting”, najkrócej ujmę to tak, “Requiem…” nie zostawia moim zdaniem miejsca na oddech:), “Trainspotting” zostawia.
Cóż, widać, idę na łatwiznę, ale pisałem, że lubię opowieści, w “Trainspotting” tę opowieść dostrzegam.

No i co ty chces zod tych Francuzów:), przecież mają urocze, lekkie komedie, takie, jakie nie powstają w żadnym kraju, no:)
Obejrzyj choćby “Jeszcze dalej niż północ” i kilka innych.