Les neiges d’antan topnieją szybko,
Ziemia już w błoto się zamieniła.
Z kopców kapuchy zionie zgnilizną,
To wiosna przyszła, ta Pani Miła.
Ona nam odór gnoju podrzuca,
Ze dwa miesiące przyjdzie w nim żyć.
I ja się pytam, czym tu się cieszyć,
Kiedy od smrodu człowiek chce wyć.