Tylko dwa razy w swoich międzygalaktycznych podróżach kosmita trafił na coś podobnie bulwersującego i, nie waha się użyć tego słowa, głupiego.

Normą we wszystkich innych światach jest traktowanie gromadzonego od początku istnienia danego świata dorobku kulturowego, naukowego, a nawet tego co ludzie nazywają z przymrużeniem oka mądrością ludową, jako największego kapitału całej społeczności planety, a gdy społeczności planet w danej galaktyce wiedzą nawzajem o swoim istnieniu, traktują ten dorobek jako dobro wspólne całej galaktyki.

Żadnemu zdrowemu na umyśle kosmicie nie przyjdzie do głowy nazywanie przesądem odkryć opartych na tysiącach lat obserwacji czynionych przez jego przodków. Jednocześnie nikt poważny nie traktuje mających zaledwie 100 czy 200 lat (planetarnych) hipotez naukowych jako przedmiotu do nauczania w szkołach. Oczywiście jest czymś normalnym, że z upływem czasu okazuje się, że niektóre wyobrażenia i teorie były zwyczajnie błędne, ale także wtedy przechowuje się je w charakterze dokumentacji rozwoju wiedzy o świecie.

U ludzi te sprawy stoją na głowie. Ludzie nie tylko zrobili wiele, by cyklicznie niszczyć dorobek poprzednich pokoleń i wracać do faktycznego barbarzyństwa, nawet ubranego w pozornie oświecone dekoracje. Ludzie dotatkowo mają zwyczaj traktować różne od swojej lokalnej kultury jako konkurencję, od której nie należy się uczyć, a którą należy zdominować, a najlepiej zniszczyć. Zdumiewa całkowita głupota takiego obyczaju, powszechnego u ludzi.

Po bliższych oględzinach kosmita nabrał pewności, że gdyby nie cykliczna autodestrukcja, ludzkość już dawno osiągnęłaby poziom rozwoju przewyższający ten znany kosmicie z jego świata.

Ulubiona przez ludzkość autodestrukcja przybiera nie tylko formy skrajne, jak wojny i “równanie z ziemią” napadniętych krain.

Znacznie bardziej “wyrafinowaną” i negatywnie skuteczną formą autodestrukcji ludzkości jest opisane we wstępie odnoszenie się z pogardą do mądrości przodków, a jednocześnie ze ślepym uwielbieniem do wszystkiego co nowe i niesprawdzone.

Takie podejście powoduje, że ludzie od dzieciństwa wychowywani są w kulcie nowoczesności. Skutkuje to faktycznym odcinaniem się od korzeni własnej cywilizacji i tworzeniem iluzji życia w lepszym świecie. Z tego powodu ludzie na codzień mają do czynienia z wartościami wirtualnymi i “mądrością” opakowań jednorazowych. Ich świat ma termin przydatności taki jak nowy model telefonu komórkowego, który muszą wymieniać co kilka miesięcy, by być “na bieżąco”.

Jakim cudem tak z pozoru inteligentne istoty mogą być jednocześnie tak głupie?