Ludzie widzą tylko swoje avatary…

Jakże to okrutna i prawdziwa konstatacja.

Powiem też Kosmicie w tajemnicy, że na naszej planecie jest tak, że jak już jakiś ziemianin widzi coś więcej niż avatar, to zaraz jest za kosmitę brany. Dziwne, prawda?

Na innej planecie ludzi ktoś napisał kosmicie takie słowa: Człowiek też kosmita. Chyba że zdarzają się ludzie, gdzieś poza kosmosem.

Na co kosmita odrzekł: “To duży skrót myślowy, ale rzeczywiście człowiek jest najprawdziwszym kosmitą. Szczególnie, gdy wokół siebie widzi zdziwione spojrzenia w rodzaju: “a ty co, z choinki żeś się urwał?” Kosmita na tym polega, że czuje się jak obcy przybysz. Szuka znajomych śladów.

Kosmita pisał o dostępnym kosmitom “widzeniu serca” drugiego kosmity. To nie ma nic wspólnego z czytaniem w myślach. Nie da się też tego wymiaru osoby ukryć, gdyż jest tak samo wyraźnie widoczny jak fizyczna postać lub słowo na ekranie.

Dzisiejsze odkrycie kosmity dotyczy tego, że ludzie nie widzą swoich serc, mimo, że ich serca są wyraźnie widoczne dla każdego kosmity. Serca nie da się ukryć. Okazuje się jednak, że można go nie widzieć. To bardzo dziwne. Dla kosmity dziwne, rzecz jasna. Choć bardzo wiele innych ludzkich dziwności to wyjaśnia.

Ta definicja jest zupełnie niezobowiązująca. Wręcz powstała na użytek krótkiej wymiany zdań. Co oczywiście nie oznacza jej nieprzydatności ogólnej. Kosmita, tak w swoim sednie, to raczej nie ma tego, co ludzie nazywają płcią. Kosmita jednak rozumie, że ze względu na charakterystyczne dla ludzi przywiązanie do cech różniących płciowo, ludzie lepiej się czują używając odpowiednio form żenskich i męskich. Zdaniem kosmity proszę się za bardzo nie przejmować, ponieważ z kosmicznego punktu widzenia nie ma czegoś takiego jak płeć. Podobnie jak nie ma kogoś takiego jak “religijny Bóg”. To tylko ludzkie widzenie świata. Zdaniem kosmity.

Kosmita ma wrażenie, że to małe słowne nieporozumienie. Kosmita mówiąc o wielkości serca jedynie nawiązał do znalezionego u ludzi sformułowania, ponieważ używanie tu słów nieznanych ludziom byłoby zbyt dziwne, nawet dla kosmity.

Tak więc, nie chodzi tu o “zawartość serca”, w takim sensie, jak to rozumieją ludzie. Chodzi o to co ludzie nazywają “wielkością serca” albo “wiekodusznością” (wielkość ducha).

Tych wymiarów naprawdę nie da się ukryć za żadnym avatarem. Kosmita rozumie, że ludziom to się wydaje dziwne. Kosmita to od dzisiaj nawet lepiej rozumie.

Czy ja mówiłam o zastawkach i komorach w ludzkim sercu?

podobać zaczynają...
No i trafnie, nieraz nie widzą ludzie tego, co niby widoczne powinno być od razu.

A ten fragment komentarza mnie zauroczył:

,,Dzisiejsze odkrycie kosmity dotyczy tego, że ludzie nie widzą swoich serc, mimo, że ich serca są wyraźnie widoczne dla każdego kosmity. Serca nie da się ukryć. Okazuje się jednak, że można go nie widzieć. To bardzo dziwne. Dla kosmity dziwne, rzecz jasna”

Pozdrówka

W jednej z ksiąg uznawanych przez ludzi za święte jest takie zdanie, że serce jest bardziej zwodnicze niż wszystko inne. To cytat z pamięci, a pamięć kosmity bynajmniej nie jest komputerowa. Kosmita ma nadzieję, że zachował sens tego zdania.

Co prawda kosmita jest nie z tej Ziemi, ale nie aż tak, żeby nie załapać co Magia do niego pisze. Kosmita stara się jak może używać języka ludziom znanego, ale te starania przynosić mogą różne efekty. Akurat temu kosmita nie dziwi się wcale a wcale.

Kosmita jest prywatnie takim trochę uparciuszkiem, dlatego pozwoli sobie powtórzyć, że jego odkrycie dotyczy tego wymiaru człowieka, który ludzie nazywają “wielkością serca lub ducha”. Ten wymiar nie ma wiele wspólnego z zawartością serca rozumianego jako siedziba uczuć i motywów. Czyli nie chodzi tu o taką definicję jak zacytowana z księgi świętej. Pewnie byłoby lepiej, gdyby kosmita użył właściwego kosmicznego słowa, ale mogłoby się zrobić nader dziwnie i niezrozumiale. Tymczasem kosmita stara się na ile to możliwe, “gadać po ludzku”.

Serce o którym pisze Magia, i to o którym była ta vlepka to jeszcze inny wymiar człowieka. O tak rozumianym sercu trochę zdziwień kosmita zostawił sobie na inne okazje.

O ile oczywiście serce rozumiane Magicznie jest nie tylko świetną kryjówką, jest niezgłębione, zwodnicze, tajemnicze, przez co Magiczne jakby, o tyle wymiar osoby dla ludzi niewidoczny “gołym okiem” jest z innej półki, jeśli wolno użyć takiego określenia.

była na gorąco, czyli płynęła z serca.
Ja sobie przeczytałem tekst obcego i całą dyskusję o idiotycznej porze i o dziwo, na zimno też mam same ciepłe uczucia.

Zaczynam się do tej innej cywilizacji przekonywać. Mało tego, widzę jej korzystny wpływ na naszą.

Z zajęć praktycznych, szykuję vlepkę.

wielkości i otwartości serca nie da się chyba nieść na tacy, wysoko? Próżność i pychę – owszem. Ale serca? Nie da rady, to sprzeczność. Myślę, że z tą wielkością jest jak z recenzją książki. Tylko czytelnik może napisać recenzję, nigdy sam autor.

Próżność i pycha może kogoś skłonić do obnoszenia się ze swoim (we własnym mniemaniu) wielkim sercem. Chyba o to Magii chodziło.

Co do recenzji – nie zgadzam się. Wielu autorów pisało z perspektywy czasu miażdżące autorecenzje własnych dzieł.

Próżność i pycha sprawia, że własne mniemanie jest psu na budę, albo nawet gorzej, bo nic nie znaczy, ani na nikim nie robi wrażenia. Poza politowaniem być może. Dlatego uważam, że obnoszenie się z własną (mniemaną) wielkością jest niewykonalne praktycznie (teoretycznie tak, ale to jakby bez znaczenia).

Jeśli idzie o auto-recenzje, przecież nie o to chodzi, że żaden autor nie może napisać autorecenzji, a jedynie o przykład, być może mało udany, że nikt z ludzi ani chyba z kosmitów nie może stanowić o wielkości swego serca – bo możliwość oceny tej wielkości leży w 100% po stronie innych, którzy z naszą wielkością bądź małostkowością mogli się zetknąć. O to mi chodziło.