4, ale dla postępujących bezprawnie i dla niesfornych, bezbożnych i grzeszników, dla niegodziwych i światowców, dla ojcobójców i matkobójców, dla zabójców, 10 dla rozpustników, dla mężczyzn współżyjących z sobą, dla handlarzy niewolnikami, kłamców, krzywoprzysięzców i [dla popełniających] cokolwiek innego, co jest sprzeczne ze zdrową nauką, 11 w duchu Ewangelii chwały błogosławionego Boga, którą mi zwierzono.

List do Efezjan

3 O nierządzie zaś i wszelkiej nieczystości albo chciwości niechaj nawet mowy nie będzie wśród was, jak przystoi świętym, 4 ani o tym, co haniebne, ani o niedorzecznym gadaniu lub nieprzyzwoitych żartach, bo to wszystko jest niestosowne. Raczej winno być wdzięczne usposobienie. 5 O tym bowiem bądźcie przekonani, że żaden rozpustnik ani nieczysty, ani chciwiec – to jest bałwochwalca – nie ma dziedzictwa w królestwie Chrystusa i Boga.

To jest hit:

21 Bądźcie sobie wzajemnie poddani w bojaźni Chrystusowej! 22 Żony niechaj będą poddane swym mężom, jak Panu, 23 bo mąż jest głową żony, jak i Chrystus – Głową Kościoła: On – Zbawca Ciała. 24 Lecz jak Kościół poddany jest Chrystusowi, tak i żony mężom – we wszystkim.

Dziękuję, postoję...

Nielubięnielubięnielubię Szawła z Tarsu.

Mizogin i homofob :p

Geniusz logistycznego planowania. Bez niego byśmy nie mieli pewnie Christianitas, albo nie tak szybko. Za to plus.

Idę nastawić czajnik

I wycisnął na nim takie piętno imho nie za fajne. Ale twórcą chrześcijaństwa to jest jednak Szef Kółka Rybackiego :)

Ale Kościół wierzy, że Szaweł-Paweł był tylko narzędziem Chrystusa. Narzędziem, które Chrystus odnalazł na drodze do Damaszku i przemienił z pogromcy chrześcijan w chrześcijan stratega.

pozdrawiam

Ja sobie tak myślę, że gdyby zamiast ryb do mojej sieci wpadały perełki uroczych kobiet? Ach, myślę sobie, pobudzony Twoją wyobraźnią.

A serio. Przydałby się tu Poldek, bo ja sobie z Tobą nie poradzę. Bo niby jak?

Naleję zaraz wody do szklanki i wypiję wino?

Nie da się. Jest adwent.

pozdrawiam

To w komentarzach pod tą notką nie powinno się pojawiać, bo skromniej napisałem ledwie kilka słów do zestawienia z Hymnem o miłości.

pozdrawiam

Gdyby literalnie to czytać, to Kościołem powszechnym byłoby też prawosławie. O protestantach nie wspomnę, bo to inna para kaloszy.

pozdrawiam

Kupiłeś nagłówki gazetowe z historii Konstantyna.
Treści w nich nie ma za grosz. Za to jest morze ideologii.
Nie przejmuj się.
Nie Ty jeden to łyknąłeś. :)

Trzymaj się.

Nie cierpię Pawła, tak jak nie ciepię ekstremizmu nowonawróconych.
Cenię go jednak nadzwyczajnie za przenikliwość umysłu, inteligencję.
Miewał przebłyski geniuszu, jak w tym Hymnie.

Nie mam dziś w sobie miłości do bliźniego. Mea culpa. Zostało obrzydzenie.

[Podać komuś futro? Pora zbioru bawełny chyba minęła.]

Trzymaj się ciepło, Synergie. Wszystkiego dobrego.

Jak uważasz, że to nagłówki to niech będzie – chociaż w gazetach nie czytałem nigdy na ten temat. Zaś historia powszechna dostępna dla chcącego.

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Przepraszam za nowy wątek.

Historia Kościoła skomplikowana, pełna zwrotów akcji. Zarzuciłem jedynie okres od którego zaczęła się tworzyć struktura administracyjna i to za sprawą niechrześcijańskiego cesarza.

Oki. Milknę już i pozdrawiam. Wytnij najlepiej watki poboczne a pozostaw główny(znaczy moje komenty)

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Pawła bardzo lubię.. – lubię bożych gwałtowników. A hymn jest piękny. Służy mi czasem za ściągę czy aby nie “gwałcę miłości” szukając swego.. .

No i wg mnie potwierdza, że miłość jest z Boga a nie z człowieka. Przychodzi spoza nas i “liczy na” przygarnięcie jak Boża dziecina z groty betlejemskiej.

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Rozumiem Twój punkt widzenia. O ludzkiej miłości możemy porozmawiać. Miłość poznaję poprzez ludzi – tych najbliższych, i tych, których spotykam przelotnie w życiu.

Kto nas uczy miłości? Proboszcz poprzez kazania? Nauczycielka w szkole? Raczej nie! Uczą nas najmocniej ci, których kochamy. Gdy nas kochają, porzucają, zdradzają, odstawiają na boczny tor…

W lekcjach codziennego życia uczymy się miłości.

Ale tu ja się spotkać chciałem z Pawłem z Tarsu i z nim porozmawiać w notce. W komentarzach chciałbym porozmawiać z Tobą i z każdym kto poświęci mi pięc minut czasu.

serdecznie pozdrawiam

Jakoś trudno mi rywalizować z Pawłem z Tarsu, ale… ja mam zgoła odmienne zdanie.

Coś jakby, że wiem lepiej, “co poeta miał na myśli…”

Ale i ja Pawła z Tarsu rozumuję prosto.
Bo prosta dorcia jestem.
To chciałam powiedzieć.
Po prostu.

A to, że cytują z ambon, nie jest dla mnie wskaźnikiem, jak mam kochać.

Chciałam tylko wyrazić swoje zdanie w temacie. Tyle.

—->nie buduj muru.
Buduję go przez ludzi, którym pozwalam się kochać, a oni nie widzą tego. I o duchowości teraz ja mówię. Wyłącznie.

—->A co mnie biednemu chłopu z gór do lubelskiej dziewczyny?
A to, że choćby posłuchać, jak się odkrywa. A robi to rzadko, prawie wcale, bo potem boli. Mur bezpieczny.

—->Ma dziewczyna powodzenie.
Dziewczyna się o nie nie prosiła. Uciekła. Za murem się skryła. Tak bezpiecznie.

—-> Ma dziewczyna charakterek.
:)

—->Ma dorcia w sobie coś, co przyciaga – siebie.
Na szczęście. Bo ma też dorcia męża, którego kocha nad życie, ale nie tak z ambony. Z serca.
I ma nadzieję, że to przyciąganie nigdy jej się nie wykończy, bo szczęśliwa jest i tak chce, żeby zostało.

A, że lubi pogadać, bo mąż, choć stara się ogromnie – umysł ścisły ma, to nie znaczy, że dorcia szuka…

—->całuski, idę spać...
Owiniętego pączka Marysi życzę i rosy o poranku.

Prosto, nie znaczy boleśnie.

Dobrej nocy.

istnieją tylko dowody miłości

Jak ja się cieszę, że te grepsy wypłynęły na szerokie wody…

Moja przyjaciółka (ta z unieważnieniem watykańskim), miała taki problem, że mąż ciągle ją oskarżał, że go zdradza.

“No to w końcu się wkurwiłam i zdradziłam.”

Znalazła se Francuza, starszego sporo od siebie i jak twierdzi, była to zajebista opcja, bo nareszcie poczuła się kobietą. Uwielbianą itepe.

Co do miłości, to nie, najwyżej je t’adore.

Boże, ja powinnam anegdotki zawodowo opowiadać chyba :) W paleolicie bym się uchowała, mimo wady wzroku, jako ten, co gada przy ognisku i dostaje za to najlepszą część mamuta.

Zejdźmy z tych mamutów… Miłość? A bo ja wiem?

Dezorganizuje potwornie życiową logistykę.

Kiedyś w ogóle byłam przekonana, że nie istnieje, znaczy że ludzie tak określają miks trzech rzeczy. Jak się skupię, to se przypomnę jakich.

Niestety się myliłam. Sif. No mniejsza o to.

Miłość jest po to, żeby ubarwiać egzystencję, i żeby Brel miał o czym śpiewać. Osobiście to staram się unikać.

Nie mam pojęcia, czemu obstajesz, mówiąc szczerze :P

skąd ja to znam, rotfl :D

Ale teraz mam niemalże to samo. Z tą różnicą, że mogę spać i jeść :P

Jak mi przeszło, to sobie kurde CHAD zdiagnozowałam :P Idealnie się zgadzało wsjo.

Jeżeli nie znasz, to przeczytaj sobie Ulicę marzycieli. Nawet się poświęcę i przepiszę tekst z okładki:

“Wszystkie opowiadania traktują w gruncie rzeczy o miłości. Ta książka również. I to bezczelnie, bo od pierwszego zdania. Miłość z ul. Marzycieli ma wiele twarzy. Zdarza się co parę dni albo raz na sto lat. Pachnie jak świeżo wydrukowane banknoty albo lato w Belfaście. Z zasady jest nieobliczalna. Łapie znienacka, każe walić w mordę, latać przez Atlantyk i robić masę głupich rzeczy. Ale jak miło o tym czytać. Zakochałam się w tej książce od pierwszego akapitu.”

I dowody tożsamości, czyli dowody osobiste.

Daj mi dowód, że mnie kochasz. To taka stara śpiewka zazdrości.

A serio: jeżeli miłość jest, nie potrzebuje dowodów; jeżeli jej nie ma, to nie ma i dowodów.

pozdrawiam

Nic nie rozumieją. I gadają na dodatek, że trudno zrozumieć kobietę. Spiewają: nie wierz nigdy kobiecie, dobrą radę ci dam, nic gorszego na świecie, nie przytrafia się nam….

Z tym żalem to było u mnie tak. Dawno, dawno temu, a może całkiem niedawno, miałem taką dziwną przypadłość, że zakochiwałem się w różnych pięknych lecz cudacznych kobietach….te kobiety też się we mnie zakochiwały lub nie. Były też takie kobiety, które się we mnie zakochiwały a ja w nich nie. W każdym razie było tych permutacji doświadczeń dookoła planety Erosa sporo i niejeden romans mógłbym na kanwie historii przeżytych i niedokończonych napisać. Tylko mi się już nie chce.

Tu, do Ciebie napiszę takie słowa: niech żadna z moich niemoich byłych dziewczyn nie żałuje, że coś było, lecz przeminęło z wiatrem. Ja nie żałuję. Ciekawe dlaczego?

Może dlatego, że mam romantyczną duszę? Może dlatego, że Eros nie zostawia po sobie jałowej ziemi? Oj, nie myśl tylko, że posród lekcji Erosa nie było i takich kosmicznie dramatycznych i rozdzierających duszę w cierpieniu. Były. Lecz nawet one napełniły mnie w końcu radością i nadzieją.

Zostawiły też kilka grzechów, które trzeba odpokutować. Nigdy nikogo nie chciałem krzywdzić, lecz pewnie ta sztuka mi się nie udała. Jak to już w życiu bywa, kogoś tam, w związku z moim pociągiem do pociągu kobiet, skrzywdziłem.

W karmicznie zaplecionych losach osób, które na siebie wpadają z pragnieniem doświadczenia stanów zakochania w życiu,lecz się nie dociągają do siebie na tyle blisko, żeby być ze sobą razem i związek kończą rozstaniem, pozostanie ślad niespełnionych możliwości. Czasami pojawia się żal, że coś przeminęło, czasami ulga, że przeminęło.

Czasami dopiero po latach możemy spojrzeć na siebie rozsądnie i z dystansu. Gdy spotykamy kogoś, z kim dzielimy prawdziwą miłość, łatwiej nam uwolnić się od żalu. Niech moje dziewczyny nie żałują, że straciły kogoś, kto kochał je całym sercem. Niech Twoi chłopcy też tego nie żałują. Albo: niech żałują, żeby wyciągnąć wnioski z lekcji, jakie przyniosło im życie.

Ufff. dość tego gadania. Dość, bo wyjdzie na to, że jestem skończonym głupcem, co chce wierzyć kobiecie.

serdecznie pozdrawiam

A jak miło to przeżyć. Te wszystkie pragnienia Erosa są ledwie preludium w uwerturze miłości.

Miłość jest siłą, która nas wznosi do różnych światów. Dziś widzę przynajmniej 10 sefir, gdzie milość chce się ucieleśniać na nieskończoną wielorakość sposobów.

W naszej ziemskiej sefirze ucieleśnia się w grach podmiotowo-przedmiotowych. Od nadziei po rozpacz, od marzeń do goryczy rozczarowania, od dobra do zła, od światła do ciemności, od rozkoszy do cierpienia…itepe, itede.

Ale w kolejnych sefirach drzewa życia zmieniają się zasady gry, poprzez którą przejawia się miłość. Jest więc co odkrywać.

serdecznie pozdrawiam

He, miłość nikogo na silę uszczęśliwiać nie zamierza. Więc jak sobie ktoś lepi miłość z żywiołów to zbiera to, co zasiał uprzednio.

Jan Paweł II napisał: “Miłość i odpowiedzialność.. “. Fajna “smycz dla żywiołu,,”.

Wiedźma z salonu sparafrazowała Twoją wypowiedź tak:

Dobrze napisane i bardzo mi się to podoba. Próbować stać się na wzór miłości w rozumieniu św.Pawła.

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

współczucie nie jest egoistyczne. miłość jak najbardziej tak

=moje nudne i banalne foty=

Miłość przychodzi, gdy potrafimy otworzyć się na łaskę, że jest przede wszystkim boskim darem wplecionym w nasz świat.

Przychodzi różnie. Również jako namiętność i zachwyty zauroczenia drugą osobą w zakochaniu. W zakochaniu lubimy sobie i naszej wyobraźni pofolgować. Projektujemy na ukochaną osobę nasze ideały oczekiwań i pobożnych życzeń. Za woalem feromonów teatr życia zmienia się w magiczną bajkę. I ta bajka się pisze przez pewien czas wbrew faktom nagiego życia. A finał? Finał jest nie zawsze taki jak w bajkach: czasmi wygrywa dobro, czasami zło, czasami związek między kobietą i mężczyzną przetrwa próbę czasu, czasami nie. Od czego to zależy? Czynników i faktorów zmiennych w realnym życiu może być praktycznie nieskończenie wiele.

Ale jeden jest szczególnie ważny – odpowiedzialność za drugą osobę. Przychodzi w życiu taki czas, że bez odpowiedzialności nie ma miłości. Jan Paweł II ma rację.

Miłość przychodzi i chce z nami zostać, lecz zostaje tylko wówczas, gdy pozwolimy jej, żeby się w nas wcieliła, czyli wzięła nas w posiadanie. W komentarzu do “Hymnu do miłości” o miłości napisałem przecież:

Kiedy więc będziemy mieć miłość, o której pisze Święty Paweł? Kiedy ją posiądziemy? Nie! Kiedy pozwolimy się jej zawładnąć? Tak! Ale to zawładnięcie nie jest opętaniem przez duchy żądzy i namiętności. Musi być samoświadome i bezwarunkowo empatyczne oraz współczujące. Miłość po prostu ma przyjść i wypełnić formę naszej Osoby duchem i sensem. I wcale nas nie chce zmieniać w kogoś innego. Chce byśmy pozostali sobą po tej przemianie.

serdecznie pozdrawiam

a nigdy nie byłeś złym chłopcem? :P

Zajrzałem, posłuchałem – z zachwytu nad pieśnią i urodą kobiecych ciał omalże nie omdlałem. :)))

Kocham również złe dziewczynki…

A Ciebie lubię za spontaniczną bezpośredniość. Kawa na ławę. Prawda prosto w pysk. To fajny styl. Ale patrz czasami w lustro, ok!

pozdrawiam

Nie bój nic. Będziem Cię chwalić z całego serca i ze wszystkich sił, które z siebie wykrzesam.

Mnie wróżka nic jeszcze nie rzekła, bom olał wróżki. Jedna to nawet się mnie czepiała jak rzep psiego ogona, onegdaj, gdy jako studencik chadzałem Plantami, by dotrzeć na Grodzką do Uniwerku, alem się oganiał przed jej czarami jak przed muchą, więc dała se w końcu spokój.

Hi, hi

Pochwalone niech będzie wino,
co je wypija Pino,
Pochwalone mszalne kielichy
i gęby, co jedzą z michy.

A ja nachwalić się nie mogę
tej płodności za okularem,
co napiszesz, nazwę darem
co na kompie, stuknie o podłogę.

Zatańcz, zatańcz nago na stole,
pochwal się pochwalona muzo
jako grzesznica jesteś świętą,
jako święta byłabyś kurą.

A ja chciałbym zatęsknić
za młodością w podróżach pamiątek,
za nową miłością w każdy piątek
i rozstaniem w feromonach tętnic.

Chciałbym, lecz nie przychodzi tęsknota,
za oknem ciemność, ja przy kominku
z ukochaną roztuloną, mruczącą jak kotka
rozciagam się w cieniu świec na wyrku.

No to masz wierszyk. Skleciłem specjalnie dla Ciebie, żebyś nie marudziła, lecz sobie uwierzyła.

Cium, cium…

I co znaczy ROTFL? Nie rozkminię tego. :D

=moje nudne i banalne foty=

ASAP – tak szybko, jak to możliwe

IMHO – moim skromnym zdaniem

BTW – poza tym

YKWIM – rozumiesz, co mam na myśli

EOT – koniec tematu

AFAIK – z tego co wiem

LOL – głośny śmiech

Nie rozumiem zaproszenia…
Za Tobą i Algą przylazłam :)

Mam prawo dyskutować, chyba…

Choć nie lubisz, jak mam odmienne zdanie, nie lubisz…

Ma mały sens. Ale ja tu gadam.

A od gadania wcale nie przybywa nikomu miłości. Gorzej – nie przybywa też rozumienia, bo gdy ktoś ma swoje zdanie na ten temat, to na podstawie doswiadczenia sobie je wyrobił a nie kazań i pogdanek.

pozdrawiam

chciałem napisać o tym, ze o miłości nie ma co gadać, tak jak gadanie o muzyce nie ma sensu, muzyki trza słuchać, a zamiast gadać trza się miłować:)

Ale stwierdziłem, że nie wypada.

A w ogóle to ja u jeszcze wrócę i przeczytam tekst i siem odniosę, bo na razie skupiłem się na czytaniu komentarzy:0

Pozdrówka.

Zgubiłam się w gąszczu tych wszystkich argumentów…

Przyszło mi do głowy, żeby trochę stanąć w obronie namiętności, która jest bardzo pięknym aspektem miłości.

A czy miłość może nieść gwałtowną energię rozsypującą w pył? Może, na przykład miłość odrzucona. Zanim się człowieku pozbierasz po czymś takim, to wszystko idzie w pył.

Natomiast jedna moja, bardzo mądra znajoma powiedziała mi kilka lat temu, że miłość wcale nie musi być odwzajemniona, bo samo to, że potrafimy kochać jest czymś wielkim i wspaniałym.

Ten buddyjski “czarodziej” miał rację, gdy najpierw mówił, że miłość jest iluzją, a potem temu zaprzeczał. A równocześnie się zaplątał w sprzeczności.

Teraz zamieszam w kotle dla wiedźm jeszcze bardziej. O co chodzi? Otóż, mniej więcej o to.

Miłość poziomu ego jest iluzją z poziomu miłości umysłu. Mimo to – gdy jest naszym doświadczeniem, niezależnie od poziomu świadomości – zawsze jest prawdziwa.

Czyli raz jeszcze po kolei.

Gdy doświadczamy miłości z poziomu świadomości ego – miłość jest prawdziwa.
Gdy doswiadczamy miłości z poziomu świadomości umysłu (oswieconego) – miłość jest prawdziwa, lecz już zupełnie inna, niedualna, zintegrowana poza dualizmami.

I na koniec: gdy z poziomu umysłu otwarzamy z pamięci scenki doświadczeń okołomiłosnych poziomu ego (lub obserwujemy ludzi wpadających w miłość pełną zazdrości, obaw, nadziei…), widzimy, że to tylko sen, gra iluzji. Nie powinniśmy jednak negować prawdziwości tamtych naszych doświadczeń (i tych, które są udziałem naszych sióstr i braci w świecie teraz). Były jak najbardziej prawdziwe i realne (są jak najbardziej prawdziwe i realne). W naszym jednostkowym życiu zostały już zintegrowane i przekroczone przez umysł i jako takie powinny dookreślać naszą osobowość i zachować intensywność barw, która wyostrza i wysubtelnia naszą wyrazistość osobową.

W związku z tym, nie rozumiem tego miotania się buddyjskiego nauczyciela sztuk leczniczych – od tezy, że miłość jest iluzją do antytezy, że miłość jest prawdziwa.
Miłość jest zawsze prawdziwa. Do człowieka świadomego przychodzi prawdziwie nawet w snach.
Buddyjski uzdrowiciel – mam za mało informacji, więc interpretacja nie jest zapewne kompletna – jakby poruszał się po spektrum róznych poziomów świadomości nieświadomie i mieszał różne porządki własnego doświadczenia. Albo – nasłuchał się buddyjskich nauk o iluzji miłości i powtarzał je bez głębszego zrozumienia jak papuga.

serdecznie pozdrawiam

PS. Czytałem Wasze dialogi o małżeństwie, wierności i rozwodach u Poldka. Interesujące. A ten komentarz tak sobie dopisałem

...i na miłość czyha.

Tylko dla tego, kto da miłości szansę. Upadam, by się podnieść. I idę dalej przed siebie. Droga miłości w cieniu krzyża pozostaje otwarta. Czym jest ten krzyż? Nie chcę się wymądrzać – nie wiem. Każdy niesie swój własny krzyż i powinien go zobaczyć, świadomie poczuć jego ciężar na barkach. Ten krzyż to moja odpowiedzialność za siebie i, jeżeli kocham, za bliźnich, z którymi dzielę wspólną “czasoprzestrzeń” duchową i zwyczajną.

Cóż, moje opinie o Twojej postawie wyrażają się w słowie podziwiam, tak trzymaj. Być może kogoś nawet przekonasz do własnej drogi, gdzie małżeństwo jest świętym i nierozerwalnym sakramentem. Przecież sama w sobie ta idea jest godna i piękna – to świetny wzorzec dla uszlachetniania i hartowania w miłości związku emocjonalno-duchowego dwojga ludzi.

Ale… Ale jak zwykle pojawia się ale. Nie musi, ale się pojawia.

Są przypadki beznadziejne. Twoi interlokutorzy, zdaje się, to mają na myśli, gdy piszą, że czasami rozwód jest lepszym rozwiązaniem niż trwanie w patologicznym i chorym związku, którego nic i nikt nie chce wyleczyć.

Pojawiło się jednak nowe ekstremum popkulturowe – rozwód według zasady wymienię cię na lepszy model.Rozwody we współczesnym świecie, poza katolicyzmem, są czymś banalnym i często wybieranym przez ludzi również wówczas, gdy jest nadzieja dla trwania małżeństwa. Ale pojawiła się ciekawsze ciałko, więc jak tu zrezygnować z takiej okazji do dobrego seksu i odświeżenia własnej skóry z nową skórą. To jest trendy, to jest lansowane w mainstreamowych mediach…Taka skrajna głupota uzyskała błogosławieństwo i wsparcie oligarchów. (Bo mają w tym oczywisty interes własny).

Temat jest złożony. Moje stanowisko dość proste. Trzeba wspierać małżeństwo i rodzinę wszelkimi dostępnymi środkami, lecz zawsze pragmatycznie.

Rozwody zaś były, są i będą, bo ludzie popełniają błędy i dobierają się w pary dość pochopnie, pod wpływem impulsu zauroczenia…

serdecznie pozdrawiam

.. próba zamknięcia Miłości w słowo to złudzenie i iluzja.. .

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

...młodzi są tacy. Pino też do nich należy?

pozdrawiam

ale tyle razy słowa “miłość” to nie opublikował nawet rząd PełO w dokumentach programowych ;-)

=moje nudne i banalne foty=