Pisanie kiepsko mi wychodzi. To może cudzym obrazkiem się posłużę.

Piszesz, że “obłuda jest wstrętna i odpycha”? Zdaje się, że nie każdemu i nie każdego. Czy cóś.

Idę, bo coraz bardziej zgryźliwa się robię. Moja cierpliwość udała się chyba na niezapowiedziane wakacje.

Pozdrawiam.

I piękne. Nie przesadzaj więc. Gdy sobie czytałem Twój tekst (kilka tekstów) myślałem – pióro kobiece, niedostępne dla mężczyzny. Słowa piękne docierające do wrażliwości, ktorej nie mam w sobie. Ale przecież tu, w tym tekście, widzę niuanse i cienie rzeczywistości, których nie dotykałem.

Pisałaś o ognisku i płomieniach. A ja sobie pomyślałem: ileż to razy byłem z przyjaciólmi i znajomymi na takich imprezach w plenerze – i co? I nic. Piwo i rusałki w spódniczkach wibrowały mi wówczas w mózgu. I nie dało się wówczas niczego bardziej subtelnie przeżyć. Tej całej magii ulotnej…poza pożądaniem.

A dziś? Dziś już jest odrobinę lepiej. Planuję wielkie ognisko koło domu na święto Kupały. Ano zobaczymy.

Obłuda do niektórych wręcz lgnie, jak ćma do ognia. Przecież widać takie cuda gołym okiem.

serdecznie pozdrawiam

serdecznie pozdrawiam

Skąd Pan wziął takie prawo? Podobno przeciwieństwa się przyciągają…

Podświadomość, to cecha bodźca. Człowiek ma nieświadomość, zaś jej badanie jest raczej słabo zaawansowane, więc wszelkie wnioski na temat jej działania są spekulacją, a nie wiedzą.

Gdyby miał Pan rację, to wszyscy chrześcijanie by kradli, mordowali itd. Natomiast wiemy, że nie wszyscy tak czynią. Co więcej niektórzy prominenci chrześcijańscy są gotowi nadstawiać raczej drugi policzek niż łamać przykazania. Proszę to wytłumaczyć w świetle swojej teorii.

Co to jest raj niewinności? Poczucie winy nie powoduje, że nie można dostrzec pozytywnej wersji świata. Te rzeczy nie są ze sobą powiązane relacją przyczynowo-skutkową. Brak uzasadnienia Pańskiego twierdzenia.

Czy to drugie nie w ostatnim zdaniu to błąd? Czy może chodzi o ołtarz poświęcony „nie”? Trudno się rozeznać, szczególnie gdy mowa jest o ołtarzach w niebie. Normalnie ołtarze są na ziemi…

Co to jest „nie obraz”?

W jaki sposób te słowa znajdują się w opozycji? Przecież moc nie wyklucza przemocy. Właśnie mając moc można stosować przemoc. Zdanie ładne, ale lekko bez sensu.

Jeśli się szykować to lepiej do wojny, o ile chce się mieć pokój.

Raj nie jest utopią?

To w islamie w wersji bliskowschodniej.

Co daje co nie daje? Bo jeśli niebo i ziemia coś dają lub nie, to trzeba użyć czasownika w liczbie mnogiej.

Bardzo ryzykowne stwierdzenia. Czy rabunek był wcześniej niż dar? Bez darowania nie ma przyjęcia daru!

Jeśli wszystko pochodzi od Boga, to zło również… bardzo ciekawe poglądy, choć słabo poparte argumentami.

Pozdrawiam

Babcia Pino radzi: recepta na udane życie to w młodości zajebać dużo głupot, a następnie zmądrzeć.

to inaczej działa.

Żeby nie rzec, że nie działa wcale :P

hug

Pójdę więc dalej: facet głupi się rodzi i jeszcze głupszy umiera, a baka nie dość, że pięknieje z kazdą chwilą, to jeszcze coraz madrzejsza. Mądra się rodzi i mądzrejsza umiera.

Dlaczego mądre babki kochają beznadziejnie głupich facetów?

No?

Całuski

ja nie kocham :) Podziwiam, żywię ciepłe uczucia niekiedy etc. ale miłości jako takiej se nie życzę. Potwornie upierdliwe i dezorganizujące życiową logistykę :P

na zabój i na śmierć. Zajebiście było, lecz cena wiedzy to za wysoka cena.

Zresztą łaskawy panie, to jest czysta chemia:

http://pl.wikipedia.org/wiki/Fenyloetyloamina

mózg to taki organiczny automat, duchowości jest w tym o wiele mniej, niż zwykło się uważać :P

żeby to rozkminić... Jak dla mnie, to człowiek jest całością. I reakcje biochemiczne w mózgu, i zupełnie absurdalne skojarzenia, i zapamiętane przed laty wiersze Achmatowej i jeszcze sto tysięcy innych rzeczy.

Czy miłość?

Jaki zasiew taki zbiór, to na pewno nie jest prawo przyciągania. Generalnie unikałbym tu terminu prawo, który sugeruje pewną zależność wynikającą z właściwości materii, przedmiotu prawa. Tu mamy raczej do czynienia z mądrością ludową, a nie prawem.

Odwróćmy: mądrość przyciąga głupotę, czyż nie? Nienawiść lubi wyżywać się na miłości. Chcesz pokoju, szykuj się do wojny, to stara rzymska maksyma. To co Pan nazywa prawem, nim nie jest. Proponuję zacząć zajmować się meritum a nie zmieniać język.

Kto sieje wiatr ten zbiera burzę. Nie jest to żadne prawo przyciągania tylko stara maksyma.

Psychologia transpersonalna być może opisuje coś takiego jak podświadomość i nadświadomość, niemniej zbadać tego nie ma jak. Badanie świadomości jest dość trudne metodologicznie. Osobą, która wprowadziła zagadnienie nieświadomości do psychologii był Zygmunt Frojd (niem. Sigmunt Freud) i proponuję przyjąć zaproponowaną przez niego nazwę. Spekulacje na temat możliwych podziałów nieświadomości proponuję wyrzucic do kosza, nie zawierają nawet źdźbła prawdy.

Dusza, to teologiczna nazwa psychiki. Psychologia nie odrzuca ducha. Natomiast wprowadzenie rozróżnienia na ducha i psychikę nie ma merytorycznego uzasadnienia.

Pozdrawiam

w życiu bym nie wpadła na to, że jest w tym zjawisku coś tajemniczego.

pozdrawiam

Termin prawo duchowe pojawia się w cyklu moich notek dość konsekwentnie. I nie zamierzam z niego rezygnować. Oczywiście nie ma tu takiego znaczenia jak w naukach przyrodniczych. Również nie odnosi się tu w żaden sposób do koncepcji praw stanowionych z filozofii i historii doktryn społeczno-politycznych państwa i prawa.

Termin prawo duchowe odnosi się do rzeczywistości duchowej. Duch nie jest tu przedmiotem naukowych badań, gdyż może być poznawany odpodmiotowo, co nie znaczy li tylko subiektywnie – również intersubiektywnie i obiektywnie. Praw duchowych nie tworzy się subiektywnie, raczej się je odkrywa, gdy duch poprzez doświadczenie duchowe w człowieku zechce odsłonić niektóre swe właściwości i jakości. Subiektywne są interpretacje tych odkryć. Na poziomie hermeneutyki ważny jest język. Ten może być zaś jak najbardziej zróżnicowany: poetycki, filozoficzny, teologiczny lub wyrażać się w formach przypowieści i mądrości ludowych. Również święte księgi wielkich religii, Biblia, Koran, Tora, Bhagawadgita opisują rzeczywistość duchową w taki sposób, że odsłaniają pewne formuły i harmonijne prawidłowości rzeczywistości duchowej jako święte prawa duchowe. Te teksty możemy oczywiście badać naukowo, ale same teksty nie są dziełem naukowców lecz mistyków, proroków, poetów – być może natchnionych przez Boga.

Co Sigmunta Freuda – jego koncepcje nieświadomości są już anachroniczne. Osobiście wolę szukać inspiracji i wiedzy psychologicznej u takich psychologów jak Jung, Maslow, czy Ken Wilber. Poza tym ja nie pisałem o nieświadomości (zbiorowej i pełnej archetypów), lecz o podświadomości, świadomości i nadświadomości, czyli troistej strukturze ja (duszy, umysłu) człowieka. Ta koncepcja starożytnej Huny zyskuje zwolna uznanie niektórych szkół psychologicznych i jest traktowana zupełnie serio. Mówimy np. o inteligencjach różnorakich. Spośród wielu koncepcji najbardziej rozpowszechniona jest taka, która wyróżnia trzy typy inteligencji: Inteligencję racjonalną, inteligencję emocjonalną i inteligencję duchową.

Jeżeli dusza to teologiczna nazwa psychiki (choć moim zdaniem to uproszczenie), to rozróżnienie na duszę i ducha ma jak najgłębszy sens. Dusza jest zakotwiczona w duchu – tu w duchu, na najgłębszym poziomie duchowości, która wszystko i wszystkich jednoczy, łączy się z innymi duszami.

Wróćmy do prawa przyciągania. Mówi ono tylko tyle: podobne przyciąga podobne. Z tego nie wynika, że przeciwieństwa się odpychają. Tu nie ma ani słowa o odpychaniu.

I jeszcze inny obrazek. Yin i Yang w wiecznym tańcu Tao przyciągają się i szukają dynamicznej harmonii w całości. W Yin jest Yang, w Yang jest Yin, lecz Tao je obejmuje i przekracza oraz integruje każdą grę tych Dwóch przeciwstawnych sił w oceanie Jedności. Co to jest? Gdzie tu miejsce na prawo przyciagania?

Duch jest Życiem. I jest oczywiste, że relacje miedzy przeciwstawnymi siłami Yin i Yang mogą wyplatać rózne (czasami zaskakujące) wzory na tkaninie rzeczywistości. Rozsądek podpowiada: chcesz mieć pokój, szykuj się do wojny lub lepiej: bądź na tyle silny, żeby twój przeciwnik nie odkrył twej słabości. Natomiast nienawiść, gdy się w to wgłębimy, owszem lubi wyżywać się na miłości, lecz ostatecznie wyżywa się na samej sobie. Mądrość nie odrzuca głupoty, gdyż wie, że głupota w niektórych swych wymiarach jest jej siostrą, a głupich trzeba przygarnąć, żeby mogli się rozwijać. Itepe, itede….tu w telegraficznym skrócie.

Jaki zasiew, taki plon – to prawo siania i zbierania. Metafory rolnicze odnoszą się do tego jak działa duch poprzez i w człowieku, ale także w naturze. Z żołedzia wyrośnie dąb a nie brzoza, kotka się okoci…dąb będzie miał żołedzie, mała kotka urośnie i też się okoci…cykl trwa, przenosi życie przez rózne formy natury i podobne przyciąga podobne: kotka nie urodzi żółędzia, dąb się nie okoci. Dwa rózne prawa duchowe splatają się w jeden większy wzór życia. Prawda, że banalne.

Czy z tego wynika, że to są wielkie bzdury? Niech Pan o tym pomyśli.

To nie jest blog poddany rygorom metodologii naukowej.

pozdrawiam

Muzułmanie wspierają się na lasce ojca Abrahama,
Jezusa uznają za proroka, lecz tylko Mahomet,
dostąpił nieba najwyższego domen,
gdy został wezwany przez Allacha,
by wyprowadzić lud z niewoli świata.

pozdrawiam

wiem, ale ja ich znam bardziej z Grzesiuka :)

aha i proszę ... możesz pisać do mję jak chcesz tylko nie tak j.w. bo mi NIC-poń się przypomina ;-)

=moje nudne i banalne foty=

nie ma sprawy :)

Synu. Przestań mieszać pojęcia. Borowski, Pożegnanie z Marią, albo wspomniany Grzesiuk i Pięć lat kacetu. Wszystko Ci się wyjaśni :)

Ja nie odwołuję się do koncepcji Zygmunta Frojda, tylko terminologii. Pomysły z pod- i nad- świadomością mogą mnie tylko rozśmieszyć.

Jak Pan poczyta Tadeusza Borowskiego, to zrozumie Pan dlaczego Abraham Maslou się mylił. Natomiast odnośnie Karola Gustawa Junga, to mieszał on kulturę i biologię, więc trudno to rozpatrywać jako sensowną koncepcję. Kena Uilbera (rozumiem że angielsko języczny) nie znam, więc się nie będę ustosunkowywał.

Jeśli może Pan wskazać gdzie we wszechświecie istnieje duch nie będący duszą, to proszę o wskazówki. Jeżeli dla Pana duch jest tożsamy z Bogiem, to będziemy musieli zakończyć wymianę poglądów, bo mówienie czegokolwiek o Bogu, poza tym, że jest boski uważam za mówienie o czymś o czym się nie ma pojęcia.

Pozdrawiam

Cóż, cały wszechświat ma naturę duchową – a dusza indywidualne jest zanurzona w duchu. Spektrum ducha zawiera również to, co fizycy opisują jako materię-energię. Jak dotąd ani słowa o Bogu. Bóg stworzył świat duchowy wielopoziomowy i wielowymiarowy, gdzie materialne emanacje są najgrubszym i najmniej subtelnym poziomem spektrum ducha.

Boga nie można poznać rozumem, mimo to wolno i trzeba o nim mówić. Na sczęście nie ma takiego zakazu w ludzkich kulturach i pojawiają się Święte Pisma oraz słowa mistyków i świętych o Bogu.

To, że Pan nie wierzy w Słowo Boże objawione tak czy inaczej, to Pana problem. Nie mój! I tak oto nasza dyskusja dobiegła uroczo do swojego końca.

Tadeusza Borowskiego czytałem wiele lat temu. Tragedia Jego życia i śmierci oraz milionów innych osób wydarzyła się w realnym świecie. Myślał Pan dlaczego? Otóż, jednym z powodów był ten, że faszyści i komuniści wcześniej odrzucili Boga i w to miejsce postawili swoje złote bożki – ludzkich utopii, które trzeba wdrożyć do cywilizacji za pomocą przemocy. Cel uświęca środki.

pozdrawiam

PS. T. Borowskiego (i Stasiuka) nie zamierzam ponownie czytać. Mam inną literaturę na stole i dość mało czasu.

“...faszyści i komuniści wcześniej odrzucili Boga i w to miejsce postawili swoje złote bożki – ludzkich utopii, które trzeba wdrożyć do cywilizacji za pomocą przemocy. Cel uświęca środki.”

nie negując tego co napisałeś powiem, że byli i są tacy którzy wdrażają swoje utopie za pomocą przemocy w imię Boga/religii. to nie jest problem braku Boga. to jest problem odmawiania człowieczeństwa pewnym grupom ludzi. wiadomo podczłowieka albo zwierzę zabija się bez jakichkolwiek wyrzutów sumienia… cywilizacja “europejska” wyrosła w znacznej mierze na krzywdzie innych, słabszych narodów.

=moje nudne i banalne foty=

Od czasów Kaina i Abla niewielu ludzi rozumie Boga. Dla mas tworzy się Boga i religię na obraz i podobieństwo ludzkich wyobrażeń i potrzeb. To odwrócenie porządku iście szatańskie. To prawda w imię Boga/religii zabijano, urządzano pogromy, rozpalano stosy, ekskomunikowano, pozbawiano praw do życia i do godności…to wszystko prawda. Proces wykorzystywania idei Boga jako poręcznego narzędzia usprawiedliwiającego naszą przemoc wcale się nie zakończył w ludzkiej historii. Być może będzie trwał aż do jej końca. Z drugiej strony i na szczęście pojawiają się na świecie ludzie tacy jak Święty Franciszek czy Matka Teresa z Kalkuty. O czym oni zaświadczają? Ano o tym, że życie bez przemocy jest możliwe, twarde, nagie, na marginesie, lecz możliwe.

Osobiście jestem dość daleko od gloryfikowania wyznawców różnych religii – nie tylko, że nie są doskonali, to często jeszcze przeżarci rakiem hipokryzji.

Ale to nie oznacza, że mam być ślepy na wyższe wartości duchowe.

pozdrawiam

ależ ja się zgadzam. chodzi mi o to że niegodziwości można popełniać zarówno w imię walki z religią, jak i w imię religii.

nie ma takiego wyznania/religii (a na pewno z tych “większych”) w imię której nie popełniono by mniejszych lub większych niegodziwości. często winny jest “czynnik ludzki” jako najsłabsze ogniwo, ale są religie które wprost nagradzają przemoc, albo w najlepszym razie ją usprawiedliwiają.

a do wymienionych przez Ciebie ja bym jeszcze “dorzucił” Gandhiego ;)

=moje nudne i banalne foty=

Odpowiem jutro, bo mamy gości w naszym domostwie wiejskim.

serdecznie pozdrawiam

Porównywanie Mahatmy Gandiego i tego antysemity ojca Maksymiliana Kolbe, to lekkie przegięcie. Śmierć jest śmiercią, ale oprócz tego poprzedzało ją życie, a życie tych ludzi jest nie porównywalne.

Pozdrawiam

Moje aktualne podejście do tej kwestii jest następujące: huxleyowski podział religii na egzoteryczną i ezoteryczną to przydatne narzędzie poznawcze dla indywidualistów, którzy wybierają samoświadomie poszukiwanie drogi do zjednoczenia z Bogiem (lub oświecenia). Współczesny mistyk może odwoływać się do symboli wielu religii i to go różni od mistyka z wieków średnich. Chociaż i wówczas pojawiali się np. mistrzowie sufizmu, którzy potrafili przekroczyć islamski kanon egzoterycznych prawd wiary proroka Mahometa i Koranu.

Są też niebezpieczeństwa i pułapki ezoterycznej religijności – bo można łatwo przegiąć i stoczyć się w stronę płycizn duchowych New Age. Wówczas, zamiast autentycznych doświadczeń duchowych i mistycznej syntezy ponad-egzoterycznej, będziemy z fragmentów różnych religii budować własną indywidualną religię egzoterycznych przekonań i wierzeń. Taki wybełtany kogel mogel ze składników różnych przekonań religijnych i kulturowych, ktore nam akurat pasują do światopoglądu lub się podobają. Czy ma to coś wspólnego z autentyczną duchowością, która jest bardziej kwestią doświadczenia i wędrówką po spektrum świadomości, niż określonych rytuałów, wierzeń i symboli? Raczej niewiele. (Tak w pigułce, bo znów temat rzeka).

Jung nie budzi aktualnie już takich kontrowersji w kręgach kościelnych. Jezuici wydają jego prace psychologiczne i wdrażają nawet niektóre pomysły pedagogiki jungowskiej w szkolnictwie. Świat cały czas się zmienia a wraz z tymi zmianami ewoulują nasze przekonania budowane na rzetelnym fundamencie wiedzy. Junga nie warto odrzucać, warto go przekroczyć np. tak jak uczynił to Ken Wilber, współczesny psycholog i filozof amerykański. (przekroczyć w kierunku większej syntezy można tylko w ten sposób, że poznamy gruntownie obszar wiedzy, który chcemy przekroczyć i inne obszary wiedzy, ktore chcemy zsyntetyzować w większą, bardziej uniwersalną całość).

A teraz taka refleksja ogólna. Uświadomiłem sobie właśnie, że przybliżone i skrotowe omówienie wszystkich zagadnień poruszonych przez Ciebie zajęłoby circa jakieś 5 stron w znormalizowanym wordzie. Nigdy nie napisałem takiej długiej notki na żadnym blogu. I dlatego.
Zapytam: a na kogo, jak nie na Jezusa, mógł wskazać Jung? Czy to takie dziwne, że ludzka świadomość ma swoją wielopiętrową strukturę i znajduje się w niej również takie piętro nieświadome (dla większości), gdzie się wszyscy łączymy poprzez wspólne archetypy (i nie tylko)? Po Jungu dziwne powinno być raczej to, że uznaemy wciąż ten pogląd za dziwny. Stare przekonania i przesądy mają jednakowoż wielką żywotność i nie schodzą bez walki ze sceny.

Gorset k-n jest już dziurawy i wytarty od archaiczności. Nowy paradygmat holistyczny i niedualny w zasadzie się narodził w naszej kulturze. Póki co, to taki niemowlaczek, ktory musi urosnąć, żeby rozpocząć samodzielne życie. Ale skoro staruszek kartezańsko-newtonowski niedługo przejdzie na emeryturę, więc być może umiarkowany optymizm nie jest bezpodstawny. Kuhn wyraźnie zauważył, że stare paradygmaty umierają razem ze śmiercią swoich wyznawców (naukowców) i to tylko wówczas, gdy nowe teorie naukowe znajdą swoich żywotnych wyznawców (naukowców), którzy staną na czele establishmentu akademickiej nauki. Czyli znowu, suma sumarum, polityka i jej narzędzie władza, się kłania.

serdecznie pozdrawiam

Pięknie to napisałeś trafiając w sedno. Wilbera jeszcze nie czytałam. Słyszałam tylko, że on i Grof to jedna szkoła jeśli chodzi o psychologię transpersonalną. W “Poza mózg” jest też mnóstwo odniesień do Junga i, jak to nazywasz, “przekraczania Junga”.

Krytyka Junga się nie skończyła. Przynajmniej w niektórych kręgach. Artykuł, który czytałam kilka lat temu (dwa?, może trzy? – nie więcej), był dość... przerażający. Autor, z pewnością ksiądz, oparł się przede wszystkim na pracach Richarda Nolla. Co dziwne (dla mnie), nie zapamiętałam nic z samego dowodzenia dlaczego “Jung jest zły” oraz “antychrześcijański”, za to w pamięci ostały mi się jakieś zbitki słowne typu: satanistyczny psychoanalityk, popularyzator astrologii, neopogański okultysta, kochanek wielu kobiet, aryjski wyznawca kultu słonecznego. Mniejsza…

Kiedy piszesz, że prace Junga wzięli na warsztat jezuici, to coś mnie w środku mrozi. Nie wiem, nie potrafię tego w jakiś racjonalny sposób wytłumaczyć ale ten zakon wzbudza we mnie niepokój. Być może dlatego, że pamiętam ich nieustanne dążenie do bycia tam gdzie rodzi się i jest władza, Święte Oficjum, escobarowe “cel uświęca środki”, czy też wytyczne Loyoli o tym, że nawet kiedy ty sam widzisz “białe” a kościelna władza powie “czarne”, to masz w to uwierzyć, przyjąć za pewnik i basta!

Tak, masz rację. Po drugiej stronie jest totalna płytkość duchowa New Age, która też czerpie pełnymi garściami z prac Junga, zamieniając wartościowe myśli w dętą i strasznie wygodną ideologię. Zresztą, jeśli chodzi o te prądy, to moje osobiste zdanie jest takie, że New Age się nie tworzy. New Age jest tworzone, z pełną premedytacją i w ściśle określonym celu. To właśnie miałam z tyłu głowy kiedy wywnętrzałam się pod tekstem Nurniflowenoli
Z prac Junga czerpią też wybiórczo, jak ich nazywam, “kosiarze umysłów”, czyli specjaliści od NLP.

Teraz Ty piszesz o wprzęgnięciu jungowskich elementów do pedagogiki jezuickiej.

Dla mnie, mówiąc wprost, to jakiś koszmar. Koszmar, który świadczy też o sile przekazu Junga, który wykorzystany fragmentarycznie i jako fragment tej czy innej ideologii może mieć niewyobrażalne skutki.
Kurde, sam Jung twierdził, że wręcz nie wolno dotykać nieświadomości dziecka i nie wolno go wychowywać (w sensie sterowania jego psychiką czy też, w łagodniejszej formie, – kierowania jego psychiki na określone, pożądane przez wychowawcę i/lub nauczyciela tory) zanim nie ukształtuje się jego osobowość.
Mówił: “kto chce wychowywać niech się najpierw sam wychowa“…

Wiesz co? Przestraszyłeś mnie.

Pardą, że się wtrącę.

Być może się nie znam ale, jak na mój gust emocji nie można się nauczyć.
Można nauczyć się jak nimi sterować, można zmienić wektor emocji w odpowiedzi na ten sam bodziec, na przykład.
Ale nauczyć się emocji? No nie wiem…
A może po prostu czegoś w tym zdaniu nie złapałam?

Psychoanaliza jungowska nie jest wyłącznie psychologią badającą obszary nieświadome w człowieku, lecz także wypróbowanym zestawem postępowania specjalisty (psychoanalityka) w kierunku zmiany osobowości pacjenta. Dysponuje zweryfikowaną metodą wpływania na nieświadomość i poruszenia sił w niej drzemiących w kierunku uwolnienia do światła świadomości archetypów i symboli. Pacjent i psychoanalityk, w gruncie rzeczy nie wiedzą, co może się objawić i zamanifestować w świadomości na skutek oddziaływania na nieświadomość.
Credo pedagogiki psychoanalitycznej można zaś wyłożyć tak : stań się tym, kim jesteś.

Nauczyciel powinien starać się pomóc w tym samopoznaniu i samo-narodzinach uczniowi. Nasza osobowość zapuszcza korzenie w najgłębszych pokładach nieświadomości zbiorowej, więc każdy zabieg dydaktyczno-wychowawczy nakierowany na ten obszar psyche niesie ze sobą przynajmniej dwa niebezpieczeństwa:
1. wydobycia na światło dzienne treści ukrytych w nieświadomości, niekiedy mrocznych i wstydliwych skłonności, zdeformowanych przez strukturę cienia odsłanianych symboli oraz archetypów,
2. możliwość manipulacji przez nauczyciela tymi wydobytymi i wprowadzonymi do świadomości archetypami.

Pedagogika jungowska powstaje jakby wbrew woli mistrza. Jung w eseju „O rozwoju osobowości” poświęconym problemowi wychowania dzieci i młodzieży, ostrzega przed nadmiernym i topornym wpływem dorosłego na obszary nieświadomości dziecka. Pisze m.in. to:

Czyli -zdaniem Junga –osobowość powinna się najpierw rozwinąć na poziomie ego i persony, zanim będzie można ją poddać głębszemu wychowaniu na poziomie duszy, nieświadomości indywidualnej i zbiorowej.
Jung uważa, że samo dziecko musi odkryć własne przeznaczenie: kim chcę być? (lekarzem, pilotem, strażakiem) i zainicjować we własnej przestrzeni rozmowę z daimonionem, gdyż nauczyciel i szkoła nie może firmować i afirmować przeznaczenia każdego dziecka. Co więc może szkoła? Co może cały system pedagogiczny zrobić dla wychowania dzieci? Ano może jedno: najpierw popracować nad jakością i klasą wychowawców, żeby byli samoświadomymi i w pełni rozwiniętymi duchowo ludźmi, a nie wyłącznie manipulatorami po kursach niedzielnej psychologii behawioralnej, wyposażonymi w narzędzia stosowania kar i nagród.

To w skrócie tyle. Lecz aby było łatwiej Panu czytać ze zrozumieniem dołączyłem w tabelce małą informację:

Zadał Pan zbyt wiele pytań, żeby można było na nie wszystkie odpowiedzieć tak natychmiast.

Co do Kościoła katolickiego to ma Pan prawo do wygłaszania swojej opinii. To już nie moja sprawa.

pozdrawiam

Miałem kiedyś egzemplarz ksiązki Stanisława Grofa “Poza mózg” w domowej biblioteczce. Poszedłem go szukać, a tu nic – przepadł jak kamień w wodę. Czytałem dawno. Co się stało? Chciałem wrócić do tej ksiązki i ją jeszcze raz przejrzeć, żeby nawiązać do tego wątku naszej rozmowy. Przypomniałem sobie w końcu. Kiedyś pożyczyłem kilka swietnych książek jednej dziewczynie. To ona jest jedną z tych studni, w których utonął Graf.

ciepło pozdrawiam

I tego właśnie najbardziej się boję.

Że “wychowawcy” (w tym jezuiccy) pominą ostrzeżenia Junga, że będą sterować a nie pomagać i będą to robić dużo wcześniej niż na poziomie akademickim. Nawet nie złej woli tylko z powodu dokładnie wybranych treści, których ich samych się “nauczy”.

Wiem o czym piszę. Obserwuję, jak przez lata zmienia się program studiów, które sama kiedyś skończyłam (nie pytaj). Jak tenże dryfuje w stronę ideologicznego bełkotu (choć może wydawać się to nieprawdopodobne po “odzyskaniu niepodległości”). Jak ginie w błocku politpoprawnych miazmatów to, co było najważniejsze: “Nie szkodzić dziecku!”, co na mojej specjalizacji było kiedyś absolutnym priorytetem.

Z drugiej strony, autorzy tego bełkotu podkopują skutecznie pozycję nauczyciela i wychowawcy, jako jakiegoś tam autorytetu i przede wszystkim jako człowieka, stawiając ucznia (w sensie najniższych stanów jego świadomości) na pozycji nietykalnego bożka. (W czasach, kiedy ja byłam uczniem a potem studentem, wulgarne lżenie czy też zakładanie na nauczycielską głowę kubła na śmiecie było czymś niewyobrażalnym.) Choć być może to ostatnie nie dotyczy prywatnych szkół, prowadzonych przez jezuitów.
Tak czy siak, wychodzi z tego totalny bajzel.
Dodaj do tego trochę Junga a skończy się tym samym, co wrzucenie granatu w szambo…

Przepraszam za odbiegnięcie od tematu. Tak jakoś mnie naszło…

Będzie dobrze jeśli tylko znajdziemy:

Jakoś tak napisałeś a mnie wydało się to niezwykle pasujące do puenty naszej gaduły.

Pozdrawiam ciepło.

Ponieważ więcej niż jedno pytanie powoduje, że nie jest Pan w stanie udzielić sensownej odpowiedzi, to skupmy się na pytaniu o to, jak się kształtują emocje. Przy czym nie interesuje mnie czy jest to dusza, persona, czy ego, czy nawet id. Nazwy nie mają dla mnie znaczenia. Proszę o techniczny przepis na nauczenie/wywołanie u dziecka lub dorosłego emocji. To nie powinno przekraczać możliwości takiego znawcy psychologii analitycznej.

Pozdrawiam

Po pierwsze, jestem pierwszym, który dostrzegł jak kształtują się emocje. Tu ma Pan rację.

Po drugie, emocje nie biorą się z powietrza. Emocje są warunkowane. Nie chce mi się przedstawiać przykładów, bo jest to sprawa oczywista dla ażdego, kto się na tym zastanowi, bez uprzedzeń zawodowych.

Po trzecie, inteligencja emocjonalna nie istnieje, więc nie można jej kształtować. Jest to zwykły humbug, więc nie ma sensu o nim dyskutować. Założenie, że w okresie płodowym dzieco nabywa emocji jest mocne i niczym nie poparte.

Po czwarte, przepis na kształtowanie emocji pokazał Iwan Pawłow. Nie jest to żadna tajemnica. Tajemnicą jest ograniczenie metody do właściwego zakresu zjawisk.

Po piąte, wiem również jak się kształtują normy moralne i zapewniam Pana, że tak jak nie mógł Pan znaleźć prawdziwej informacji o kształtowaniu emocji w podręczniach psychologicznych, tak na temat moralności też Pan niczego sensownego ie znajdzie. Karol Gustaw Jung nie jest tu wyjątkiem, więc moje pytania były retoryczne. Nie ma dobrych odpowiedzi na ten temat w literaturze.

Pozdrawiam

Skoro mam więc do czynienia z prawdziwym odkrywcą, to zamieniam się w słuch.
Jak Pan dostrzegł ten proces kształtowania emocji poprzez warunkowanie?

I pytanie drugie: jak wykształcają się normy moralne? Pytanie zasadne, skoro wszyscy filozofowie i etycy nie znaleźli dotychczas zadowalającej Pana odpowiedzi.

pozdrawiam

Ja nie widzę wielkiej opozycji pomiędzy rozumem a emocjami.

Ale o tym innym razem.

Dobranoc,

pozdrawiam

Diabeł dzieli włos na czworo, a ja postanowiłem, że nie będę go ponownie sklejał i łączył. Bo mi się nie chce. I już.

Rzeczywistość nie ma dziur, nie będę więc szukał dziur w całym.

Nie będę przyklejał kobietom wąsów, ani mężczyznom obcinał interesu. Takie jest moje wyznanie wiary tu na blogu.

Ad meritum do Pana wypowiedzi: Człowiek jest całością otwartą egzystencjalnie i duchowo na większą całość – świat, naturę, kosmos, Boga, dynamicznie w nią wplecioną; jeżeli zaczynamy wydzielać w nim jakieś elementy na użytek myślenia, to powinniśmy o tym pamietać.

Aspekt normatywny lub aksjologiczny to oczywiście nie tylko moralność, czy etyka jako nauka o moralności lub filozofia moralności. Świat wartości i norm jest znacznie większy i głębszy. Normy moralne są zaledwie podzbiorem wielkiego zbioru. W koszyku tego wielkiego zbioru znaleźlibyśmy inne podzbiory norm.
Ten koszyk każdy niesie do swojego lasu, z nadzieją, że nazbiera jak najwięcej grzybków. A w praktyce i doświadczeniu różnie bywa. Las cywilizacji i naszej wiedzy o kartografii świata poza lasem przecież też się zmienia. Niewiele ta wiedza znaczy w naszym indywidualnym życiu, gdyż po grzybki, które pojawią się w naszym doświadczeniu, musimy się wciąż schylać tak samo jak nasi starożytni przodkowie, a drogę przez las doświadczenia musimy przejść na własnych nogach.

To była metafora.

Do tematu pewnie jeszcze nie jeden raz wrócę tu na blogu i w innych miejscach. Tu dość. Moje życie jest proste, gdy nie szukam dziur w całym i go nie komplikuję. Doświadczenie to nie szwajcarski ser dla myszy.

pozdrawiam

Dojdziemy do takiego sensu, że psychologiia pozaempiryczna i niebehawioralna nie ma sensu. 80% psychologii trzeba więc wyrzucić na śmietnik jako subiektywne spekulacje.

Ja nie stosuję podziałów dychotomicznych.
Pisałem tu o trzech aspektach (poziomach) ludzkiego ja (psychiki). Temat ten rozwinę w przyszłości.

Gdzie Pan umieści matematykę i logikę?

pozdrawiam

właściwie to dopiero teraz przeczytałem notkę

krótka:)

Ale ten fragment mi się podoba:

“Przyjmuj miłość i kochaj.
Bierz wolność i bądź wolny.
Wspieraj radość, gdzie się da.
Przyjmuj życie jak komunię.
Twórz. Błogosław. Dziękuj.”

No.

Może być kiczowata ilustracja muzyczna?

Bo Grześ jak wiadomo lubi kicz&patos&pozytywne przesłanie.
Acz deprechy to nie likwiduje:(

Pozdrawiam wieczorne i serdecznie, no, zastanawiając się czy czytać dyskusję (bo przejrzałem pobieżnie i z doskoku) czy nie.

Ale chyba spać pójde, choć jeszcze herbata nie wypita.
Ale z drugiej strony 5.30 wstać trza.

ja chcę już przerwę świąteczną, a właściwie jeszcze póltora tygodnia pracy…

pzdr i sorry, że nie na temat, ale to mój znak firmowy, no.

I nie watpię, że wie Pan o czym mówi. Problem, jak zwykle, żeby słuchacze (i czytelnicy) chcieli tego słuchać i zrozumieć. A to już trudniejsze.

Ja pozostanę przy swoich przekonaniach i wiedzy, z tym może zastrzeżeniem, że jestem otwarty na naukę. Ten behawioralny model S-R postaram się poznać.

Ale niech Pan rozważy, jak dostępna jest w doświadczeniu świadomość: od zewnątrz, czy od wewnątrz?

I z tym pytaniem Pana pozostawię. Chyba, że w Pana modelach psychiki nie ma czegoś takiego jak świadomość?

pozdrawiam

To i ja wiem. Wiem jednak również, że to ślepy załułek psychologii materialistycznej. Bodziec – reakcja i czarna skrzynka człwieka-robota, z której pod wpływem stymulacji i warunkowania zewnętrznego wychodzą na zewnątrz zachowania deterministyczne.

Dobrze, że ten nurt psychologii ma marginalne znaczenie, gdyż przedmiotowe traktowanie człowieka i kultury przez badaczy oraz redukcjonizm metodologiczny jako model rzeczywistości opisuje świat, którego nie ma.

Jako badacz, może się Pan ograniczyć do takiego redukcjonistycznego modelu (badaczowi wiele wolno), ale – na miłość boską – niech Pan nie stara się wmawiać ludziom, że poza tak rozumianym modelem z jego konsekwencjami ideologicznymi i swiatopoglądowymi, niczego już nie ma.

Bo nikt w to nie uwierzy.

Iwan Pawłow czy Zygmunt Freud? Otóż, żaden z nich. Obaj oblewają test, gdy do modelu wrzucimy mechanikę kwantową, teorię strun, czy chociażby psychologię S. Grafa.

Proponuję, żeby wrócić do tej dyskusji pod notką, która będzie omawiać psychologię behawioralną na metamapie innych psychologii.

Pozdrawiam

Niech Pan wykonuje swoje obowiązki.

Po pierwsze: nikt tu tego Panu nie broni.
Po drugie: smiech to zdrowie.

Celem nauki powinno być wyjaśnianie świata, lecz w praktyce różnie bywa. Polecam dzieła Kuhna.

pozdrawiam

A po co mam czytać dzieła Kuny? Czy z tego, że pracownicy instytucji badawczych i naukowych są ludźmi i nie zawsze postępują właściwie wynika, że ja mam być taki sam? Ja zajmuję się psychologią, a w szczególności modelem psychiki. Mnie nie interesuje wiedza o koncepcjach nauki jako takiej. Ja robię swoje w swojej dziedzinie.

Podawanie autorów bez imion jest dość zabawne i wygląda tak, jakby Pan coś pamiętał, ale nie bardzo wiedział co, więc tylko fragment identyfikatora na wypadek gdyby się Pan pomylił. Już przy tym Serge’u Grafie miałem zgadywanie o kogo chodzi. W końcu wszyscy go znają, prawda? Ilu Kunów pisało nie wiem i nie chcę nawet zgadywać, ale jestem przekonany, że więcej niż jeden (papier jest cierpliwy, przyjmie wszystko). Polecanie książek ze swojej półki ma sens, gdy może wnieść coś nowego do dyskusji bądź wzbogacić wiedzę rozmówcy. Nie sądzę aby polecana przez Pana pozycja zmieniła moją wiedzę na temat psychiki, a rozrywką zapewne też nie jest. Zatem, z mojego punktu widzenia to strata czasu.

Polecam Panu „Winnie the Pooh” Alana Aleksandra Milne’a, koniecznie w tłumaczeniu Ireny Tuwimówny. To jest pozycja dająca wiele do myślenia. :)

Pozdrawiam

powinien być znany naukowcowi, który jeździ po konferencjach naukowych i krytykuje w czambuł psychologię z pozycji jakoby jedynie słusznych założeń Iwana Pawłowa – zucha…który mógłby być raczej psychologiem psów a nie ludzi.

Skrótowość wynikała z założenia, że Pan zna literaturę. Kawa na ławę? Może być! Był też inny powod – grzecznie chciałem wygasić dyskusję w wątkach, które Pan nawija pod tą notką, tak jakby jej treść była o tym. Nie, nie o tym była – niech Pan jeszcze raz przeczyta.

Niech sobie Pan sprawdzi w Wikipedii hasło – Thomas Kuhn.

Dlaczego używa Pan takiej nietypowej pisowni nazwisk i kierunków psychologicznych?

pozdrawiam

Proszę.
Wierzę.
Otrzymuję.

Niczego nie mam.
Niczego nie potrzebuję.
Jestem.

pozdrawiam

Gdy jestem, to kocham. Gdy kocham, to znikają kolejne granice. Dlatego niczego nie potrzebuję.

Pomyśl o tym tak.

A wówczas dylemat szekspirowski zawarty w pytaniu: być, czy mieć?, zacznie tracić na znaczeniu. Bo sens zacznie rosnąć wokół bycia sobą.

ciepło pozdrawiam

To było kilka zdań rozwinięcia tej samej, wspólnej naszej myśli-intuicji. Ułomne są te moje rozwinięcia.
W dialogach pod notką lakoniczne. : )))
pozdrawiam mądrą istotę

Myślę, że masz sporo racji. Ja byłem na bakier z historią podczas moich akademickich peregrynacji poznawczych. Trochę poznałem historię filozofii i historię religii, w jakimś pigułkowym wydaniu historię myśli polityczno-prawnej (europejskiej) – i to wszystko.

I zgadzam się z Tobą, że to za mało, żeby wchodzić w poważne dyskusje o czymkolwiek, co jest przedmiotem wielkich sporów historyków.

Zresztą, nikt z nas nie jest w stanie wiedzieć wszystkiego o wszystkim – nawet na polu własnych fascynacji naukowych.

pozdrawiam

W zasadzie nie traktuję żadnego psychologa jak guru, lecz kilku poważam jako niezłe źródło wiedzy psychologicznej, której nie należy ani odrzucać, ani gloryfikować w dążeniu do poznania siebie.

Słowem: zdrowe zainteresowanie i zdrowy dystans do psychologii to właściwa ścieżka.

Nie znam Pana koncepcji, lecz chcętnie ją poznam.

pozdrawiam