I jeszcze jedno:

Piszesz:

“ wiele straszniejsze są dogmaty liberalizmu i hedonizmu obyczajowego – pociągnęły już bowiem, i jeszcze pociągną za sobą, w otchłań aborcji i eutanazji grube miliony istnień ludzkich.”

ja myślę, że to nie żadne dogmaty ni ideologie ludzi skłaniają do eutanazji czy aborcji.

de facto oba zjawiska istnieją od zawsze, znaim liberalizm czy hedonizm czy postmodernizm się pojawiły.

A skłaniają do tych rzeczy bardzo różne czynniki od tragedii życiowych po wygodę(?) i konsumpcyjny tryb życia.

narzekanie na ideologie liberalne jest tu łatwe ale mało skuteczne i sensowne, moim skromnym zdaniem.

Pozdrawiam noch einmal i żegnam się chwilowo:)

To byłaby taka walka z wiatrakami. Warto się jedynie zastanowić, jakie dogmaty sterują moim życiem. Po takiej refleksji dogmaty stają się aksjomatami i wartościami.

Miło mi. Tak, tam jestem w Piwnicy. Tu popędziłem za Algą. Nie umiem jeszcze pływać w tym nowym środowisku. Na S24 zostaję w Piwnicy – bez specjalnych oczekiwań, że Administracja pójdzie po rozum do głowy.

pozdrawiam

Gdy znajdę czas, to może je tu wkleję. Do końca roku będę dość oszczędnie publikował. A potem zobaczymy. Może jedna notka na dobę.

Miło mi.

Mam nadzieję, że do zobaczenia

Będę pewnie podwójny przez jakiś czas.

pozdrawiam

Bo dożycie to już tak po trochu: zależy ode mnie i od Boga.

Ten hedonizm starożytnych filozofów był bardziej refleksyjny od współczesnego. A co mi tam. Każdy orze, jak może. I ja wino popijam, kobiety uwielbiam, dom wybudowałem, syna i córkę spłodziłem…a drzew tyle nasadziłem, że przestałem już liczyć.

pozdrawiam

Dogmaty, ideologie, salonowe autorytety, gorsety nawyków i wierzeń – wszystko to istnieje marnie, a dla człowieka na duchowej drodze tylko po to, by przesiać przez sito własnej tożsamości, by zostawić ziarno a plewy odrzucić. Zweryfikować w tyglu prawdy wypływającej z serca.

Prawda z serca.. – a Bibia rzecze:

Czy aby serce nie potrzebuje “dogmatu”? Pewnego rodzaju lustra aby się mogło sobie przyjrzeć i sprawdzić czy mieszka w nim prawda… ?

Ja bym napisał, warto sprawdzać dogmaty.. – tylko znowu. Tym razem analogia z drabiną. Możesz przyglądać się dogmatom i rozwalać je w pył. Ale aby się im przyglądnąć to trzeba mieć drabimę aby wyjść ponad niego i z góry spojrzeć. Lecz sęk w tym, że tę drabinę trza mieć o co oprzeć. Podobnie jak z niepoprawnym sercem trza punktu podparcia aby ugryźć dogmat.

Jakie więc “lustro “ dla serca i jaki punkt podparcia dla “drabiny” masz Senergie aby rozłupywać fogmaty oraz aby nieprawdy mieszkającej również w sercu nie wziąźć za prawdę?

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Wogóle jakby poszperał to tych symboli zwierzęcych by znalazł więcej. Wszak cały bliski wschód i jego religie były przesiąknięte bóstwami przyrody.. . Jak się porównuje kształtowanie religii Izraela to rzuca się w oczy monoteizm jako zupełna “nowość” oraz nie czczenia bóstw astralnych, przyrody, i innych. Wszak księga rodzaju (opowiadania o stworzeniu swiata) rozwalają w pył kult bóstw tzw. pogańskich. Są one wg Ksiegi Rodzaju są jedynie stworzeniami.. a nie bóstwami.

Ale to tak na marginesie.

Pozdrawiam

p.s.
Zaczyna się wielki mecz tenisowy:
Edi Feder contra H. Del Potro
Wieczór smakowity się zaczyna, :-)))

__________________________________________________________________
“Cała siła fotografii ulicznej opiera się na zdjęciach zrobionych bez pozwolenia”
Gilbert Duclos

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

A kuku!

Serce jest symbolem.

Takie masz serce, jakiego masz Ducha w sobie. Serce jako symbol miłości nie jest zdradliwe.

Zdradliwe bywa – Biblia przecież nie kłamie – gdy życie zamknięte w skorupie ego porusza się po scenach ludzkich dramatów.

Milość wybiera zjednoczenie. Zjednoczyć siebie z sobą, zjednoczyć siebie z bliźnim, zjednoczyć siebie z Bogiem. Serce w strumieniach miłości staje się bramą, poprzez którą do życia napływają żywe emocje. W sercu integruje się nasza dojrzałość emocjonalna. Lecz tu drobna uwaga: pod warunkiem, że dojrzewamy również duchowo.

Jeżeli nie dojrzewamy duchowo, serce nas zdradzi. Uwikła się w pożądania, pychę, ignorancję, nienawiść... i będzie je ożywiać od wewnątrz, byśmy czuli do szpiku kości życie na scenie dramatu.

Dogmaty są różne. Te religijne mogą mieć sens, gdy ziarno dogmatu padnie na glebę naszego doświadczenia jedności. Wówczas samo się uwolni ze skorupy, jako drzewo naszego życia.

Zważ proszę, że język, którym to piszę, kipi od metafor poetyckich. No nie jest teologicznie naukowy i pozostawia wiele niedomówień i szyfrów, które stają się zrozumiałe na poziomie uduchowionej wyobraźni.

Wcześniej napisałem, że nie chcę rozwalać dogmatów w pył jakimś mieczem czy bombą atomową. Teraz sprecyzuję: chcę widzieć dogmaty, by wybierać spośród nich te, nad którymi się pochylę.

Odrzucam sporo dogmatów, w które wikła się ludzkość. Nie wiem, czy dałbym je radę tu wymienić w alfabetycznym porządku.

Pojęcie dogmatu w tej notce jest bowiem bardzo szerokie.

Np. w matematyce, geometrii i logice są aksjomaty. W naukach przyrodniczych już niestety dogmaty, czyli takie założenia pierwotne nieudowadnialne, z których wywodzi się całe wielkie przesądy światopoglądów naukowych.

A jaka może być relacja pomiędzy mistyką i teologią? Otóż, m.in. taka, że teologia bada dogmaty od zewnatrz, również fenomenologicznie i hermeneutycznie (interpretująć np. Biblię) a mistyka od wewnątrz. Od wewnątrz dogmaty nie mają zaś skorupy, rozpuszczają się w świetle ducha.

pozdrawiam

Cenny. Cóż, Wedy czytałem, póki co dość wybiórczo. W zasadzie się z Panem zgadzam.

Mam świadomość, że pewne zbitki językowe upraszczają krajobraz wierzeń i ikonografii każdej religii. Dlatego z otwartym umysłem i radością przeczytałem, co Pan do mnie napisał.

serdecznie pozdrawiam

że tak technicznie doradzę:)

Bo jak klikasz na txt opcję odpowiedz czy skomentuj cytując to w nagłówku komenta nick się automatycznie nie pokazuje, przynajmniej takie mam wrażenie, trza dopisać:)

Ambitniejsze tu komentowanie jest:)

Pozdrówka.

Ambitniejsze tu komentowanie jest:)

Pozdrówka.

Wydaje się, że rzeczowe i bardziej spokojne niż na S24.

No to się nauczę tych możliwości – z czasem.

Pozdrówka

nie żebym chciał rozczarować, ale czasem i u nas na TXT z rzeczowością i spokojem różnie bywa:0
Znaczy ile tu już konfliktów było, odejść, kłótni, niesnasków itd, to mało kto zliczy.

Dlatego trza trochę świeżej krwi:) i spojrzenia z zewnątrz, więc cieszę się, że nowe osoby się pojawiają.

ja będę starał się ze swojej strony pisać rzeczowo acz niekoniecznie spokojnie, czasem trza fermentu, siły, mocy, walki, ducha:)

A a propos spokoju, takie frywolne skojarzenie;)

Lubię barwność, wprost uwielbiam. Frywolne rozmówki są najciekawsze.

Widzę tę Twoją rzeczowość. Ano, mogę się pod tym podpisać. Ano, trza.

Bo co można wykuć wśród potakiwaczy? Co najwyżej – nudę!

Pozdrówka

Jakby tu odpowiedzieć? Już w tej dyskusji Magia zarzuciła mi, że rozczarowała się, gdy doczytała, że nie odrzucam tak po prostu dogmatów jako nrzędzia ideologicznego zniewolenia i zła. Nie odrzucam ich w przestrzeni kultury i religii, lecz skłaniam się, żeby się im krytycznie przyglądać, starająć się zobaczyć ukryty program, który emitują w świat wartości. Kultura to wewnętrzne my. Dlatego powinniśmy być bardzo staranni przy i śwaidomi, gdy przyglądamy się sobie w lustrach dogmatów naszej kultury.

Dogmaty religijne np. katolickie to tylko podzbiór szczególny (i szczególnie ważny dla katolików) większego zbioru dogmatów koegzystujących w naszej kulturze. Gdybyśmy spojrzeli na to zagadnienie refleksyjnie, zauważymy, że w tej naszej euroatlantyckiej kulturze pojawiają się różne ideologiczne dogmaty np. faszyzmu, komunizmu, ateizmu, ewolucjonizmu darwinowskiego, liberalizmu… i każdy ma ukryty program, jakby był agregorem, który moc czerpie z energii wyznawców.

Ja, na poziomie kultury, tego zbiorowego my wewnętrznego, namawiam do wysiłku poznawczego, przynajmniej takiego, żeby świadomie wybierać dogmaty, ktore niosą w sobie program pokoju, dobra wspólnego, godności, miłości bliźniego swego, tolerancji…Tylko tyle i aż tyle. To wybór poza wojną a przynajmniej taki powinien być.

To podejście raczej nie grozi popadnięciem w chaos. Katolik powinien poznać dogmaty swojej wiary i postarać się poprzez kontemplację, wiarę i modlitwę, również eucharystię i sakramenty święte – ale zawsze chodzi tu o praktykę religijną a nie spekulację – przeniknąć do programu wpisanego w dogmaty, by żyć zgodnie z nauczaniem Chrystusa.

Głębia mistyki dotyczy zazwyczaj Osoby. Tego ja, które chce się zjednoczyć z Bogiem i potrzebuje łaski, by zjednoczenie mogło się dopełnić w Bogu. To nie dzieje się tak naprawdę tylko od wewnątrz – dzieje się holograficznie. Światło duchowe przestaje widzieć granice i podziały na to, co wewnętrzne, i to, co zewnętrzne. Jednoczy oba obszary w jedną całość.

Dlaczego więc napisałem, że skorupa dogmatów religijnych rozpuszcza się od wewnątrz, w świetle duchowych doświadczeń? Ano, przede wszystkim dlatego, że trzeba się zjednoczyć w kontemplacji z tajemnicą dogmatu, np. o Trójcy Świętej, przeniknąć do wewnątrz tego dogmatu, żeby zobaczyć, że nie ma żadnego dogmatu – jest tylko Doświadczenie. Zbyt trudne? Tak, wiem. Można mi zarzucić herezję? Tak, wiem.

Jezus zostawił apostołom Ducha Świętego i posłanie Miłości. To oznacza, że mistyczne głębie są osiągalne również na poziomie kultury, czyli nie Ja, a już My.

Ale to, jak pokazuje historia chcrześcijaństwa, droga jeszcze trudniejsza niż droga, ktorą indywidualnie podążają najwięksi święci i mistycy chrześcijańscy.

PS. Zdaję sobie sprawę, że ta notka otwierać może wiele kontrowersyjnych dyskusji. Moje podejście do tematu dogmatów nie powinno jednak automatycznie implikować niebezpieczeństwa chaosu i burzenia harmonii oraz ładu. Raczej powinno zachęcać do refleksji.

pozdrawiam

pozdrawiam

Piszesz:

“aby się wybrać na poszukiwanie miłości, wolności, pokoju, należy wytyczyć trasę w oparciu o jakieś jednostki miary, wytyczyć kierunek w oparciu o jakiś azymut, itd.”

A ja Ci odpowiem tak:

aby się wybrać w poszukiwaniu miłości, wolności i pokoju wystarczy wyruszyć w podróż. Tylko tyle, a dla iluś tam ludzi zbyt wiele.

Dogmaty, azymuty, jednostki miary, z góry wytyczone kierunki są dla mnie raczej blokujące Drogę, niż ją wspierające.

Skojarzyło mi się też zdanie Ghandiego

Nie ma drogi do pokoju, to pokój jest drogą

Objawiona przez Boga Mojżeszowi. Mojżesz przez czterdzieści lat wędrówki przez pustynię starał się wpoić to prawo swoim współplemieńcom – zresztą z różnym i nie uwieńczonym w pełni sukcesem skutkiem. I tak aż do współczesnych czasów.

Tak, obecnie żyjemy w epoce postmodernistycznego relatywizmu. Bełkot i pomieszanie języków – istna aksjologiczna wieża Babel. Wydaje mi się, i to jest takie myślenie optymistyczne, w schyłkowej fazie tej epoki.

Widzę rysujące się na horyzncie przełomy i koniec postmodernizmu jako kierunku wewnętrznie sprzecznego. Co na to miejsce?

Mam nadzieję, że powrót do filozofii wieczystej, której źródła tryskają w mistyce i filozofii róznych kultur i religii na przestrzeni dziejów bardzo obficie, a ostanio są dodatkowo zasilane przez psychologię duchową (transpersonalną) i niektore interpretacje najnowszych odkryć fizyki. Powrót, lecz bardzo nowoczesny i ugruntowany w nowożytnej wiedzy.

O wartościach musimy dziś myśleć holistycznie i ekologicznie, w kategoriach dobra wspólnego. Nie zmienia to jednak tej fundamentalnej prawdy, że punktem odniesienia w naszej ziemskiej wędrówce wciąż powinien być stary, dobry Dekalog. Wolno go interpretować, wolno się nim inspirować.

Co do azymutu i kierunku – zgoda. Celem powinna być miłość, wolność pokój – środkiem do celu brak przemocy i współpraca. Cele są szlachetne, wciąż te same, bo łaskawie się nie zmieniają od czasów starożytnych podobnie jak człowiek, który nie odmienił swego serca od czasów Adama i Ewy oraz Abrahama. Wciąż poddaje się pokusom, wciąż bładzi, wciąż oskarża bliźnich a siebie usprawiedliwia, wciąż w szponach gniewu, żądż, nienawiści, pychy i ignoracji wykazuje skłonność do czynienia zła.

Tak w skrócie.

pozdrawiam

Dekalog dla wierzącego tak – ma wartość objawioną. Dla niewierzącego ma wartość inną – ale ma.

Wolno go interpretować , ba nawet trzeba, :-)))

CO do schyłku epoki posmodernistycznego racjonalizmu a właściwie relatywizmu, jakoś mnie on przygnębia.. . Gdyż sądzę, że musiałaby się wydarzyć chyba jakaś katastrofa aby się społeczeństwo owo przebudziło.. .

Gdy słucham misjonarzy z terenu Rosji to jestem pesymistą. Tamtejsi Katolicy często czekali na Księdza 70 lat.. . Po latach usuwania krzyży z przestrzeni publicznej i wszystkiego co miało z nim śladowy związek. Gdy patrzę na te same ale pod innymi hasłami “zakusy” – jestem przygnębiony.

Jedyne logiczne wytłumaczenie to takie, że nadszedł czas “odzdzielenia ziarna od plew” – dokonuje się on bardzo jaskrawo zarówno w przestrzeni publicznej(rugowanie przekonań religijnych z obiegu) jak i moralnej(relatywizm).

Mówiąc skrótowo: kto wytrwa do końca zbawion będzie.. . Kto pójdzie z prądem może się przekonać o “prawdzie piekła” która może się okazać

Natomiast w obiegu lokalnym jest w miarę ok. Chociaż to, że sobie rozmawiamy o tym, że wokół mamy ludzi którzy szukają pokoju, metodą pokoju.. . Jednak żyjemy jak w “mieście oklejonym plakatami” – w mniejszości i w “piwnicy”.

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Właśnie o to mi chodziło.

Ja się do tego nie nadaję – wypowiem się eufemistyczne.

Może i Bóg nie zechce podjąć się tego zadania. Może jest bardzie miłosierny niż Go o to podejrzewamy?

Widzisz, w historii ludzkości było już sporo rewolucjonistów i fałszywych proroków, którzy podejmowali się z entuzjazmem odsiewania ziaren od plew.

Ostatnio faszyści i komuniści. Dzisiaj hedoniści w maskach konsumpcjonizmu zmagają się z tą samą zmorą osądzania bliźniego naszego według kryterium utylitaryzmu.

Dziękuję. Wysiadlem z tego pociągu postępu.

Wolę uczyć się od prawdziwych Mistrzów duchowych.

serdecznie pozdrawiam

PS. Sporo mamy, niestety, powodów do pesymizmu. Ale nie warto tracić pogody ducha. Możesz coś uczynić wyłacznie w swojej strefie wpływów. I cieszę się, że to czynisz.

Rozdzielenie ziarn od plew odbywa się codziennie w nas i na naszych oczach.. . Mówiąc Biblijnie sąd nad złymi dobrymi odbywa się na naszych oczach, sami go dokonujemy na sobie.. .
A sąd polega na tym, że Prawda przyszła na świat a swoi (adresaci jej) nią wzgardzili. Zakryli uszy by nie słyszeć i oczy by nie widzieć. Namnożyli sobie proroków i nauczycieli którzy “łechtają ich uszy” mówiąc im to co chcą usłyszeć.. – mówiąc “jest wszystko”, nie zwracając uwagi na to, że niczego nie ma. Nie ma niczego skoro Prawdy nie ma.
Każdy czyn i każda myśl wprowadza mnie w świat Ziarna lub świat plew… . Sam wybierając dokonuję sądu. To świetna zasada która odpowiada na pytanie czy normy moralne są tworzone przez człowieka czy istnieją poza nim. Jeśli człowiek czy tego chce czy nie dokonuje sądu na samym sobie to oznacza, że normy moralne istnieją poza człowiekiem. A człowiek może je odkrywać – tak jak wybierać może miłość lub nią wzgardzić. Przecież normy moralne są ścieżką miłości.. .

A więc masz lustro i drabinę.. – opierasz ją na doświadczeniu tych którzy przeszli ku obranemu celowi “suchą nogą po morzu życia”.

Pogody ducha tracić nie wolno – znaczy ni można dać się zwieść przygnębieniu które od czasu do czasu się pojawia. A może mocniej mówiąc, nie warto oddalać się od niego(DUCHA).. – znaczy skupiać uwagi zbytnio na szarości świata. Gdyż duch mieszka w nas. Więc trzymać się trza go jak “portfela” gdy się jest w podróży w obcej stronie.. .

Pozdrawiam również. :-)))

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Telepatycznie i empatycznie porozumiewam się tylko z żoną. Dziwne, lecz się udaje – nie zawsze, niestety.

Natomiast słowa najpierw muszą wlecieć przez ucho i dotrzeć do serca, żeby wydarzyła się rozmowa. Gdy wlatują jednym uchem i wylatują drugim – kłótnia prawie gotowa. I tak, chciałbym rozmawiać, z każdym kto ze mną ze chce. Pewnie niewielu zechce, ale to i tak świetnie.

ciepło pozdrawiam

Halo, halo – chwileczkę.

I w kolejności.

Jakie wręcz przeciwnie?

Napisałeś, że wszyscy podróżują.
Ja, że nie wszyscy i czy Ty sądzisz, że wszyscy, zapytałam.
Na to Ty, że wręcz przeciwnie, bo wszyscy podróżują.
:)

Mniejsza z tym.

Większa, że mówisz, że ja coś oceniam i wartościuję. Czy ja napisałam, że ktoś coś źle robi?

Może dla Ciebie jest tak, że nieświadomie to źle. Dla mnie jest tak, że nieświadomie to nieświadomie i tyle.

Nigdzie też nie napisałam, że moje podróżowanie jest bardziej .

I tu mamy na żywo to, co pisałam dość ogólnie w poprzednim komentarzu. Często mylimy własne interpretacje z intencjami drugiej osoby.

Mam też wrażenie, że mogę sobie mówić co chcę i dowolnie głośno. Bez przesady.

Co zaś do pokoju.
Trzeba umieć nazwać rzeczy po imieniu, ale nie wolno czynić tego zbyt pochopnie.
Dlatego nie można na przykład nazwać wojny pokojem, kłamstwa prawdą itd. Dlatego warto mieć oczy otwarte i nie dać sobie wcisnąć fasad.

Do tego wszystkiego trzeba wielkiej mądrości, równowagi, zastanowienia.
To nie są proste sprawy, nie zawsze w każdym razie są proste. Jeśli coś jest bardzo skontrastowane, wtedy łatwiej, ale jeśli rzecz rozgrywa się w półtonach?

Pilnowanie swojej Drogi to cholernie trudne zadanie. Wystarczająco trudne, żebym nie pilnowała cudzych.

Mówi teraz do mnie: chodź już do łóżka, przytul mnie – taka jestem chora.

No to pewnie pójdę. Jutro pojedziemy do szpitala, bo tylko tam żona może dostać ten swój zastrzyk przeciw grypie i jej powikłaniom. Ech, ta służba zdrowia. TAk mi się wydaje, że trzeba mieć końskie zdrowie, by się leczyć.

A serce raczej wskazuje drogę do bliźniego niż do chaosu. Warunek najistotniejszy Pani wymieniła. No i nie możemy go, tego naszego serduszka, za bardzo stłamsić utrapieniami i urojeniami.

Tako więc kolorowych snów, Dobranoc
I dziękuję za mądre słowa

Debiucik miałaś całkiem udany. Fajnie się czyta Twoje teksty, bo są takie ciepłe i leciuteńkie jak łabędzie piórka. Widać w tym pisaniu dłoń kobiecą.

Mnie to miejsce wskazała Alga. Coś zaczynam publikować. Pierwsze wrażenia, że jest sympatycznie.

Trzymam to moje konto na S24 i obserwuję rozwój wydarzeń. Już bez emocji. Rzeczywiście smutne to – blogerzy odchodzą albo zawieszają aktywność, w oczekiwaniu, co uczynią Właściciele. Bezruch i marazm.

Moje stanowisko jest zaś dość proste. Pozostanę tam w Piwnicy do samego końca. Żadnych ruchów. Coś czasami opublikuję, coś pokomentuję.

ciepło pozdrawiam

Bardzo przypadł mi do gustu Paniny komentarz:)
Jak dla mnie skromnego, prostego człeka, to Słowo na niedzielę
Pozwoliłem sobie wytłuścić ten kawałek tekstu i dodam od siebie, że jeszcze trzeba mieć odwagę i właściwą wiedzę aby nie pomieszać tego co leży po stronie faktów z naszymi, o nich, wyobrażeniami

Pozdrawiam serdecznie, niedzielnie :)

__________________________________________
mnie już nic nie przeraża tak bardzo
wzrusza mnie płacz skrzywdzonego dziecka
i bezsilność złamanego człowieka.

Dziękuję Panu, za tak miłe słowo (na niedzielę będzie akurat :)

Ponieważ, jak Panu wiadomo, szykuję się na coś w rodzaju walki to Pańskie słowa o odwadze i niemieszaniu, bardzo mi się przydadzą.

Pozdrowienia oczywiście.

Dziękuję.

Kominek jesienią i zimą a na wiosnę i lato altana z pięknymi widokami. Altanę i ogród chiałbym zacząć zakładać w przyszłym roku. Ano, zobaczymy jak to się zgra z budżetem. W każdym razie projekt mam już w głowie. Altana może stanąć w miarę szybko, ogród na skarpach to kwestia wielu kolejnych lat…

pozdrawiam

Ależ bardzo proszę.

Buduj altankę, twórz ogród. Nie myśl o latach, popatrz na kolejne małe roślinki, które będą wychodzić z ziemi, zakwitać i uśmiechać się do Ciebie.

:)

Grertchen odpowiem na razie na najważniejszy wątek z Twojego wpisu.

Nie musi być taka sama. Ale czy mogą one – te dwie – się wzajemnie wykluczać? Czy jest to możliwe aby miłość w Twoim “wydaniu” wykluczała miłość w moim “wydaniu” ? I nie chodzi tu o ars amandi tylko o samą jej istotę.

Mój wewnętrzny “fundamentalizm” podpowiada mi, że mogą być różne jej definicje ale jeśli to miłość to nie będą się wykluczać(nasze jej definicje, modele, kak zwał...”. Ale będą jak dwie rzeki płynące do tego samego oceanu.

Podobnie jest z wolnością. Wolność wg mnie “chodzi na pasku” miłości i wtedy gdy “na jej pasku jest” nie jest swawolą ale wolnością. Jeśli nie jest coś miłością, to nie może być także przejawem wolności. – Pewnie to temat na osobny wpis.
Tak mi się zdaje.

Pozdrawiam.

Jutro się jeszcze odpiszę. :-)))

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Nie wiem czy mogą się wykluczać, bo nie znam Twojej, a swoją wyłącznie czuję.

Bo ja już czuję opór kiedy piszesz o celu miłości. Dla mnie miłość jest, nie ma żadnego celu, do niczego nie zmierza. Jest darem dla drugiego człowieka. W tym sensie nie ma mowy o nieszczęśliwej miłości, choć doprawdy trudno to zaakceptować (mnie również).

To samo z wolnością. Wolność chodząca na pasku miłości? No nie wiem…

Sam widzisz, że to jest ocean przemyśleń i przeczuć, doświadczeń, historii.

Ciekawa jestem tego, co napiszesz.

błagam, tylko nie ten cholerny Szaweł :P

dwie Finlandie i piwo upośledzają i tak nie nadzwyczajną percepcję :)

Pojedyncze roślinki chcą mieć żyzną glebę a ogrodnik dywanową kompozycję ogrodu na skarpach.

Kompromis jest oczywisty: ogrodnik będzie w chwilach wolnych sadził i siał pojedyncze roślinki, cieszył się, że rosną. A kompozycja?
Niech się tworzy harmonijnie i porasta ziemię organicznie – bez jakiegoś wielkiego planu z pracowni architektów ogrodu.

Mój szwagier był sobie zatrudnił taką firmę od ogrodów. Zapłacił słono. A teraz po pięciu latach od tego wielkiego dzieła planistycznego cały ogród zarasta. Szwagier goni za kasą i nie ma czasu na radość z pielęgnacji roślinek.

A ja sobie myślę nieco inaczej: każda roślinka posadzona moją ręką dostaje ode mnie certyfikat autentyczności – chcę widzieć jak rośnie i jak się ma. No, oczywiście w przenośni.

pozdrawiam

Wg mnie tak. Każdy wybór pociąga swoje konsekwencje i do czegoś prowadzi. A skoro prowadzi więc podróż rozpoczęta.

Napisałaś, że należy nazywać rzeczy po imieniu. A skoro po imieniu, to wg siebie określasz co jest pokojem a co nie. Skoro tak, odrzucasz inne rozumienie pokoju jako nazywające je nie po imieniu.. . Wg dzisiejszej wykładni tolerancji nie ma lepszej definicji pokoju lecz są definicje pokoju: lepsze i gorsze. Np. ROsja w imię walki z terroryzmem przejęła kontrolę nad Czeczenią niszcząc ten naród. W imię pokoju jak ma się rozumieć – jeden z przykładów innych definicji pokoju zastosowanych na naszych oczach.

Zgaszam się z Tobą. Jednak aby zacząć mówić o nazywaniu roztropnym i mądrym trzeba przede wszystkim dać głos w dyskusji. a tego głosu najczęściej się nie daje. Kto słucha tego, co na temat pokoju mają do powiedzenia Czeczeni? Albo tego co na temat pokoju mają do powiedzenia Katolicy?( w PE ), gdzie za powiedzenie tego stanowiska można się pozbawić pełnionego stanowiska.

Wolność “na pasku” miłości chodzi.

Wolność rozumiem jako służbę. Zarówno komuś jak i sobie. Albo inaczej taki sposób działania który służąc sobie, służy także innym. To co nie jest dobre ani w stosunku do mnie ani w stosunku do moich bliźnich nie jest wolnością ale swawolą czyli nadużyciem wolności.
W tym sensie – dla mnie – wolny wybór jest to taki wybór, który jest jednocześnie formą miłości siebie i bliźniego. Wolność jest nakierowana na wartości “DO”: do miłości, do pokoju, do szacunku wobec człowieka.
Nie jest nakierowana na wolność “OD” : od miłości, pokoju, szacunku wobec człowieka.

Owszem można by teoretycznie przyjąć, że ktoś nie życzy sobie miłości, pokoju, szacunku wobec człowieka uzasadniając to swoją definicją wolności ale to będzie już swawola a nie wolność. A więc patologia. Obecnie wolność raczej traktuje się jako wolność “od” będące wykluczeniem. Np. zakaz zakładania minorytów w Szwajcarii czy krzyży w przestrzeni publicznej.
Owszem można powiedzieć, że mam gdzieś to co w polityce i przestrzeni publicznej się dzieje – moja wolność, moja miłość i mój pokój. Jednak jesteśmy odpowiedzialni za to, co w przestrzeni publicznej się dzieje gdyż jesteśmy składnikiem tej przestrzeni. Każdy jest podmiotem tej przestrzeni: zarówno muzułmanin, Katolik, Gretchen czy Poldek. I wszyscy mamy tę samą wolność i to samo wrodzone człowieczeństwo.

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

1)To może coś wyjaśnię. Jeżeli będziesz czytać jeszcze moje teksty i rozmowy pod nimi, co krok natrafisz na wypowiedzi, które nie będą logicznie pasować do siebie. Taki styl rozmawiania jest moim świadomym wyborem. Posiadłem umiejętność posługiwania się klasyczną logiką, lecz nie zawsze się chcę nią posługiwać. Sięgam do logiki paradoksowej. Tak, zręby takiej logiki powstają. Bo są frazy petyckie oraz wypowiedzi mistyków, sufich, mistrzów zen, ktore z punktu widzenia logiki formalnej są co najwyżej stekiem bzdur. Mimo to poruszają serce, trącają jakąś strunę zrozumienia lub prowokują do myśłenia albo niezgody. Inaczej mówiąc: czy sztuka ma być logiczna klasycznie?

2) Zdaje się, że opublikuję tu też teksty bardziej rygorystyczne filozoficznie i metodologicznie. I wówczas – obiecuję, że się postaram – rozmawiać z precyzją hermeneutyki filozoficznej. (oczywiście, jeżeli będzie z kim, bo przecież niekoniecznie ktoś zechce u mnie komentować.)

3) W swoim tekście pisałeś o najróżniejszych dogmatach rzeczywiście napisałem, że:

By następnie sobie zaprzeczyć:

Co dla Ciebie jest nie do przyjęcia, gdyż zauważasz:

To się nazywa w zen: konsekwentna niekonsekwencja lub niekonsekwentna konsekwencja lub niekonsekwentna niekonsekwencja lub konsekwentna konsekwencja – a właściwie wszystko to tu jest jednocześnie. Rownocześnie ukryte jawne. W symfoniach natury też pojawiają się fałszywe nuty – dla jednego obserwatora i interpretatora tu, dla innego gdzieś indziej. Ale to dobrze, a nawet bardzo dobrze. Znaczyłoby to mniej więcej tyle, że w słowach są ukryte jakieś niedopowiedzenia i napięcia. I muszą się ujawnić natychmiast, gdy pojawi się Osoba, która zechce się temu przyjrzeć dokładniej swoim okiem – odpodmiotowo, odsubiektywnie…

4) [quote}Skąd mi przyszło do pustego, że próbowałeś (nie twierdzę, że świadomie) coś w tekście pominąć po to, żeby później to coś “przemycić”?
Ano stąd że, w pierwszym zdaniu Twojej notki stoją, jak wół, takie słowa: “Są różne dogmaty, ale to manowce”.
Znowu wielki kwantyfikator…

Podtrzymuję do zdanie mimo pozornych sprzeczności z innymi zdaniami. Otóż, dlatego że dogmaty nie są naszym doświadczeniem; nie są też drogą życia a co najwyżej drogowskazami na tej drodze i tu uwaga!: wskazującymi na cenne wartosci lub na antywartości. Odróżnienie, czy dogmat zawiera w sobie pozytywny program dla życia i historii, która się zapisze w realnym świecie, czy wręcz przeciwnie, przeniesie do ludzkiej kultury destrukcyjne wichury i pożogi, nie jest wcale proste. Jest beznadziejnie trudne.
Nie jestem wstanie w takich krótkich wypowiedziach uchwycić całej złożoności i wielowymiarowości poruszonej problematyki. To chyba niemożliwe. Byłoby możliwe, gdybym stwierdził: Dogmaty są przejawem zniewolenia jednostki i ludzkości – i tyle. Były i takie twierdzenia w historii filozofii, lecz po wnikliwej analizie zagadnienia, okazywało się, że antydogmatycznie nastawieni wolnomyśliciele tworzyli (jak znalazł) swoje dogmaty i ktoś na tej podstawie budował kolejne imperia dla niewolników. Nowożytna i współczesna filozofia aż się roi od dobrych przykładów na potwierdzenie tej tezy.
Piszę więc o tym problemie z różnych punktów widzenia, dość swobodnie przemieszczając się po poziomach drabiny ducha.

5)

Niekoniecznie przed wykluczeniem. Raczej chodzi w tym konkretnym przypadku o dookreślenie własnej samotożsamości przez katolika, który we wspólnocie Kościoła katolickiego odnalazł lub szuka sensu duchowego. Gdzieś zapewne w innym miejscu musiałem dodać, że ten dogmat może być żywy lub martwy. Żywy jest wówczas, gdy przenikamy do jego wnętrza w kontemplacji lub/i modlitwie, a martwy, gdy przyjmujemy, że tak jest i już – bo powiedział proboszcz i napisał Katechizm.

Kwestia następna: dogmaty religijne występują w każdej religii, nawet w buddyzmie. Jeżeli są martwe dla wierzącego, podwieszone w jakiejś przestrzeni zewnetrznej jako idol, nie mają w sobie mocy przemiany ducha i serca osoby wierzącej. Stają się podstawą dla myślenia fundamentalistycznego, punktem odniesienia dla stanowienia norm i praw, które mają regulować życie wspólnoty i każdej jednostki z osobna. Taki swoisty faryzeizm, z którym prowadził rozległą polemikę, nie kto inny, jak Jezus Chrystus. Z kolei Budda prowadził swoją polemikę z dogmatami Wed i kasty Bhraminów w innym czasie i miejscu.

6) Cieszę się niezmiernie, że przeczytałaś notkę i komentarze pod notką. To, co dotychczas zostało tu powiedziane, przeze mnie i moich Szanownych Gości, stanowi zaledwie fragmencik szerszego pejzażu rozmowy o dogmatach.
W rozmowie takiej jak ta: Czasami konkretne słowa są tylko małą prowokacją, czasami wstępem do wyjaśnienia, czasami są pisane poważnie, czasami na totalnym luzie. Nigdy nie wiem, kim jest mój rozmówca, ani czego oczekuje. No, nie wiem tego a priorii.

A z tym się mogę wyłącznie zgodzić. I podpisać i obiema ręcami. Tak samo bywa i z dogmatami.

7) Dla mnie osobiście dogmaty nie są aż takim problemem, bo:

I. Mogę i staram się świadomie wybierać te, które zdają się nieść w sobie jakąś praktyczną wartość dla mnie i/lub mojej wspólnoty; co w wymiarze praktycznym mojego życia oznacza, z drugiej strony, że większość dogmatów, z którymi się spotkałem i ktore świadomie rozpoznałem, odrzuciłem jako zabobony i zbędny balast ograniczający moją wolność oraz kamienie młyńskie obciążające mojego ducha doświadczeniami, które już przekroczyłem;
II. Po wstępnej refleksji analitycznej i hermeneutycznej dogmatów, które uznałem za sensowne, staram się zobaczyć jak działa konkretny dogmat w realnym świecie; co przynosi i/lub co zabiera ludziom, ktorzy wierzą, że zawiera on w sobie najprawdziwszą prawdę;
III. Na tym etapie, gdy zaakceptowałem już w pełni konkretny dogmat – lecz zaznaczam, że tu zaczyna się już poziom religijny – staram się włączyć program tego dogmatu do mojego doświadczenia kontemplacyjnego. Np. Dogmat o Trójcy Świętej jest dla mnie niezwykle płodnym źródłem mistycznych doświadczeń. Kontemplując tajemnicę Boga w Trzech Osobach boskich, można dotknąć wielu aspektów pogłębionego rozumienia Miłości. A rozumienie to wcale nie musi być identyczne, co do swej apologetycznej wykładni z tekstami teologów katolickich. (Zwłaszcza, że i hinduzim, i buddyzm zdają się wskazywać na troistość ostatecznej rzeczywistości).

I tak na koniec. Dogmaty to nieusuwalne z czasoprzestrzeni ludzkiej kultury drogowskazy, ktore czasami wskazują drogę, lecz równie często pokazują jak zboczyć na manowce. Teraz – mam cichą nadzieję – jesteśmy o krok dalej w poszukiwaniach odpowiedzi.

Dziękuję za cenne refleksje i wskazówki.

I oczywiście serdecznie pozdrawiam

“wypowiedzi (...) mistrzów zen, ktore z punktu widzenia logiki formalnej są co najwyżej stekiem bzdur. Mimo to poruszają serce, trącają jakąś strunę zrozumienia lub prowokują do myśłenia albo niezgody.”

Mumonkan – koan 30:

“Pewnego razu Taibai zapytał Baso:
– Czym jest budda?
– Umysł jest buddą – odpowiedział Baso.”

Mumonkan – koan 33:

“Pewien mnich zapytał kiedyś Baso:
– Czym jest budda?
– Ani umysłem, ani buddą – odpowiedział Baso.”

__________________________________________________________________
“Cała siła fotografii ulicznej opiera się na zdjęciach zrobionych bez pozwolenia”
Gilbert Duclos

Dobrze. Jeszcze w tym roku napiszę notkę o logice paradoksowej. Taką krótką.

Nie oponuję. To Ty się upierasz, że taki mechanizm jest tu kluczowy. Wydaje się, że jakiś dogmat antydogmatyzmu jako leku na wszelkie zło, zawładnął częścią Twoich zdolności do myślenia racjonalnego.

Gdy napisałem to zdanie: Kwestia następna: dogmaty religijne występują w każdej religii, nawet w buddyzmie. – liczyłem się z tym, że może zainicjuje ono interesującą dyskusję o dogmatach buddyzmu.

Moim zdaniem nie jest. Tylko dzogczen i zen są wolne od większości dogmatów buddyjskich. Ale w chrześcijaństwie też są takie nurty wolne (z grubsza) od dogmatyzmu.

Jako rzekłaś, poczekam na reakcję Gretchen.

To właśnie to, czego nie chcesz zrozumieć – język paradoksu. Nikogo nie przekonuję do niczego. Nie ma takiej potrzeby. Proste myśli, aczkolwiek ubrane w słowa pisane w pośpiechu, sprowadzają się do takiej oto myśli: płynę do dogmatów, żeby wyrzucić za burtę mojej łodzi te zbędne, gdyż są balastem na drodze do prawdy. Gdybym je zostawił moja łódź mogłaby zatonąć. Zostawiam te, które po oszlifowaniu mogą być jako te brylanty. Dogamat o Trójcy Świetej jest takim brylantem Chrześcijaństwa.

Na Magię nie działa też magia słów i magia Mana – mam nadzieję. Rzeczowość i konkret, logiczna poprawność arystetelesowska mam nadzieję działa. To też tu znajdziesz.

Za życzenia dziękuję. Jestem zdrowy i nie pamiętam, kiedy chorowałem. Żona zaś chyba wraca już do zdrowia.

A Twoja obietnica jest dla mnie bezcenna. Twoje lustro uwypukla bowiem interesujące detale prawdy.

Tako więc ciepło pozdrawiam

Uczę się od Ciebie prostej i mądrej wiary chrześcijańskiej.

serdecznie pozdrawiam

poznałam kiedyś gościa, który na nieświadomce się przejechał z Zabrza do Świnoujścia… ;-)

A chciał jechać do Świnoujścia? :)

Bo gdyby chciał do tego Świnoujścia, to raczej by o tym wiedział. A w jakim stanie podróż ta by się odbyła, to inna rzecz. :)

strasznie to skomplikowane, muszę przyznać. I jeszcze kijem walą.

Jaki dźwięk ma klaśnięcie jedną dłonią

“Mnich podszedł do Zhaozhou i poprosił:
“Właśnie wstąpiłem do klasztoru. Proszę poucz mnie”.
Zhaozhou spytał: “Czy zjadłeś już swój posiłek?”
Mnich odpowiedział: “Tak, zjadłem”.
Zhaozhou rzekł: “Umyj swoją miskę”.

Ten drugi to mój ulubiony, choć przydługowaty jak na koan. :)

Sens życia polega na wyrzeczeniu się dóbr materialnych i osiągnięciu harmonii z Wszechświatem. I trzymaj swoje złodziejskie łapy z dala od mojej miseczki.

ostatnio usłyszałem że i do biedy można przylgnąc :P
__________________________________________________________________
“Cała siła fotografii ulicznej opiera się na zdjęciach zrobionych bez pozwolenia”
Gilbert Duclos

ona jest pełna i rozwinięta tylko trzeba ja urzeczywistnić. usunąć wszystkie zaciemnienia, które ją przesłaniają ... łatwo powiedzieć ... :)

polecam “Przewodnik na ścieżce Bodhisattwy” niedawno wyszedł nowy przekład
__________________________________________________________________
“Cała siła fotografii ulicznej opiera się na zdjęciach zrobionych bez pozwolenia”
Gilbert Duclos

No to faktycznie prościzna: urzeczywistnić, usunąć wszystkie zaciemnienia i już jest.

:))

Dzięki, rozejrzę się za tym Przewodnikiem.

Nie trzeba być od razu mnichem, czy też na ten przykład mniszką.

Słuchaj Docenta, każdy się nadaje. :))

Jedzenie to nie jest największy kłopot w byciu buddystą.

Tak myślę, subiektywnie widząc.

jak i u nas, KK znosi sukcesywnie różne ograniczenia w kotletach. Za to żydzi, ci to mają jazdy.

Powiem Ci, że przede mną to jeszcze sto hektarów, żeby tak przestać rozróżniać .

Napisałam dwa zdania więcej, ale się wykasowały, co przyjmuję spokojnie i pogodnie.

moja żona skupuje hurtowo książki o Żydach … pewnie to gdzieś ma :)

ja teraz brnę przez monografię żydowskiego Lublina (po ang jest) i książkę o Jeszywię lubelskiej :)
__________________________________________________________________
“Cała siła fotografii ulicznej opiera się na zdjęciach zrobionych bez pozwolenia”
Gilbert Duclos

Po co się ciskasz, mój Wuerze,
Po co wymyślasz mi od żydka?
Żydem aż śmierdzi w twym “Kurierze”,
Żona waćpana – też semitka,
Karmiona z żydowskiego dydka,
Ciocia Hortensja, mój Wuerze
(Dama a Paulo czy wizytka),
Od Chai swój początek bierze,
Wuj zaś Salezy (mówmy szczerze:
Syn Mośka, Szmulka czy Dawidka)
Kiwał się mrucząc przy sajderze
I jako Saluś był w chederze,
Studiując (o, przeszłości brzydka)
Alef bej gimel na syderze.

jeśli rzeczywiście nie ma dogmatów w Buddyźmie(nie jestem znawcą Buddyzmu), to nie oznacza, że ich brak.
Jeśli nie ma dogmatów, to ten brak dogmatów staje się zasadą o cechach dogmatu. Nasuwa się wiec wniosek, że nie jest możliwa religia bez dogmatów inaczej byłaby tylko zbiorem równouprawnionych hipotez.

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Napisałem wcześniej w komentarzu takie zdanie:

Na co Gretchen odpowiedziała:

A docent Stpczyk zauważył:

I to ale, czyli język koanów zen jakby podważa tezę, że buddyzm jest religią przyjmującą kilka dogamtów.

Wypadałoby mi udowodnić, że mam choć trochę racji i postaram się to uczynić. Zanim przejdę do bardziej szczegółowych opowieści, zacytuję za Wikipedią prostą definicję dogmatu:

Po tej krótkiej wyprawie po wiedzę encyklopedyczną, wróćmy do naszego buddyzmu – religii wielonurtownej i barwnej jak kobierzec perskiego dywanu.
Gretchen, czy nadal podtrzymujesz, że buddyzm jest religią bez dogmatów?

Pytanie pomocnicze: jakie sensy twierdzeń są praktykowane w szkołach zen rozsianych po całym swiecie?

Pomijam świadomie buddyzm ludowy, który po prostu roi się od różnych uroczo dogmatycznych założeń wiary.

I kolejne pytanie: czy nastawienie antydogmatyczne do dogmatów mistrzów zen i Dalaj Lamy, ma na celu wyrzucenie dogmatów buddyjskich poza tę religię, czy ma raczej doprowadzić do wykorzystania tychże dogmatów do rozpalenia w umysłach praktykujących wiary koniecznej do dotarcia do ostatecznej rzeczywistości?

Co jest tą ostateczną rzeczywistością: Oświecenie czy droga do óświecenia? – te pytania zostawmy póki co na boku, gdyż w buddyźmie znajdziemy setki różnych odpowiedzi na tak postawione pytanie.

pozdrawiam serdecznie wszystkich

I pełen luz.

dziękuję.

serdecznie pozdrawiam

Aż 613 przykazań serwuje swoim wyznawcom Judaizm. Zdumiewające.

Ile wskazań i ślubowań przyjmuje na swej drodze buddysta zen.

Takie zestawienie byłoby interesujące.

serdecznie pozdrawiam

dzięks :)

“Aż 613 przykazań serwuje swoim wyznawcom Judaizm. Zdumiewające.”

reguły klasztorne w buddyzmie są równie szczegółowe. ale wiadomo mnich to nie świecki

niedawno usłyszałem taki przykład – Rinpoczego ktoś zapytał o radę w sprawię swojej rozbuchanej chuci seksualnej. Rinpocze zapytał:
– “jesteś mnichem?”
– “no, nie!”
– “no to jaki problem?”

inne reguły dotyczą świeckich inne mnichów co nie znaczy ze któraś z tych dróg jest “lepsza”

a co do drogi do oświecenia to sama droga nie jest żadną wartością, bo można sie “zaiść” i nic nie zobaczyć, nic nie odkryć. samo oświecenie też jest nic nie warte jeśli jest warunkowane lgnięciem do niego. wtedy nim po prostu nie jest.

w zen jest koan o 100 milowym słupie. “co zrobić kiedy wejdzie się na szczyt 100 milowego słupa?”

słup symbolizuje drogę, jego szczy to oświecenie. po wejściu nań trzeba po prostu zrobić krok. nie rozsiadać się tylko porzucić przywiązanie …
__________________________________________________________________
“Cała siła fotografii ulicznej opiera się na zdjęciach zrobionych bez pozwolenia”
Gilbert Duclos

no ba, Tuwim jest świetny.

Kędy tej szlachty jest początek,
Skąd ród swój bierze Wuerzyna?
I gdzie twych własnych wuerzątek
Ród po kądzieli się zaczyna?
Jakież to herby i sztadary
Miały twej żony antenaty,
Owe L…aury i Kr…ary
Z miszpuchy cycełesowatej?
Ku wiadomości potomności
Niechaj czytają ludzie prości,
Jaki rodowód jest rodziny
Żony Wuera – Wuerzyny.

A mój nauczyciel zen, Mistrz Seung Sahn przedstawił taką metaforę “Koła zen”.

I po co kręcić się po tym kole? No po co? Tylko po to, żeby dowiedzieć się, że pustka jest pustką a forma jest formą?

I o co chodzi z tym małym ja, które przeistoczyć się może w Wiekie Ja?

Po co komu Wielkie Ja.

pozdrawiam

niestety, nie jesteśmy Anglią, żeby dało się wszystko odtworzyć aż do średniowiecza. Chociaż niektórzy się starają.

Ja najdalej sięgam do szóstego po mieczu, przodek administrował jakimś majątkiem w powiecie radomszczańskim, zakoszonym przez Rosjanina po styczniowym.

pozdrawiam

A nie przyszło Ci do głowy, że to co dla Ciebie stanowi paradoks dla kogoś innego wcale paradoksem być nie musi? Szczególnie jeśli pamięta się o czymś takim jak zasada nieoznaczoności Heisenberga i jej rozwinięciu (chyba Bella).
Dlatego możesz, jak najbardziej :), dziękować Stopczykowi za cytowanie koanu 30 i 33, dąć w trąbę tryumfalizmu, zapominając, że między jednym a drugim zmieniło się “obserwowalne” i “obserwator”.
Powyższe stawia również pod wielkim znakiem zapytania Twoje wynurzenia o dogmatyzmie buddyzmu skierowanie w ostatnim komentarzu do Gretchen. :)

Nie wiem, czy nie udam się w stronę przesadyzmu ale napiszę, że istotą buddyzmu jest płynność, ruch i wieczna zmiana. Dlatego nie ma w nim żadnych dogmatów (to dopiero byłby paradoks! :).
Jak napisała Gretchen: “Jest Mistrz, uczeń i praktykowanie. Żadnych stałych punktów.”
Dodam od siebie, że praktykowanie to nie ma nic wspólnego z żadnymi ściśle ustalonymi rytuałami. Praktyka może odbywać się w każdym dowolnym miejscu i czasie, nie potrzeba do niej “jedynie słusznego pośrednika”. Itd.
Czy to dlatego buddyzm tak świetnie współgra z mechaniką kwantową? Nie wiem. Być może.

Co do dalszych Twoich wywodów… Nie, nie uważam, że sprzeczności, które występują w Twoim pisaniu wynikają z pozornie paradoksalnej logiki buddyzmu czy zen. Ty przyjmujesz niektóre dogmaty za obowiązujące i słuszne (przykład Trójcy św.), powodowany również obawą przed wykluczeniem (kluczowość tego mechanizmu jest Twoją opinią a nie moją!). I nie ma czego się wstydzić. Normalka!

Dla mnie to Twoje powoływanie się na logikę paradoksową jest wygodnym wybiegiem, którego przyczyny nie znam. Mogę się tylko domyślać i coś tam spekulować. Kiedy najpierw czytam Twój tekst, następnie:

a potem Twoje wywody “paradoksalne”, mogę np. zastanawiać się czy ten facet wstydzi przyznać się do tego, że jest katolikiem? Wstydzi się tego, że uznał dogmaty katolickie (również te dotyczące praktyki religijnej) za słuszne? A jeśli tak, to z jakiego powodu? Czy zabrnęliśmy już tak daleko w postmodernistycznym dogmatycznym debilizmie, że jest to powód do wstydu? A może facet tylko ściemnia? Zakałapućkał się i brnie dalej obijając się o ściany?

Mogę też przypomnieć sobie o pewnym mechanizmie psychologicznym (doskonale korespondującym z mechaniką kwantową i buddyzmem), który mówi, że każdy uważa się za kogoś w miarę określonego (poglądy, wartości, zasady) ale w różnych sytuacjach reaguje na bodźce zewnętrzne często w sposób, którego sam nie potrafi przewidzieć. Reaguje w sposób niejednokrotnie zaprzeczający wcześniejszemu “samookreśleniu się”. Kiedy taka nieadekwatna reakcja nastąpi, zwykle obronę stanowi pseudo racjonalizacja: “nie byłem wtedy sobą”.
Lecąc skrótem – zewnętrznemu otoczeniu nie przekazujemy siebie, tylko nasze reakcje na różne sytuacje. Tego, co “siedzi w środku” nie zna nikt. Nawet Ty sam.

Zapamiętałam też takie Twoje słowa, skierowane chyba do Poldka:

Uprzejmie przepraszam, to wygląda na kolejne cudowne usprawiedliwienie (nic ponadto) dla wszelkich sprzeczności, które pojawiają się w Twoich wypowiedziach. Czy oznacza, że Twoje słowa są tak uduchowione, że zrozumiałe będą tylko dla “wybrańców”, uduchowionych przynajmniej w stopniu równym Twojemu? :) Śliczne! A kto będzie dokonywał oceny stopnia “uduchowienia wyobraźni”? Ty?

Jeszcze raz przepraszam, ale naprawdę powyższe dwa zdania rozbawiły mnie do łez. Dziękuję.

Jest jeszcze jedno zdanie, które mnie bawi:

Ale to już insza inszość.

Na zakończenie tego przydługiego blablania odniosę się jeszcze do stwierdzenia:

Pudło! Gigantyczna wtopa, proszę Synergie.
Moje myślenie racjonalne ma się całkiem nieźle; ja nie uciekam w “logikę paradoksową” dla obrony dogmatów, które uznaję za słuszne. :)
Mam też swoje dogmaty. Ot, np. takie, że Bóg istnieje, Chrystus i Budda byli wspaniałymi Nauczycielami a esencja ich nauk zawiera się w “nie zabijaj, nie kradnij i szanuj każde stworzenie”. Amen.
Czy stoi to w sprzeczności z Jezusowym: Ja jestem drogą, prawdą i życiem? czy buddyjskim poszukiwaniu drogi do życia i prawdy? Moim zdaniem nie.

Pozdrowienia nieustające. :)

Obawiam się – odnosząc się do istoty przesłania Jezusa – że gdyby było jak piszesz to przyszedł na darmo… . Gdyż wyręczył go w tym Mojżesz.

Istotą było zgoła co innego. Mam na myśli zbawczą śmierć na krzyżu jak i zmartwychwstanie. Tu jest “jądro” istotnej nowości i pełni Objawienia, która bez Jezusa z Nazaretu nie mogła się dokonać. Dlatego przyszedł Jezus. Przyszedł odkupić swój lud od grzechu. Uczynił to, gdyż po to przyszedł. O wadze dekalogu nie musiał nic mówić gdyż powiedziano kilka wieków wstecz.

Więc zasadnicza różnica w podobieństwie do jakiegokolwiek człowieka, proroka żyjącego na ziemi. Co nie oznacza, że pewne podobieństwa w jego nauce można znaleźć zarówno w innych religiach czy u innych proroków. Ale zaledwie pewne.

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

ja nie piszę o dogmatach ale o tym co znajduje się w Biblii. Skoro dokonujesz syntezy misji Jezusa to zgłosiłem zdanie odrębne biorąc pod uwagę, że wartość dekalogu to czasy głęboko przed Jezusem. Gdzie tu widzisz wciąganie w dogmaty?

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Dlaczego to co odnosi się do podkreślenia wartości dekalogu w nauczaniu Jezusa ma być u Ciebie wiarygodne a to, co mówi o sobie, że Syn Człowieczy musi wiele cierpieć ale po trzech dniach powstanie z martwych już wiarygodne nie jest. Jeden jest Jezus i jedno jest jego nauczanie. A nie tylko niektóre jego części.

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Nie mam pretensji o wybieranie sobie z nauczania Jezusa tego co Ci się podoba. Mam pretensję jedynie o to, że dokonujesz syntezy nauczania Jezusa w taki sposób aby pasowało do Buddy pomijając to co jest jądrem nauczania. Innymi słowy, żadna to synteza ale wykazanie podobieństwa w jednej kwestii. Ty natomiast wpychasz mi w brzuch interpretowanie.

“”“«Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć: będzie odrzucony przez starszyznę, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; będzie zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstanie». “”“Łk 9,22

Co do pewnych podobieństw pomiędzy nauka Buddy i Jezusa się zgadzam lecz z ta syntezą to przestrzeliłaś( wg mnie). I nie ma to nic wspólnego z dogmatami a nawet z interpretacją. Nie da się pogodzić nauki Jezusa z nauką Buddy. Inny jest cel kontekst przyjścia Jezusa a inny kontekst ma nauczanie Buddy. I to stwierdzenie nie jest dogmatem ani interpretacją. Jest to tylko czytanie i branie pod uwagę całości nauki jaką prezentował i zrealizował Jezus.

A Ty nie interpretujesz po swojemu ale pomijasz inne elementy nauczania które są istotne i które rozjeżdżają się diametralnie z nauką Buddy. Oki akceptuję to ale się do tego przyznaj zamiast mnie posądzać o dogmatyzm lub interpretowanie. Nauka o Chrzcie, męce, zmartwychwstaniu wynika nie z interpretacji a ale z literalnego tekstu.

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Ależ Droga Nieznajoma, nie uważam, żebym sobie miał nie dać rady w rozmowie. Nasza rozmowa ma zapewne swoich Czytelników. Oni ją oceniają – nie ja.

Staram się, staram się rozmawiać w taki sposób, żeby była ciągłość wymiany myśli. Jakieś nawiązywanie i przenikanie wzajemne. To zazwyczaj oznacza skrótowość wypowiedzi, niedokończone myśli…gdyby je chcieć wyrazić w wielu napoczętych, chocby pod tą notką wątkach, trzeba by pisać esej za esejem. A to zajęcie bardzo pracochłonne.

Rozmowa czasami wychodzi lepiej, czasami gorzej. Powody są rozmaite. Przerwałem poprzedni komentarz w pół zdania, gdyż nagle musiałem jechać i coś załatwiać.

Być może nie udaje mi się przeniknąć i zrozumieć w pełni, o czym pisze mój interlokutor. Bywają też inne powody rozjeżdżania się wątków rozmowy, bardziej prozaiczne – związane ze specyfiką internetowej komunikacji. Cóż, rozumiem z grubsza zasady, jakimi rządzi się to forum. Akceptuję je.

W starożytnych Indiach odbywały się pojedynki na słowa pomiędzy uczonymi braminami i filozofami. Zwycięsca mógł być tylko jeden. Znam ten styl, lecz go nie preferuję. Nie chodzi mi nawet o rację – możesz ją mieć (i zapewne zawsze uznasz, że ją masz). O co mi więc chodzi? O rozmowę, gdzie na światło dzienne wychodzą czasem bardzo interesujące myśli.

każdy z moich Szanownych dyskutantów, dokładnie każdy, powiedział tu coś, co jest cenne dla mnie.

pozdrawiam

Te słowa w komentarzu do Poldka były zdaje się do mnie adresowane.

Tak więc odpowiem. Nie, nie czytałem jeszcze prac tego fizyka. Czytałem kilka innych. A co do reszty Twojej wypowiedzi? Cóż, dla kogoś wynika, a dla kogoś już nie. Nic na to nie poradzę.

Kwantowe filozofie fizyki wciąż poruszają się po obszarach hipotez – to prawda, że nieprawdopodobnie cudownych. Mają jednak jedną słabość – mgliście interpretują świadomość. Tym niemniej to inspirujący poznawczo kierunek myślenia również o duchowości.

Nowy, kwantowy paradygmat fizyki być może przyśpieszy dojrzewanie wina duchowego w starych bukłakach mistyki.

PS. Może napiszę w przyszłości notkę o związkach pomiędzy mistką a mechaniką kwantową. Wówczas będzie okazja do szerszej rozmowy na ten temat. Nie da się bowiem rozmawiać naraz o wszystkim po trochu. Tu robimy kogel mogiel z jajek dogmatów.

serdecznie pozdrawiam

Myślę teraz i rozważam zdania, które napisałeś a ja cytuję poniżej:

A to mój krotki komentarz.

Tak, nauczanie Jezusa z Nazaretu, Objawienie Nowego Testamentu, przekracza to, co Bóg zechciał objawić w Starym Testamencie. Przekracza i zawiera.

Dekalog (Mojżesza) nie niesie zbyt wielu treści pozytywnych. Sprowadza się do us tanowienia bardzo fundamentalnych zasad, które wskazują na to, czego nie wolno robić. Nie zabijaj, nie kradnij, nie cudzołóż, nie pożadaj, nie oskarżaj, nie będziesz miał bogów cudzych prede Mną. Oczywiście parafrazuję. Jest też przekaz pozytywny. Czego dotyczy? Miłości. Prawda, że miłości?

I właśnie ten przekaz pozytywny rozwija Jezus z Nazaretu – aż do ostatecznych konsekwencji: śmierci na krzyżu i zmartwychwstania oraz zesłania Ducha Świętego. Rozwija w taki sposób, że pojawia się nowa jakość Objawienia Boga w historii ludzkości. To bardzo mocny przekaz duchowy.

Drobna uwaga, nie jestem pewien czy słuszna? Odkupienie dotyczy całej ludzkości. Inna sprawa, że można w to wierzyć lub po prostu nie. I tak jedni uwierzyli, inni nie. Piszę to bez osądzania.

I przypomniałem sobie, że gdzieś tam, kiedyś, napisałem krótki tekst: Dekalog Miłości

Nie ma tam raczej ani jednego zdania zaczynającego się na nie

serdecznie pozdrawiam

Ta zgodność nic a nic mnie nie martwi.

Teraz powinniśmy pochylić się nad pytaniem: czym jest ta Dharma, przekazywana od czasów Buddy w różnych szkołach i odłamach buddyzmu z pokolenia na pokolenie? i dlaczego może być przekazywana w tak róznorodnych formach kultu religijnego?

Napiszę tak: palce zawisły nad klawaiturą przez kilka sekund, gdyż temat jest jak morze szeroki i głęboki. Raczej go tu nie zgłębimy dostatecznie.

pozdrawiam

Otóz napisałem.

I otrzymałem odpowiedź.

To optymistyczna odpowiedź, radosna. Cóż, człowiek strzela, Pan Bóg kule nosi. Zaprzeczyłaś mojemu podejrzeniu i ja się z tego zaprzeczenia cieszę.
Dowiedziałem się przy okazji, że masz swoje dogmaty – są one nawet całkiem piękne. Najważniejsze, że są Twoje i jesteś tego świadoma.

Teraz ja czemuś zaprzeczę: otóż, nie uciekam w logikę paradoksową, raczej w nią od czasu do czasu wpadam. I tu jest maleńka różnica. Maleńka jak paciorek różańca. Ja też borykam się z wieżą Babel słów, języków, symboli. Nie zawsze udaje mi się w prostych słowach przekazać moje doświadczenia i intuicyjne wglądy. A to za mało wiedzy, a to wkradnie się jakieś rozproszenie wewnętrzne lub zewnętrzne pomiędzy umysł a język. Pracuję w warunkach polowych – z doskoku i dość spontanicznie.

Uczę się jednak, wciąż uczę – no przynajmniej mam taką nadzieję.

pozdrawiam

Bóg jest Jeden, ale kim On jest? Jestem, który Jestem – oto jeden z przekazów Biblii, gdy Bóg mówi sam o sobie.

Podobnie Boga nie zmieniają ani o jotę rytuały, praktyki, modlitwy tych, którzy w Niego wierzą. Mogą natomiast zmienić samych wierzących.

Dharma jest jedna i żywa. Dharma przekazywana jest w cyklach życia i mieszka w każdej żywej istocie, lecz tu nie wyczerpuje swej nieskończonej mądrości.

Chyba powinienem zamilknąć, by wrócić do tych słów po głebokim namyśle.

serdecznie pozdrawiam

Czyli Dekalog Miłości nie musi być ani herezją, ani sprzeniewierzeniem się Testamentowi Jezusa? Inna sprawa: może nie mieć żadnej wartości.

serdecznie pozdrawiam

PS. Dyskusja o buddyjska – mam taką nadzieję – będzie się tu również pojawiała przy okazji kolejnych notek.

Tak. I to dotyczy każdej religii.

Również tak. I to dotyczy każdej religii, gdy spojrzymy na nią okiem czystej wiary i umysłu. Ze szczytu góry widać różne drogi na szczyt. Natomiast podczas wspinaczki widzimy wyłacznie drogę własnego doświadczenia – o innych możemy sobie poczytać w przewodnikach turystyki duchowej. Czytanie nie zastąpi jednak żywego doświadczenia.

Pozostaje problem katolicyzmu i jego dogmatów głoszonych ex cathedra. Otóż, również w tym przypadku nie widzę problemu. Te dogmaty postawiono dla wspólnoty wiernych jako drogowskazy na drodze. (Pomińmy teraz rózne kwestie historycznie kontrowersyjne, bo gdzie ich nie ma?) I otóż, te dogmaty-drogowskazy mają wspierać pielgrzyma w drodze na szczyt. Co jest tym szczytem dla Chrześcijanina? Stań się Chrystusem. Szukaj Boga, by się z Nim zjednoczyć w zwyczajnym życiu. To prawdziwy i niezakłamany teologicznie przekaz Jezusa.

A po zejściu z obłoków mistyki na twardą ziemię, co zobaczymy? Kolejny głaz, kolejną grań, kosodrzewinę, niepogodę losu, która zasłania widok naszego szczytu. Cel się rozpływa w niewiedzy, braku wiary i determinacji. Siadamy, odpoczywamy, gdyż kazdy kolejny krok do celu to wysiłek ponad miarę naszych możliwości tu i teraz. Jesteśmy zmęczeni codziennym życiem, licznymi obowiązkami i rolami, ktore musimy odgrywać, żeby przeżyć w cywilizacji. Trzeba jeść, pracować, zarabiać na utrzymanie siebie i rodziny…Kołowrót przywiązań więzi każdy nasz krok do celu i skłania nas do myślenia: trzymaj się tego co masz, przywiąż się do skały, bo możesz się pośliznąć i zsunąć w przepaść poniżej.

Dogmaty-drogowskazy są bliżej. Może tylko kilka kroków powyżej miejsca, w którym aktualnie przebywamy. No może mały wysiłek i zrobię te kilka kroków. Stanę przy kolejnej stacji drogi krzyżowej i znów odpocznę. (Tu na doczepkę coś być może mocno kontrowersyjnego dla Ciebie. Tak pracują ze swoimi uczniami również Mistrzowie zen.)

Pokazałem teraz pozytywny aspekt dogmatów katolickich w takim metaforycznym opisie. To jednak wciąż mało, gdyż dotrę do przekazu dogmatu, gdy go rozpuszczę we własnym doświadczeniu, czyli przeniosę do wewnątrz siebie.

Na podorędziu mam też bardzo krytyczną wersję działania dogmatów, gdy pokazują one – zazwyczaj w związku z błedami nauczycieli – nie drogę, lecz manowce.

Można, a i owszem. Własnie to przed momentem czyniłem. Nieco wcześniej było to Twoim dziełem. Zupełnie szczerze napiszę, że ta rozmowa dopiero się zaczyna, przynajmniej dla mnie.

Chrześcijanie też nie są grupą jednorodną. To niewykonalne. Nawet Kościół katolicki, który jest instytucją hierarchiczną, jest pozornym monolitem. Ale to nie jest zarzut.

Nie mam nic przeciw temu. Dla mnie Heisenberg uśmiecha się, i do Buddy, i do Chrystusa. Tak samo. W fizyce aktualnie pracuje się nad teoriami, które być może przesuną Heisenberga w miejsce Newtona. Kto wówczas będzie się uśmiechał do Buddy i Chrystusa? I kiedy zrozumiemy, my zwykli śmiertelnicy, duchowy przekaz nowej fizyki?

Czy da się poznać niepoznawalne? Czy można dojść na sam szczyt jeszcze w tym życiu? Kto pyta, nie błądzi. Kto pyta, szuka odpowiedzi. Stara się iść przed siebie w wędrówce duchowej. I już to jest bardzo cenne.

serdecznie pozdrawiam

nie jestem kompetentny żeby odpowiadać na te pytania

:)

ale

jak najbardziej. Budda znalazł sposób na wyzwolenie z samsary i całkowicie urzeczywistnił Dharmę. to nie podlega dyskusji. powiedzmy, że to dogmat :)
__________________________________________________________________
“Cała siła fotografii ulicznej opiera się na zdjęciach zrobionych bez pozwolenia”
Gilbert Duclos

Pozwolę sobie i ja zaopiniować. :)

Zbawienie to dar, który tak po prostu dostajesz? Tak zwyczajnie wystarczy być katolikiem? No, to się zadziwiłam.
A grzech, pardą?
A wieczne potępienie?
A czyściec? (sam ostatnio proponowałeś wykupienie z niego dusz)
Dobry łotr miał kupę szczęścia, tak na moje oko, poza tym nie zapominajmy, że on tam sobie nie wisiał i nie złorzeczył, tylko uwierzył .

Dorzucę jeszcze miłość bliźniego. No i może jeszcze słowa Jezusa Ja jestem, Drogą, Prawdą i Życiem to nie wymaga zgłębiania, napinania muskułów w znaczeniu podejmowania wyzwań?

Do dzisiaj myślałam, że Jezus pokazał drogę do Zbawienia, ale nie załatwił wszystkiego za człowieka.

Z konkretnością obrazu to już zupełnie mnie zadziwiłeś. Chrześcijanie wierzą, że zostali stworzeni na obraz i podobieństwo Boga, czy tak? Ale przecież ten obraz nie jest gdzieś wystawiony, to metafora. Na obraz i podobieństwo – dla mnie to wymaga wielu wysiłków, by pojąć co te słowa znaczą, jaki jest ich sens, co się za nimi kryje.

Wiesz, długo przyjaźniłam się z Jezusem, właściwie do dzisiaj Go lubię i szanuję, dlatego pozwalam sobie powiedzieć, że nie zgadzam się z Twoją opinią jakoby był bezlitosny. Czasem był porywczy, ale bardzo czasem.
Bezlitosny?

Jeden jest Bóg, jedna Brama, jedno Imię. Ten sam dla Żydów, chrześcijan i muzułmanów, bo jeden jest Bóg.

W buddyźmie nic nie napinasz, choć to wymagająca Droga, ale nie tak znowu bardziej wymagająca niż chrześcijaństwo.
Czyż chrześcijanin nie ma się doskonalić, wzrastać w wierze, pogłębiać ją?
Czynić dobro? Wyrzekać się zła?

Z tego co piszesz można wysnuć wniosek, że rodzisz się i jak masz odrobinę fartu, to urodzisz się w katolickiej rodzinie i jak już Cię ochrzczą to masz z głowy, bo jesteś zbawiony. Potem tylko chwailić Pana na harfie, chwalić Pana na cytrze.

Ja Cię proszę Poldku, nie żartuj sobie ze mnie.

Buddyści wiedzą do czego zmierzają, wiedzą co oznacza oświecenie. Podobnie jak chrześcijanie wiedzą co oznacza zbawienie i jaka droga do niego prowadzi.

W odniesieniu zaś do tych ćwiczeń duchowych… Na myśl mi przychodzą zakony kontemplacyjne…

Odpowiedziałam najpierw Poldkowi, bo jego komentarz wprowadził mnie w osłupienie.

Piszesz, że dla katolika dogmaty są drogowskazami… No tak, ale niepodważalnymi. Buddysta może, a nawet powinien podważać wszystko. Tu różnica jest widoczna.

Czytam, co napisałeś i widzę, że jakby to tak ująć krótko to, wszystko jest prawdą i nic nie jest prawdą. Bardzo piękne, po buddyjsku. :)

Oczywiście, że kiedy słabniemy potrzebujemy czegoś, na czym będziemy mogli się oprzeć. Uparcie tkwiąc przy swoim powiem, że jak buddyście jest beznadziejnie ciężko, to ma na to beznadziejnie ciężko spojrzeć przez pryzmat pytania po jaką cholerę mianowicie mi to jest? , a nie rozglądać się za kijem przewodnikiem.

“Na podorędziu mam też bardzo krytyczną wersję działania dogmatów, gdy pokazują one – zazwyczaj w związku z błedami nauczycieli – nie drogę, lecz manowce.”

Tego nie rozumiem. Dogmaty, przyjmuję na chwilę Twoją optykę, nie mogą pokazywać manowców. Manowce może pokazać zły nauczyciel. No bo albo dogmaty są dogmatami, albo nimi nie są i mogą być formowane dowolnie, a to odbiera dogmatom ich dogmatyczność.

Jeśłi chodzi o fizykę, to ja za słaba jestem. Zawsze tak było, już od czasów szkoły. Bardzo żałuję, ale to jakieś ograniczenie w rozumieniu. :)
Zasadę nieoznaczoności Heisenberga lubię i nawet rozumiem (dostrzegam wysoki poziom korelacji), co mnie zadziwia za każdym razem.

Bardzo ciekawa rozmowa. Ciekawe dokąd ta ścieżka prowadzi.

Pozdrowienia.

Wystarczy uwierzyć a nie być Katolikiem. To różnica.

Odkupiony

d

Dla tych którzy uwierzyli nie ma potępienia

Czyściec jest procesem oczyszczenia połączonym z pewnością zbawienia.. .

Otóż to. Uwierzył. A to, że nie złorzeczył potwierdza jego wiarę.

Najpierw jest wiara a potem stawanie się na obraz Boży pełniej i pełniej, lecz nie dlatego aby na cokolwiek zarobić(uciułać coś) ale potwierdzając swoją wiarę. Zbawia Jezus a nie ja i moje uczynki.

Wszystkiego nie załatwił w tym sensie, że po stronie człowieka leży decyzja uwierzenia w Niego, czego konsekwencją jest porzucenie dawnego człowieka a przyobleczenie nowego i wytrwaniu w tej wierze i w tym czynie. Innymi słowy uczykiem potwierdzam swoją wiarę a nie uczynki mnie zbawiają.

Wierzą, że człowiek każdy jest stworzony na jego obraz. Przymiotami tego obrazu jest wolność, zdolność do miłości, nieśmiertelna dusza. MOże napiszę jak to rozumiemy na podstawie księgi rodzaju.

Czy ja twierdzę, że jest bezlitosny?

Tak, jeden Bóg. Jednak temu któremu więcej dano, od tego i więcej będzie się wymagać. Od Katolików więcej się będzie wymagać niż Żydów, Muzułmanów, Buddystów.. .

Buddyzm to inna droga. Wszystko wypracowujesz sam jak na założonej działalności gospodarczej. jak nie wypracujesz – nie masz.

Karkołomnie upraszczasz. Prosiłaś o różnicę pomiędzy Buddyzmem a chrześcijaństwem. WIęc CI napisałem. Ty zaś porównujesz i dezawuujesz to zestawienie. Nie mam zamiaru żartować z poważnych spraw. Za Jezusem wierzymy, że jest Zbawicielem Świata i jest Synem Bożym który pokonał zło i szatana. A Jego posłannictwo ma wymiar uniwersalny. Zbawił też Buddystów, gdyż umarł za wszystkich ludzi i to nie od Polska zależy czy będą zbawieni czy nie. Nie wyrokuję. ON wyrokuje.

Inna jest koncepcja świata w Buddyzmie a inna w Biblii. Inna koncepcja człowieka.

Do zakonu wstępuje się już będąc zbawionym. A nie po to aby umartwieniem sobie “zarobić” na ten dar. To zasadnicza różnica i inny punkt wyjścia. Odwrotny niż w Buddyzmie. Nie trzeba być mnichem aby być zbawionym. Jedyne co trzeba to być wolnym, prawdziwie wolnym. I proces umartwienia ma pomóc w zachowaniu tej wolności. Wolności Dzieci Bożych, wolności od złego.

Pozdrawiam.

p.s.
A już miałem iść spać.. .

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Teraz najpierw do Ciebie, później do Poldka. :)

Ochrona wszelkich żywych istot jest jedną z podstaw buddyzmu, jak zapewne wiesz. Wszelkich żywych oznacza więc nie tylko człowieka.

Wskazanie do niezabijania jest w buddyźmie rozumiane bardzo szeroko, obejmuje również nie powodowanie zabijania.

„Wszyscy drżą przed przemocą, wszyscy boją się śmierci. Stawiając się w położeniu innych, nie powinno się ani zabijać, ani powodować do zabijania.”
Dhammapada

Pozdrowienia.

Zafrasowałem się jednak niemilosiernie, bo głupiec ze mnie niedouczony.

serdecznie pozdrawiam

to ja muszę iść do pracy rozwiązywać nierozwiązywalne i nazywać nienazywalne. :)

Wrócę tu wieczorem.

Pozdrawiam wsiem, jak mówi Pino.

Dodałbym: dogmat żywej Dharmy, gdyż przekazywanej z umysłu oświeconego do umysłu oświeconego. W praktyce oznacza to, że Dharma, jako coś ożywiającego duchem życie, może się wypełniać na nieskończenie wiele sposobów. Poprzez oswiecony umysł może być kreatywna w praktycznym wymiarze ludzkiego życia.

serdecznie pozdrawiam

Znowu piękny wiersz. Twój, czyj? Nie znałem. Ale pasuje jak ulał do dyskusji. o gdy człowiekowi rosną skrzydła, to nigdy nie wiadomo, czy są białe czy czarne? Lepiej chodzić po ziemi i nie latać ku obłokom. Los Ikara zawsze może nas dotknąć.

Słuszna uwaga. Buddyzm dla praktykujących ścieżkę jest bardzo twardą szkołą.

I druga słuszna uwaga: Katolicyzm powinien odnaleźć żywego ducha wiary w powrocie do praktyk mistycznych, a nie tylko kroczyć po ścieżkach zewnętrznych form. Zakazy i nakazy, kazania i struktura hierarchiczna to zbyt mało jak na wyzwania XXI wieku. Coś powinno się chyba zmienić, żeby Kościoły nie wyludniały się w Europie. Bo natura nie znosi pustki i na to miejsce pojawi się albo Islam, albo jakiś nowy fundamentalizm oparty na wierze w siły ludzkiego rozumu wyrwanego z tego co Święte i Transcendentne.

pozdrawiam

Rybak zaś musi czuwać, gdy zarzucił sieci. Nie powinien usypiać rozpieszczony komfortem. Czuwajcie, bo nie znacie dnia ani godziny – powiedział Jezus.

pozdrawiam

Dziś w necie – z mojej strony – oszczędnie bo dzień “w trasie”. Dziękuję za posta – postaram się jutro na niego odpisać, gdyż rzecz wymaga spokoju i świeżości umysłu.

Pozdrawiam!

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

że chyba nikogo debiut w ciągu prawie dwu lat istnienia TXT takiej lawiny komentarzy nie wywołał:)

Niedługo wpis Synergie będzie w dziesiątce wpisów, co najwięcej komentów mają, jeśli już nie jest;)

Po tym jakże merytorycznym komentarzy mogę z poczuciem spełnionego obowiązku iść spać.

Acz perspektywa czwartku mnie dołuje totalnie…

Eh, jak ja nie lubię czwartków, chciałbym już żeby był czwartkowy wieczór i żeby mi ten męczący dzień minął.

Nie ma to jak wpisy na temat:)

A w ogóle w Trójce “Poszepszyńscy” :)

Myślałam o tym co napisałeś i jakoś mi się nie składa to z moją wiedzą.

Przecież nie wystarczy tylko uwierzyć, trzeba jeszcze swoim życiem wiarę tę potwierdzać. Jezus przyszedł odkupić człowieka z grzechu pierworodnego i jego konsekwencji (cytuję za Synergie, bo podobnie to rozumiem), ale nie dał prostej przepustki. Chrześcijanin ma swoim życiem potwierdzać wiarę, nieść posłanie Jezusa, lecz przecież grzech nie zniknął z ludzkiej rzeczywistości.

Zbawienie jest na wyciągnięcie ręki, ale tę rękę człowiek ma wyciągnąć do Boga. Nie chodzi o zbieranie punktów na odcinkach specjalnych, ale dostąpisz zbawienia żyjąc zgodnie z Nauką, Pismem – uczynkami świadcząc o sobie i swojej wierze.

Bez Jezusa zbawienie nie byłoby możliwe, po to przyszedł, po to uczył, po to umarł i zmartwychwstał. Żeby dać życie wieczne – wcześniej, przed Nim niemożliwe do osiągnięcia dla człowieka.

Nie upraszczam karkołomnie, jedynie wyciągam wnioski z tego, co napisałeś.

Myślę o sakramencie spowiedzi, który umożliwia odpuszczenie grzechów. O śmierci w stanie łaski uświęcającej. O Sądzie Ostatecznym…

I powtórnie przyjdzie w chwale, sądzić żywych i umarłych

Gdyby było tak, jak mówisz, piekło by nie istniało, a istnieje. Być może jest puste, bo Bóg jest nieskończenie miłosierny, ale piekło istnieje.
Dla kogo, skoro wszyscy są zbawieni?

Spokój jest kluczem do jasnego umysłu. Ta rozmowa nigdzie się nie śpieszy.

pozdrawiam

czwartek jest prze… dobra, nie będę bluzgać w tak religijnym wątku. Udaję, że piszę referat o Korei, muszę iść na angielski, z którego mnie wyrzucono, potem pospać trzy godziny, iść na ćwiczenia, na które znowu nie przeczytam tekstów… tyle dobrego, że wieczorem dwie godziny jazdy :)

pozdrawiam znad porannej kawy i camela

pamiętam tylko, że na końcu Grzegorz stwierdził, że wszystkich nienawidzi, he he :)

pozdrawiam

ona komarów też nie tłucze :) Cóż, wszyscy mamy swoje aberracje.

pozdrawiam

Widzę, że się znacie. Kiedyś, jako student mieszkałem przez dwa miesiące w namiocie na greckiej plaży. Ja chudzina i taka dziewczyna, 130 kg żywej wagi, bardzo choleryczna z charakteru. Było nam pod tym wspólnym dachem w zasadzie dobrze. Ja przytulałem się do tropiku, byle nie do niej. I układaliśmy sobie jakoś życie ze wspólnotami innych Polaków w namiotach i z Grekami z wioski rybackiej.

Kiedyś, moja przyjaciółka, wydała z siebie dziki wrzask, który zmroził wszystkie krwinki w moim krwioobiegu, bo był jak z horroru. Ale, ale… o co chodzi – wydukałem. Machała rękami, sina na twarzy, jakby została przed oblana wrzącym olejem. Zabij to, zabij…skooooorpion. – Gdzie, co? – O, tu, o tam był przed chwilą. – Przestraszyłem się i ja. W końcu skorpiony to i zabić mogą. Gdy zlokalizowałem, że wsunął się pod śpiwór, po prostu jakoś go wywaliłem na zewnątrz, lecz nie zabijałem. Skorpion uciekł. Moja sympatyczna przyjaciółka zmieniła się zaś diametralnie.

Była fantastyczną bałaganiarą. I przestała być, jakby odmieniona przez to spotkanie ze skorpionem. Składała nasze prowizoryczne posłania w równe kostki, sprawdzała, czy jakieś robactwo nie wdarło się do naszego przybytku, zasuwała na cztery spusty nasz namiot. I nic nie dało się zrobić. Noce w Grecji na szczęście nie były aż tak tropikalne. Wytrzymałem.

pozdrawiam

zauważyłem (sprawdzone i potwierdzone experymętalnie) że kiedy mam powyżej 1,5 promila w wydychanym powietrzu komary jakby mniej mję tną ... pow 2 promili jest mję wszystko jedno
__________________________________________________________________
“Cała siła fotografii ulicznej opiera się na zdjęciach zrobionych bez pozwolenia”
Gilbert Duclos

Też próbowałem tej metody. I było mi jakoś wszystko jedno. Kac na drugi dzień i zrzędzenie żony. Ech, to chyba gorsze niż komary.

A żona nie pije i komary ją przede wszystkim tną.

pozdrawiam

klimat jeszcze się na tyle nie ocieplił żeby w zimę męczyły nas komary :)
_____________________________________________________________
“Cała siła fotografii ulicznej opiera się na zdjęciach zrobionych bez pozwolenia”
Gilbert Duclos

i gratuluje mocnego wejścia do czołówki toplisty TXT :)

POLDEK: Wystarczy uwierzyć a nie być Katolikiem. To różnica.
SYNERGIE: To o zbawieniu. Uwierzyć w Chrystusa może jedynie człowiek, który się z Nim spotkał. Jeżeli urodził się jako wyznawca Allacha i wierzy, że Allach jest jedynym Bogiem a Jezus był, podobnie jak Mahomet, tylko jednym( i to wcale nie największym) z proroków, to może nie uwierzyć.

To prawda. Twoje pytanie dotyczy tego co, z tymi do których Ewangelia o Jezusie nie dotarła. Myślę, że dla nich też Bóg przygotował jakąś ścieżkę zbawienia. Przychodzi mi na myśl cytat ze śpiewu aniołów nad grotą betlejemską:
Chwała Bogu na wysokościach i pokój ludziom dobrej woli….. Więc orędzie i zbawienie musi dotyczyć wszystkich ludzi dobrej woli. Wszak prawo naturalne jest rozlane w sercach ludzkich-ci którzy go odkrywają i wprowadzają w czyn a nie powiedzieli „nie” Jezusowi myślę, że odrzuceni nie będą.

Nie ma automatyzmu. Znowu mi przychodzi na myśl cytat z Nowego Testamentu: “Przed Nim zegnie się każde kolano istot niebieskich i ziemskich i podziemych..”. Myślę, że zegnie się tym, którzy są ludźmi dobrej woli.. . Tym którzy nie są dobrej woli nie zegnie się “kolano” gdyż będą chcieli się zapaść pod ziemię w momencie powtórnego przyjścia Chrystusa lub powtórzą swoje „nie” po raz kolejny. Więc jeśli ktoś nie odrzuca Jezusa i jest dobrej woli… – brzmi to bardzo obiecująco. :-))))

To prawda. Czyściec jest odrobieniem tego zadania które nie odrobiliśmy w swoim życiu. Mówiąc kategoriami miłości czyściec jest dla człowieka który nie wydoskonalił się w miłości. Umarł w stanie łaski uświęcającej ale nie kochał Boga całym swoim sercem, swoim umysłem, całą swoją wolą.. . Czyściec jest więc dochodzeniem do doskonałej miłości – wyzwolenia się od tego co przeszkadzało kochać w pełni Boga. W tej perspektywie i na ziemi go doświadczamy.

Tylko jeden grzech nie może zostać odpuszczony. Jest nim grzech przeciw Duchowi Świętemu a więc nie przyznanie się do swoich grzechów i twierdzenie, że wszystko jest ok. Czyli grzech nieposłuszeństwa. Od nieposłuszeństwa zaczął się bunt aniołów, nieposłuszeństwem był grzech pierwszych rodziców, nieposłuszeństwem jest każdy mój grzech. Jest to uczynienie z siebie arbitra co jest złem i dobrem a nie wg Boga. Z tej perspektywy wychodząc mamy odpowiedź na temat piekła. Jeśli ktoś w tym grzechu ma zamiar tkwić – ma taką możliwość ale i rodzi to daleko idące konsekwencje. Skazuje się sam na piekło i wyłączenie. Tak jak na ciemność skazuje się ten kto życzy sobie aby mu odcięto elektryczność w czasie nocy.. . Człowiek stworzony jest dla „DNIA” a nie dla „NOCY”. Jednak człowiek ma taką władzę nad sobą, że może nie słuchać Boga i zdecydować się na „NOC”.

Myślę, że tak. Zgadzam się.

Dotykamy problemu posłuszeństwa wobec Boga. Człowiek od samego początku żył w napięciu. W tym sensie, że pojawia się on w momencie gdy szatan, kusiciel i kłamca istnieje. I jego celem jest niszczyć dzieło Boga. Stąd skłonił do nieposłuszeństwa pierwszych rodziców. Skłania do dziś.

Relacja w jakiej jest człowiek w stosunku do Ojca to synostwo. Tylko w tej relacji człowiek może odnieść właściwe odniesienie do dobrego Stwórcy. Zatem Jezus przywrócił nam synostwo wobec Ojca. Przychodzi mi tu na myśl cytat z Ewangelii mówiący: „Dopóki nie staniecie się jak dzieci nie wejdziecie do Królestwa Bożego..”. To bardzo głębokie zdanie. Mówiące o tym, że człowiek przez świadomy grzech przestaje być synem a staje się „bogiem”, chcąc sobie uzurpować władzę Boga. Na tym polega grzech przeciw Duchowi świętemu. Odrzucenie Boga, swojego synostwa a stanie się „bogiem” i samemu decydować co jest dobre a co złe. Świetnie to widać w naszym życiu gdy ktoś dąży do swojego celu „po trupach” nie licząc się z nikim i niczym.. . Droga potępienia to „kroczenie ta drogą na zawsze”.. .

Myślę, że nieskazitelność moralna nie jest celem samym w sobie ale jest warunkiem aby wskoczyć planszę dalej(mówiąc kategoriami gry komputerowej). W tym kontekście właśnie pełni tę rolę Eucharystia a więc Ciało Jezusa.. . Człowiek jest wybrany ponad wszystkie stworzenia: jest synem/córką jako wyjatkowe stworzenie, może spożywać Ciało Jezusa – czyli jest zaproszony do szczególnej relacji i szczególnej formy przebywania w niebie. To dla człowieka jest zapowiedź nowej ziemi i nowego nieba po paruzji. Do szczególnej relacji. A „biletem wstępu” jest właśnie blask duszy wolnej od egoizmu. Na tym polega wściekłość szatana aby ten program Boży zepsuć nakłaniając człowieka do nieposłuszeństwa.

Przyjąć dziecięctwo Boże – stać się synem wobec Niego i zacząć życie wg Jego programu-jeśli dotarła do Ciebie Ewangelia. Jeśli nie miałeś szansy na to, bądź człowiekiem dobrej woli i sumienia na miarę swoich sił.

Czyściec dotyczy każdego niezależnie od tego kim jest gdyż dekalog i prawo miłości są wypisane na tablicach serca. Wystarcz dobra wola by ten program urzeczywistnić.

Dlaczego chcesz porównywać. Wezwanie skierowane do Abrahama, Izraela, jest konkretnym Objawieniem, w konkretnym celu, do zrealizowania konkretnego programu Boga wobec świata. Więc Bóg wybrał sobie ten naród, ten sposób. Mówiąc kategoriami rolnika, zasiał szczególne ziarno na tej glebie. Glebie duszy tego narodu. Temu narodowi objawił pełnię i właśnie go wybrał do przyjęcia tego dziedzictwa.

Tu nie chodzi o licytowanie łaski ale o znajomość woli Boga. Ewangelia mówi, że sługa który wiedział jaka jest wola Pana ale nic nie uczynił otrzyma większą chłostę niż ten sługa który nie wiedział jaka była wola Pana i źle czynił.
A tak naprawdę wejście na drogę wtajemniczenia chrześcijańskiego w sakramentalne życie jest szczególnym powołaniem. Jest zasiewaniem szczególnego ziarna. Tak jak zasiewa się różna ziarno zboża. Rośnie wg gatunku: pszenica, owies, żyto.. – wszystkie są dobre. Ale chrześcijaństwo jest szczególnym gatunkiem ziarna. Jest wejście w synostwo Boże widzialne w znakach ale i w tajemniczej sakramentalnej jedności z Bogiem. Poprzez chrzest, bierzmowanie, Komunie świętą.. . Są to rzeczy odkrywane przez mistyków do głębi. Ale dostępne każdemu.. . Stąd też na ochrzczonych spoczywa szczególna odpowiedzialność za otrzymaną łaskę i za szczególne wybranie.. .

Poza Chrystusem nie ma zbawienia a Kościół jest Jego sakramentem –obecnością na ziemi. Fizyczną obecnością w Eucharystii. Innymi słowy poza wspólnotą w Chrystusie nie ma zbawienia. A ta wspólnota może realizować świadomie poprzez chrzest, ale też (dla tych którzy nie mają tej okazji) w umiłowaniu życia wg prawa naturalnego – wszak Duch św. mieszka w każdym człowieku. Gdyż w każdym człowieku tkwi wielkość i podobieństwo do Boga. Więc Chrystusa można odrzucić nawet nie będąc wierzącym. Można być blisko Niego żyjąc wg programu miłości który jest wpisane w nasze ludzkie serce. Ja traktuję swoją wiarę w kategoriach szczególnego powołania. Szczególnej propozycji Boga wobec którego stałem się synem. Jest to zaproszenie do szczególnej bliskości i jedności już tutaj na ziemi. Do zażyłości niemal fizycznej przez sakramenty. A zwłaszcza sakrament Eucharystii(komunii św.).

Ja miałem na myśli Jego wyrokowanie w kategoriach tego, że On zna tajniki ludzkiego serca i ON jeden wie co się w nim kryje. Nie chcę zatem sądzić nikogo. Sam mam kłopot z samym sobą i swoja słabością.
Jak podsumować? Katolicyzm, chrześcijaństwo jest jak skarbiec w który Bóg złożył to, co chciał pokazać światu. Przez Jezusa powstała wspólnota Nieba z ziemią. Przez sakramenty następuje wymiana dóbr duchowych pomiędzy świętymi w niebie a tymi co naziemni a także tymi którzy są w czyśćcu. Ta sama wspólnota miłości gdyż Jezus jest Głową tej wspólnoty i jej „zwornikiem”. Warunek, dobra wola wobec Jezusa.
Zła wola wobec Boga, to nieposłuszeństwo i wejście na ścieżkę potępienia.
Tak pokrótce. Pozdrawiam!

Ścisłą wiedzę na te tematy można znaleźć tu: http://teologia.pl/m_k/start.htm#1b

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

oczywiście, TXT to przecież taka nowoczesna maszyna do pisania.

Operator Maszyny dziękuje i także pozdrawia.

zajebiste polędwiczki z mozzarellą...

Ktoś wpadł z piwem przed chwilą, to dałam parę kawałków usmażonego już mięska i plaster sera na zakuskę, ale resztę, która robi się już w garze, pożrę sama, o :)

=moje nudne i banalne foty=

Pewnie chce Ci dorównać, albo zagrać na nosie. :-))))

Pozdrawiam!

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

I tak oto zupełnie miło nam się rozmawia. Pomimo różnic – jak w rodzinie. Piszesz bowiem o tych, do których Ewangelia o Jezusie nie dotarła:

Pozostaje problem buddystów, którzy w sporej większości słyszeli (tak jest we współczesnym świecie globalnej wioski) o Ewangelii i o Jezusie Chrystusie. Ale wolą zawierzyć Buddzie, który nie mówi o Bogu, lecz o Dharmie, Oświeceniu, Pustce i Formie, O cierpieniu i ścieżkach wyzwolenia z cierpienia, o współczuciu…Ale rozumiem, że jako ludzie dobrej woli, nie muszą się na zapas martwić o zbawienie.

Co oznacza dobra wola, to już osobne zagadnienie. Z grubsza pewnie to: nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe.

Najwyraźniej Twoja córka jest bardziej radykalna od buddystów.
Coś jest w tej argumentacji, że gdyby nie było konsumentów, to nie byłoby rzeźni. Konsumenci jednak byli, są i będą. Jakoś tak bardziej realnie na to patrzę, ale jestem starsza od Twojej córki, więc już pewnie od tego zgorzkniała. :)

Na szczęście ten radykalizm słabnie. Miałem i ja swoje wegetariańskie tygodnie i – takie kilkudniowe posty oczyszczające.

Konsumpcja stała się nawet złotym cielcem współczesnej cywilizacji.

A syn – niby takie samo wychowanie – jest już zupełnie inny. Zero fanaberii. I kto to zrozumie? Czasami zastanawiam się, czy moje dzieci nie są żywym potwierdzeniem dla teorii reinkarnacji.

ciepło pozdrawiam

Nie bój nic. Dasz radę. Dawno, dawno temu, lecz przecież nie przed wiekami, studiowałem na tym pięknym Uniwersytecie Filozofię i Religioznawstwo. A potem różniście bywało. Coś tam się popracowało ze studentami, coś tam w gazecie, coś tam w branży finansowej i na różnych stołkach dyrektorskich, by dojść do wniosku, że najważniejsze są pierogi mamy i przytulanie żony.

Nie jestem wprawdzie wróżką, ale bądź szczęśliwa w tym, co robisz.

ciepło pozdrawiam

Obawiam się, że się narażę nie tyle twierdzeniem, że różne drogi duchowe prowadzą do Boga, czyli do najważniejszego celu w życiu człowieka. Narażę się, gdy się odważę na reinterpretację niektórych przekonań i dogmatów głęboko zakorzenionych w narodzie.

Nie wiem, czy mam na to czas. I obawiam się, że jest to głupie i mało ważne – nawet dla mnie. Takie puste gadanie. Po prostu.

Dla mnie to ma może taki sens, że sobie coś doświadczanego zacznę uświadamiać również poprzez słowa.

A z tą indywidualną niepowtarzalnością każdej Osoby masz rację. Udawałem trochę, że się dziwię.

ciepło pozdrawiam

ludzie, idźcie spać!

Ja tu pocierpię za miliony i będę pisać o Korei Północnej.

nawet trochę się wyspałam. Dobroje utro!

A jaki jest temat tej Twojej pracy? Coś związanego z ustrojem Korei P.?

pozdrawiam

których tam najstarsi Rosjanie nie widzieli. Skoro ludzie z DPRK potrafili jeździć do byłych gułagów na dziesięcioletnie kontrakty i sobie chwalili, no to kurwa mać...

choć ja się trochę bardziej skupiłam na wątku znikania i porywania ludzi (także za granicą), niż na różnych drastycznościach. Ale jeszcze to uzupełnię, zaraz jadę do Jagiellonki po wspomnienia faceta, który dziesięć lat przesiedział w koreańskim łagrze.

pozdrawiam

nie będzie to przyjemna lektura.

Sądzę, że nie, znaczy się nie narazisz. Gdyż są ściezki które do niego prowadzą i wręcz przeciwnie. A prowadzą o tyle, o ile… . No właśnie. Najważniejsze jest to “o ile” i to chciałbym abyś zdefiniował pisząc.. .

Pozdrawiam
************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Cieszę się z tych odpowiedzi. Co będę ukrywał.

Czyli jest dobrze. Myśl teologiczna Soboru Watykańskiego otwiera pole do dialogu międzyreligijnego. Niby to wiadomo, a wciąż w świadomości społecznej pokutuje zaściankowość. Tak musi być. Świadomość ekumeniczna potrzebuje czasu, żeby przeniknąć do struktur społecznych i religijnych. Przemienić ją w duchu większej tolerancji i wzajemnego szacunku. Tradycja każdej religii, która ma swoje źródło w promieniach Bożej Mądrości musi być traktowana jak gleba przez rolnika. Trzeba ją kultywować, by wyrastały z ziaren w niej zasianych dobre owoce, z nadzieją, że ta praca przygotuje serca na pełniejsze (i/lub pełne) przyjęcie objawienia Boga w Chrystusie.

Oczywiście znałem tę interpretację teologiczną Nowego Testamentu, że powtórne przyjście Chrystusa nie dokona się w ludzkiej historii. Ale są też w Chrześcijaństwie takie nurty, które wieszczą, że przyjście Chrystusa dokona się w historii i nawet przepowiadają, jakie znaki temu będą towarzyszyć i kiedy to nastąpi. Ta róznorodność opinii na ten temat jest zadziwiająca.

Nad tym (powyżej) fragmentem egzegezy chrześcijańskiej chciałbym się natomiast zastanowić głębiej w przyszłości. Całkowita odnowa wszystkiego, poza tymi elementami, ktore zostaną potępione, jakoś mnie nie przekonuje. Nie współgra z moim intuicyjnym wglądem Jedności wszystkiego w Bogu. Bóg stworzył człowieka i wszelkie istnienie, żeby do Niego na koniec końców wróciło, a chocby po nieskończenie długim z perspektywy ludzkiej historii czasie, a choćby i poza czasem. Bóg nie ma “interesu”, żeby kogokolwiek na wieki potępiać, nawet Lucyfera. Być może jest to więc niepełna prawda – i tylko takie Objawienie, które dziś możemy zrozumieć, które dziś ma wzbudzić w naszych sercach pragnienie czynienia dobra, pragnienie wysiłku duchowego, by nie odkładać tego, co mamy zrobić dziś, by wejść na ścieżki prowadzące do Boga i nie wpadać w iluzję: nie uczynię tego dziś, lecz jutro lub pojutrze – zawsze zdążę, gdyż Bóg jest nieskończenie miłosierny.

Pełnia w Jezusie Chrystusie – to dobra prawda. Jezus pokazał Drogę Życia jak człowiek stworzony na obraz i podobieństwo boże, mógłby się stać Chrystusem. Obraz winnej latorośli wskazuje na organiczne i żywe połaczenie człowieka z Bogiem, na pierwotną Jedność. I taka dziś jest moja interpretacja słów poniżej:

Tak więc w Kośmosie są rozsiane ziarna prawdy, a człowiek poprzez swoje zanurzenie w Duchu Świetym ma stać się Chrystusem. To misja najważniejsza dla niego. Trudne? Zbyt fantastyczne? Pewnie tak!

Misja Kościoła katolickiego jest taka: najlepiej, gdyby wszyscy ludzie należeli do naszego Kościoła. I ja to rozumiem. Stawiam sobie przy tej okazji jedno małe pytanie: czy np. buddysta, który stał się oświeconym Buddą przynalezy do mistycznego Ciała Chrystusam, żyje w tym samym krioobiegu Drogi, Prawdy i Życia? I odpowiadam na to pytanie: Tak, pomimo wielu tajemnic tak.

I tu jest jedno z miejsc, gdzie pomniejszam rolę i znaczenie Kościoła katolickiego w dziele Zbawienia.

serdecznie pozdrawiam

Takich definicji nie da się zmajstrować na poczekaniu. Wymaga to dogłębnych studiów porównawczych międzyreligijnych. To mogłobyby być dzieło na całe życie dla wielu wybitnych badaczy religii i duchowości. Cóż, ja, mały robaczek? Nie dam rady przestudiować tych wszystkich mądrych ksiąg.
Dla mnie inny cel jest ważniejszy: chciałbym wydobywać z Ducha te aspekty, które przemawiają przeze mnie w doświadczeniu mojego życia. I w lustrze dialogu widzieć to doświadczenie ponownie.

Staram się nie budować li tylko na hermeneutyce i teologii, lecz przede wszystkim na żywym doświadczeniu. A Słowo w tym wszystkim jest jednym z kluczy do przestrzeni Ducha.

serdecznie pozdrawiam

Źle mnie zrozumiałeś albo się nieprecyzyjnie wyraziłem. Dokona się historycznie, gdyż powtórne przyjście będzie miało charakter kosmiczny i fizyczny. Wystarczy przywołać wypowiedź Jezusa z Ewangelii:

””Bo jak błyskawica zapala się na wschodzie a widać ją aż na zachodzie, tak będzie z przyjściem Syna człowieczego. 28 Gdziekolwiek jest padlina, tam zbiorą się i sępy.
29 A zaraz po udręce tych dni “słońce się zaćmi i księżyc nie da światła, i gwiazdy będą spadać” z nieba i “moce niebieskie” będą wstrząśnięte.
30 Wtedy ukaże się na niebie znak Syna Człowieczego. I “płakać będą wszystkie pokolenia ziemi, i ujrzą Syna człowieczego przychodzącego na obłokach niebieskich” z wielką mocą i chwałą.
31 I pośle swoich aniołów z wielkim trąbieniem, i zgromadzą ze wszystkich stron świata Jego wybranych od jednego krańca nieba do drugiego.”””

Ja napisałem, że nie będzie to tryumf Kościoła, że wszyscy zostaną ochrzczeni lecz będzie to fizyczne przyjście Jezusa – tak jak w opisie.

Problem nie tkwi po stronie Boga lecz Lucyfera. Problem tkwi nie po stronie Boga lecz człowieka. Bóg nie ma interesu odrzucać kogokolwiek. Ale istoty wolne mogą wzgardzić Bogiem. Zatem to co rozumiemy jako potępienie to dobrowolna decyzja aby istnieć poza Bogiem nawet w piekle i męczarniach.. . Podkreślam – jako skutek dobrowolnej decyzji tych osób które się na to decydują. Zarówno anioły jak i ludzie.

A ja mam wrażenie, że próbujesz traktować Ewangelię mówiącą o konsekwencjach trwania w grzechu jako ściemnianie i straszenie „małych dzieci” czyli nas. Gdyby tak było, oznaczałoby, że Jezus Prawdą i Drogą i Życiem nie jest ale manipulatorem który nie chce aby ludzie korzystali ze swojej wolności świadomie. Gdy tymczasem Bóg człowiekowi daje pełną wolność, nawet do wyboru potępienia zamiast zbawienia. Jezus objawił prawdę o grzechu, odkupieniu oraz potępieniu. Mamy pełnię czasów, gdyż mamy pełnię wiedzy na ten temat. Pozostaje nam wolny i odpowiedzialny wybór rzeczywistości którą wybieramy.

Objawienie zawarte w tzw. Historii zabawienia zapisanej na kartach Biblii, realizowanej w świecie poprzez wypełnianie polecenia Jezusa: Idźcie na cały świat i nauczajcie wszelkie narody..” . Jest konsekwencją Objawienia Jezusa. To on zsyła Ducha Świętego swoim uczniom i zapewnia ich o tym, że jest z nimi aż do skończenia świata.
Ma to znaczenie dla tych którzy do niego(Kościoła) nie należą. Bo przecież przystąpienie do Kościoła Chrystusowego jest przyjęciem dziecięctwa bożego i szczególnej bliskości z Nim. W działalności misyjnej Kościoła nie tyle idzie o to aby wszyscy stali się jego członkami ile aby usłyszeli dobrą nowinę o Chrystusie przychodzącym i zbawiającym. A to co słuchacze już z tym zrobią to ich sprawa.
Apostołowie Jezusa mogą ewentualnie strzepać proch z sandałów(mówiąc obrazowo) i pójść tam, gdzie znajdą się ludzie o otwartym sercu na Boże zbawienie.
Nie każdy musi być Katolikiem i Chrześcijaninem. Nie każdy rozpoznaje Boże wezwanie. Ale istotą jest to, aby każdy usłyszał tę nowinę i zrobił z nią to, co uzna za słuszne. Wolności niczyjej gwałcić nie można, natomiast można zawsze dać możliwość wyboru.
Co do Buddysty sądzę, że nie. Gdyby tak było po cóż miałby przychodzić Jezus na ziemię. Skoro pełnia wszystkiego co jest potrzebne do „włączenia się do krwioobiegu mieszkańców Królestwa Niebieskiego była w zasięgu ludzi. Jeśli Jezus przychodzi to po to aby dać pełnię: nie ziarenka ale owoce.

Stąd nauka Kościoła mówi o ziarnach prawdy obecnych w innych religiach. Zaś pełnia objawienia i zbawienia do której można mieć pewność tkwi w Jezusie Chrystusie i włączeniu się do Komunii z Nim poprzez Chrzest i sakramentalne trwanie z nim w tej Komunii. Zatem najlepiej gdyby ludzie zechcieli poznać pełnię Prawdy zamiast zadowalali się jej ziarenkami.. .

To zadowalanie ziarenkami dotyczy także ochrzczonych. Gdyż przecież w Kościele są ludzie którzy żyją Chrystusem na 0, 10, 20, 50 i 100 procentach. A więc wybierają sobie z Prawdy w Chrystusie ziarenka ale są tacy którzy idą na całość. Ci stają się świętymi i blaskiem tej świętości zarażają innych. Można powiedzieć, że już tutaj na ziemi są czyści i wydoskonaleni w miłości rozsiewając słodycz Boskiego Królestwa. Można było tego doświadczać tej słodyczy duchowej w kontakcie np. z Janem Pawłem II.

Bóg chciał aby ludzie mogli mówić do niego Ojcze i posłał Jezusa.. . Jest to zaproszenie i wybranie adresowane do każdego człowieka bez wyjątku. Nowa era.

Pozdrawiam serdecznie.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

buuuuuuu, spadnę z pierwszego miejsca top listy:)

Za karę (albo w nagrodę, w zależności od interpretacji) nic nie powiem mądrego:)

Ni a propos tematu.

Może tylko tyle,, że ja bym się nie czepiał tzw. katolicyzmu otwartego, znaczy wole Turnaua i Bonieckiego niż Terlikowskiego i Paliwodę.

Z kilku przyczyn, których nie wyjaśnię, bo to zbyt pracochłonne.

A poza tym odwyk wzywa:)

Acz może w weekend se udzielę dyspensy tak zwanej?

Pozdrówka dla wszystkich tu zebranych:)

A ja żadnego z tych Panów nie lubuję – znaczy się nie uważam za drogowskaz i miarę myśli katolickiej. Z różnych powodów.

Czy możliwy jest katolicki fundamentalizm otwarty?
Tak. Sądzę, że tak. Muszą być zdrowe fundamenty i otwarcie. Więcej napisać? To bardzo pracochłonne.

serdecznie pozdrawiam

PS. Następne notki będę miały już po 2 komentarze, w tym jeden mój a drugi tego, kto coś napisze przez omyłkę – domniemam tak…

Wróciłem i mogę spokojnie odpisać na inne kwestie.

Pełna zgoda. Tylko jak długo? Ile razy? I czy z czyśca można pójść do piekła?

Nie ma wolności bez miłości. Oto moja odpowiedź. Bez miłości wolność przekształca się w zniewolenie. Jest zaledwie iluzją wolności pośród chaosu zamkniętego w strukturach różnych wewnętrznych i zewnętrznych projekcji umysłu. Kształtem prawdy jest miłość i dopiero w tej przestrzeni emanującej z “geometrycznych” wzorów miłości możemy poruszać się jako ludzie w pełni wolni.Dzisiejszy świat wyolbrzymia znaczenie wolności, miesza porządki i holarchie, mówi i myśli o wolności na poziomach, gdzie pojawia się jej imitacja – dość zniewolona przez rózne uwarunkowania i ponura. Pełna wolność pojawia się dopiero na niedualnym poziomie świadomości, ponad tymi wszystkimi rozważaniami o wolności pozytywnej i negatywnej, wolności od rzeczy i wolności do rzeczy (lub/i wartości). Możliwość wyboru to jeszcze nie wolność, możliwość wyboru zawsze jest uwikłana w różne zależności, co oczywiście nie usprawiedliwia złych wyborów, ale łagodzi skłonność do osądzania drugiego człowieka.
Co do Ewangelii niewiele widzę tam straszenia, więcej pozytywnych przykładów życia bez grzechu. Nic nie poradzę, że to widzę. Gdy pierwszy raz przeczytałem Ewangelię i porównałem ją z nauczaniem mojego Proboszcza, który przygotowywał nas linijką walącą po łapach do I Komunii, pomyślałem sobie krótko: dlaczego on tak kłamie, dlaczego? Uderzyła mnie, obywatela z umysłem dziecka, kosmiczna rozbieżność pomiędzy tym, co wyczytałem z Ewangelii i słyszałem od Proboszcza. Tu miłość i przebaczenie, a na salce katechetycznaj – grzech i piekło.

Z ziarenek rosną drzewa, które rodzą owoce a w owocach kolejne ziarenka. To cykl natury i Ducha, który naturę przenika. Ziarenko gorczycy ma wielką wiarę, skoro wyrasta z niego wielkie drzewo. Podobnie powinien myśleć i działać człowiek, z mocą wiary. Tkwienie w zewnętrznych rytach religijnych, choćby i najpiękniejszych to zbyt mało, żeby przemienić serce na tyle, żeby chciało z siebie wypuścić korzenie w glebę Ducha i gałęzie z pnia miłości – z taką wiarą jak czyni to maleńkie ziarenko gorczycy.

Pełnię Objawienia Chrystusa można przyjąć przede wszystkim i dopiero w doświadczeniu zwyczajnego życia – na poziomie niedualnej świadomości. Cała reszta jest dodatkiem, być może koniecznym, ale tylko dodatkiem.

pozdrawiam

Nie było raczej takiego rozróżnienia, lecz takie jak w tytule tego komentarza. Objawienie dzieje się w historii, ludzkiej historii. Ta historia może się kiedyś skończyć – spadnie kometa albo człowiek w swoim obłędnym pędzie do postępu zmajstruje jakieś genetyczno-sztuczne monstrum (nad czym zresztą pracuje, niezadowolony z darów Boga i swego naturalnie przyrodzonego ciała i mózgu). Wiem, to są tylko spekulacje. Można je mnożyć i rozmnażać w wielu kierunkach ekspansji intelektualnej poprzez sztukę i naukę.
W każdym razie: jest prawdopodobne, że człowiek nie przetrwa na ziemi i że ziemia przetrwa człowieka, a jeżeli nie ona, to najpewniej wszechświat stworzony przez Boga, być może z innymi planetami zaludnionymi przez istoty rozumne, które mają ciało i rozum (i nie są aniołami z Biblii).
Gdy pisałem, czy Chrystus ponownie przyjdzie w czasie historycznym i kosmicznym, miałem na myśli wiele rzeczy. Tu na ziemi przyjdzie do ludzi aktualnie zamieszkujących tę planetę i przyjdzie równocześnie do dusz w czyścu oczyszczających się z grzechów popełnionych na ziemi.

I nie przyjdzie w tym samym czasie, jeżeli istnieją inne zamieszkane światy, do istot rozumnych stworzonych na obraz i podobieństwo boże gdzieś tam w wielkim wszechświecie w tym samym historycznym czasie. Bo tam być może jest inny czas i inna historia. To miałem na myśli, ale znów nie tylko to.

pozdrawiam

W tym miejscu buddyzm i hinduizm zajmują inne stanowisko. Wierzą w reinkarnację, czyli możliwość wielokrotnego życia na ziemi. Czyściec jest więc jakby (oczywiście to taka moja interpretacja na użytek tej dyskusji, gdyż problem jest wielce złożony) w tych religiach wędrówką pomiędzy inkarnacjami w kolejnych wcieleniach a okresem przerwy pomiędzy nimi w zaświatach. Celem jest albo nirwana, czyli oczyszczenie się z cierpienia i wyzwolenie (buddyzm), czyli coś na wzór nieba albo jeszcze coś innego w hinduizmie (tu wstrzymałem się przed egzemplifikacjami, gdyż złożóność i róznorodność sytemów religijnych w hinduizmie jest tak wielka, ze nie wiadomo, o czym pisać?)

Jeżeli Bóg jest Miłością (a jest, bo Kim innym miałby być dla człowieka), to można mówić o tym samym na wiele sposobów. Czyli nie ma tu różnic.

Natomiast różnice pojawiają się w innym miejscu. Nic nie rośnie poza rzeką życia, poza oceanem prawdy, poza horyzontem drogi. Jeżeli Chrystus jest Prawdą, Drogą i Życiem nic nie rośnie poza Nim. Poza Nim jest śmierć, rozumiana jako nicość. A z drugiej strony, każde ziarenko w Nim musi uwierzyć, że Bóg mieszka w jego sercu, żeby rosnąć i wydać owoce. Taki jest Chrystus Kosmiczny.

Chrystus historyczny zstąpił na ziemię jako Jezus z Nazaretu i w to wierzą Chrześcijanie. I tu pokazał drogę transformacji duchowej ziarenka w drzewo, nauczając konkretnych ludzi jak mają się rozwijać w kierunku duchowego wzrostu, by powrócić do domu Ojca – Boga i Stwórcy. Gdyby Jezus narodził się dziś, mówiłby to samo, lecz w zupełnie innych słowach, symbolach i przypowieściach.

Pełnia Objawienia obrodziłaby innymi obrazami, przypowieściami i znaczeniami. Pewnie nie umarłby na Krzyżu i pewnie inaczej wyglądałoby Zmartwychwstanie.

Jeżeli chodzi o proboszcza to nie był zły chłop. On tylko głosił to czego nauczyli go przełożeni w seminarium. Mnie do dziś uderza czystość Ewangelii i pogmatwanie teologiczne jej interpretacji. I ten dogmatyczny upór, żeby pewne rzeczy z Objawień bożych widzieć jednostronnie i brón Panie Boże nie holograficznie. Ale zgoda – widocznie tak musi być, tak to musi przez wieki narastać i komplikować się intelektualnie coraz bardziej.

Co do szatana – teraz pomilczę. Napiszę jedynie, że ma on wielu wściekłych naśladowców na planach ziemskich, którzy – jako te posłuszne narzędzia – dobrze mu służą, i w polityce, i we własnym domu, a on nie odstępuje ich na krok.

serdecznie pozdrawiam

Już to pytanie zadałem Gretchen więc zadam je i Tobie – w ramach teoretyzowania, :-))). Jak sądzisz, czy Buddysta może być w klolejnej inkarnacji urodzić się jako Chrzescijanin albo Katolik?

Trochę mi to zalatuje panteizmem ale mniejsza z tym. Wydaje mi się, że to co jest ziarenkiem prawdy, miłosci w sercu człowieka otrzymało w Ewangelii oprogramowanie do tego aby wyrosnąć i rozwinąć się. Innymi słowy. Bóg włozył w moje serce pragnienie Boga. Religie naturalne sa formą poszukiwania “na oślep” “na intuicję” Jego.
Ewangelia objawiona w Jezusie Chrystusie jest właśnie odkryciem tego pragnienia i danie jej nawozu do niesamowitego wzrostu.. .

A są jacyś inni którzy wierzą w Chrystusa niechistorycznego?

Człowiek zawsze z ziarenka przeradzał sie w drzewo i przed Chrystusem. Wszak wg miłości czyli Boga żył od Abrachama do Jezusa.. . I był pouczany.
W Jezusie dokonało się coś zupełnie innego. Objawienie Boga – kim jest wobec człowieka. Oraz objawienie człowieka kim jest w stosunku do Boga. Odkrycie relacji Ojciec-Syn. Pan i dziedzic. Osoba – przyjaciel.

Zamiast kosmiczny wolę określenie Osobowy.

Zupełnie się nie zgadzam. A dlatego, że Bóg świadomie i dobrowolnie wybrał ten a nie inny sposób objawienia. I w tym a nie innym momencie. W tym a nie innym narodzie który długo przygotowywał. A więc nie obrodziłaby i inaczej nie wyglądałoby zmartwychwstanie. Mógłby to zrobić dziś ale wybrał “wtedy” i tamtą formę.

Uważasz, że w seminarium uczyli bić dzieci? Nie sądzę, takie kwiatki albo jeszcze gorsze się dziś zdażają. Np. homoseksualiści, i co mam powiedzieć, że w seminarium tego uczą?

Nie wiem co dokładnie masz na myśli. Ja kiedyś nawet studiowałem teologię na wydziale dla świeckich i mnie denerwowało dzielenie wszystkiego na izotopy.. . W tych rozważaniach systematycznych gdzieś gubił się Duch a pozostawały “księgowe określenia” i zapisy. Teologia jest teologią gdy jest “uprawiana na kolanach” – w pewnym sensie. Ale wiary nie straciłem, :-))))
Dobrze, że nie samą teologią(jako wiedzą) żyje człowiek i jest jeszcze Jezus Chrystus. :-)))) Bo inaczej wszystko byłoby smutne i nudne.

Teologia bez żywej wiary w Boga jest jak zwłoki, bo bez ducha. Albo jak tylko zapis nutowy. Można go posiadać, szczycić się nim. Ale jak się tych nut nie zagra to “muzyka w nutach pozostaje zamknięta” u pozostaje nieodczytana. Takimi nutami jest Ewangelia.. . Święci to Ci którzy z zapisu wydobywają muzykę i wszyscy słyszą i zachwycają się tą muzyką. Teolodzy zaś często zajmują się nie muzyką ale nutami.. . :-))) ) Ci kiepscy teolodzy.

Pozdrawiam!

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

masz rację, że można byc fundamentalistą otwartym.
jesli fundamentem chrześcijaństwa jest miłość do Boha i bliźniego, to np. dla mnie cudownym przykładem chrześcijańskiego fundamentalisty jest siostra Małgorzata Chmielewska.

Kiedyś zresztą tekst napisałem o niej i o tym co w trakcie pewnych rekolekcji dawno temu mówiła.

http://tekstowisko.com/tecumseh/54838.html

I tak sobie myślę, że tyo jest dopiero fundamentalizm, w każdym widzieć Chrystusa.
I sztuka to jest.

I taki fundamentalizm mnie kręci, takiego zazdroszczę, taka wiara jest ukojeniem nawet dla niewierzących.

A fundamentalizm polegający na wykrzykiwaniu sloganów o prezerwatywcha, że to zło czy o czym tam jeszcze, to dla mnie najczęsciej jednak tylko bicie piany.

Z tego względu uważam Terlikowskiego za gościa przeciwskutecznego dla idei, które szerzy.

Acz w sumie też on ma w sobie rzeczy, które mi imponują, np. jego twarda i konsekwentna, często wbrew swojemu środowisku postawa wobec różnych złych rzeczy w Kościele (np. agenturalność, współpraca z SB)

Terlikowski tu daje świadectwo, że ważne są dla niego zasady.

Tyle że różnica (Może uogólniam i przeginam niesprawiedliwie, ale takie wrażenie mam) między nim a s. Chmielewską.że on widzi tylko zasady i za nimi nie widzi raczej ludzi, a s. Chmielewska w pierwszym rzędzie widzi ludzi, których trzeba nakarmić, pocieszyć, którym trzeba pomóc a nie nauczać o moralności…

Znaczy ja uważam że częsciej jednak świat i ludzie potrzebują postawy franciszkańskiej niż postawy moralistycznej i inkwizytorskiej…

Pozdro i sory że nie na temat się rozpisałem.

Religie można dzielić min. na naturalne i objawione.

Naturalna uznawana jest przez wyznawców, że istnieje od zawsze, jest przekazywaną tradycją z pokolenia na pokolenie. Zaś święte Księgi jeśli istnieją są zapisem owej tradycji. Nie uważa się ich za objawione.

Naturalna jest, wypracowanym przez pokolenia sposobem poszukiwania rzeczywistości ponad-materialnej. Zaś Objawiona ma zupełnie inną genezę, swój początek, swojego założyciela i proroka.

To tak nieporadnie i z grubsza.

W gruncie rzeczy wierzę, że wszyscy szukają JEDNEGO – Tego Który JEST.

A ponieważ ten KTÓRY JEST przemówił przez SYNA... . Stąd, porównywanie religii objawionej i naturalnej nie ma sensu. To jak z medycyną naturalną i tą naszą(nie wiem jak ją nazwać). :-)

Chociaż w naturalnej są cenne “ziarenka” których czasem brak farmakologicznej. Ale nie wiem czy akurat medycyna jest trafną analogią.

Pozdrawiam i uciekam spać bo jutro znów do Wewrocławia jadę i w necie będę dopoiero wieczorem.

Bawcie się dobrze, :-)))

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

To już jest temat rzeka.
Ja, w podstawówce już, zawsze byłam oddelegowywana do koleżanek i kolegów, z trudnych domów, żeby zapytać co się dzieje, że ich nie ma. Zanieść zeszyt itd.

Bo oni byli moimi kumplami, znajomymi, przyjaciółmi. I się nie bałam.
Moje podwórko było inne niż ja, ale wcale nam to nie przeszkadzało się w sobie zakochiwać, przyjaźnić ze sobą, rozumieć.

Był taki czas w moim życiu, że porwała mnie fala własnej lepszości , czułam się taka Inna, mądrzejsza, lepsiejsza.
Dzisiaj znam swoją wartość, na różne rzeczy nie pozwalam innym, ale nie dlatego, że jestem lepsza. Raczej dlatego, że nie pozwalam się krzywdzić, oszukiwać – za to potrafię gryźć. Trudno mi wytrzymać hipokryzję i manipulację więc bywa, że wrzasnę.
Dzisiaj wiem, że ludzie potrafią się dopuścić spraw obrzydliwych bez mrugnięcia okiem.
Już nie jestem Inna, jestem inna.

Podobnie jak Ciebie, nie interesują mnie elitarne kluby, co innego się dla mnie liczy. Nie mówię o sieci, mówię o życiu.
Sieć? Ty akurat wiesz jak to ze mną jest w tej sprawie. A może mam nadzieję, że wiesz, bo już tyle razy musiałam tłumaczyć sprawy dla mnie podstawowe.

Dzisiaj, jak na potwierdzenie czegoś, ktoś mi powiedział: szkoda, że nie jesteś prawnikiem, bo jak cię znam, to byłabyś uczciwa. I dla mnie to wyraźny znak, że ludzie, którzy mnie dobrze znają, wiedzą i wierzą w to, jaka jestem.

Teraz i mnie Synergie zabije :)

Pozdrowienia Grzesiu, jak najbardziej nocne, a jutro idę do pracy…

A moim zdaniem trafiłeś w sedno:

I wielu innych Świętych, uznanych za takich przez Kościół katolicki, i tych nieuznanych oraz nieznanych anonimowych.
Święty Franciszek był fundamentalistą chrześcijańskim otwartym na miłość do sióstr i braci mniejszych człowieka.
Litania świętych jest długa. Każdy otwierał inne drzwi z twierdzy swojej religii, by wyjść na zewnątrz – do świata z posłaniem miłości. I na tej drodze rzeźbił dzieła boże czynami i słowami, nadając im niepowtarzalny rys własnej osobowości. Jak artyrtysta zwyczajnego życia.

I sądzę, że piszesz na temat i bardzo rzeczowo.

Fundamentalizm moralizatorski i inkwizytorski ma w sobie coś z faryzeizmu i jest zamknięty na świat. Będę Was nauczał o prawie naturalnym, o zasadach, nakazach i zakazach, grzechach i cnotach, gdyż za mną stoi autorytet kogoś innego. A to Kościoła, a to jakiejś instytucji politycznej, społecznej czy naukowej (np. jestem biskupem albo profesorem etyki). Będę Was nauczał, gdyż wiem, co dla Was jest dobre. Oto co macie zrobić – słuchać mnie i żyć zgodnie z moimi wskazaniami.

Fundamentalizm otwarty oznacza zmianę perspektywy. Ugruntowałem się w mojej wierze, mam swoje zasady i cele. Ale nie wygłaszam ex cathedra wielkich słów, ubierając je w szaty jedynie słusznej ideologii. Nie oceniam i nie osądzam innych ludzi. Po prostu z nimi żyję i staram się, by ich życie było lepsze. Rozmawiam z nimi językiem świadectw a nie kazań.

To trudne. Bardzo trudne. Dlatego mało osób dochodzi do miejsca, gdzie mogą zacząć samoświadomą podróż taką drogą.

Wspólnota fundamentalnie otwartych ludzi mogłaby więcej osiągnąć niż jednostka fundamentalnie otwarta.

A Terlikowski? Niech robi, co robi. Mnie osobiście nie przeszkadza jego styl propagandzisty moralnego. Taki styl zawsze natrafi jednak na opór i odpór ze strony kogoś, kto się nie zgadza i z różnych powodów odrzuca osąd tkwiący w wypowiedziach publicystycznych.

serdecznie pozdrawiam

Najsampierw zawrzasnę sobie radośnie: Łomatkojczeiwszyskieswiente! Aleście nastukali komentów!
Świetnie się czyta tę gadułę.

A teraz trochę inaczej…
Bardzo dokładnie przeczytałam jeszcze raz całość, tekst i komentarze. I przyszło mi nagle do pustego, że tak na dobrą sprawę, kiedy czepiałam się tego i owego, to w ograniczoności swojej chciałam (ale nie umiałam) napisać to:

i to:

(pokreśliłam co nieco)
To dlatego wkurza mnie taki jednowymiarowy dogmatyzm, typu: Bóg jest taki a nie inny, tylko jedna religia zapewni ci zbawienie, tylko jedna droga do Boga prowadzi, wolno ci to czy tamto i tylko tak masz postępować, a jak nie – kara, piekło, wieczne potępienie, itd.
Najbardziej na świecie nie cierpię “skubać trawę w okręgu o promieniu maksymalnej długości sznura (łańcucha)”, do którego ktoś nieustannie stara się mnie uwiązać.

A w ogóle – napisz nowy tekst, co?

Pozdrawiam serdecznie.

Pewnie się wkrótce pojawią.

Rozmowa z jednowymiarowym dogmatyzmem nie jest prosta. Kiedyś starałem się zainicjować rozmowę u Terlikowskiego. W zasadzie Go popierałem, lecz chciałem, żeby nieco rozluźnił pancerz i dostrzegł współczucie oraz sojuszników poza murami swego dogmatyzmu.. Nie musisz być zakutym rycerzem moralności – starałem się powiedzieć. Jego milczenie było wymowne. Muszę – odpowiedział, nie odpowiadając na bardzo ciekawe głosy w dyskusji (w sumie) zwolenników. Nie miał czasu na rozmowę z plebsem?
Zastanawiam się więc: po co mu ten blog na S24? Wszystko już wie, wszystko rozstrzygnął, nie chce gadać.

serdecznie pozdrawiam

bo ileż można gadać pod jednym:)

Acz w sumie jak już bicie rekordów komentarzowych tu się odbywa, to do 4 setki komentarzy trzeba by dociągnąć:) i j choć napocząć:)

Miałem i ja taką antyautorytetową sztywność karku dla despotycznie debilastych przełożonych w korparacji i jednocześnie dziwną łagodność dla moich podwładnych. Dawało to świetne rezultaty, gdyż ludzie pracowali w tych zespołach, którymi zarządzałem bardzo efektywnie i chyba (jakby) bezstresowo. Ja płaciłem oczywiście sporą cenę.

Dziś te doświadczenia zawodowe porzuciłem i nie chcę wracać do tego. Antyaurytetowe nastawienie pozostało, ale w karku nie ma już tej cholernej sztywności.

To tak pokrótce. Chyba Cię rozumiem.

Z życzeniami, by zajęcia domowe w podgrupach dawały sporo radości (lub przynajmniej odrobinę)

pozdrawiam

“Anty-autorytetowość”

Cechuje ludzi którzy chcą doświadczać.. – też mam coś takiego w sobie. Ale czasem antyautorytetowość jest cechą autokratów.. .
DObrze jeśli ta antyautorytetowość pcha człowieka do sprawdzania czy autorytet prawdziwy jest a nie do budowania swojego autorytaryzmu bez sprawdzania innych autorytetów. Gdyż czasem można wylać dziecko z kąpielą.

Mi się na szczęście udało tego uniknąć. Miałem szczęście albo inaczej. Zostałem “przygwożdżony do ziemi” i pozbawiony wątpliwości… .

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Prawdziwe autorytety mają mój wielki szacunek.

Nie akceptuję jednak tych samozwańczych oszustów, których się namnożyło w polskim i światowym życiu publicznym. Nazwiska przemilczę, choć cisną się na usta.

Powiem więc może taK: prawdziwy autorytet nie potrzebuje reklamy i nie pcha się na afisz ani do władzy. I traktuje bliźnich swoich jak siostry i braci. W sercu ma miłość i współczucie, itepe, itede…

serdecznie pozdrawiam

Naszła mnie refleksja niedzielna o potrzebie sakrum w przestrzeniach życia publicznego, o potrzebie myślenia w kategoraich małych wspólnot lokalnych. Pokażę o co mi chodzi w kilku małych obrazkach.

1. W krzywym zwierciadle. Od czasów Kanta hipoteza, że czasoprzestrzeń, postrzeganie, poznanie i każde inne porządkowanie świata , w tym wartościowanie etyczne i estetyczne są naturalną projekcją naszego umysłu na rzeczywistość samą w sobie – to oczywista oczywistość. Oczywiście Kant w pigułce to nieporozumienie i powinienem uderzyć się w pierś, że coś głębokiego jak wszechświat zamykam w małej pigułce kilku słów. Dlaczego przywołałem więc tu Kanta? Ano dlatego, że ten nasz umysł wydaje się być niczym więcej jak krzywym zwierciadłem zanim nie oczyścimy go i nie wyprostujemy, by stał się prostym zwierciadłem. Hipoteza, że umysł oświecony i niedualny jest tym prostym zwierciadłem rzeczywistości to coś więcej niż czcza spekulacja.

2. Latarnie morskie. Te stare, postawione na klifach skalnych lub pośród wydm, są piękne w pełnym blasku światła słonecznego i pośród czarnych nocy, gdy latarnik rozpali ich światło. Po co je stawialiśmy? Nie dla ich piękna. Miały swoje praktyczne funkcje. Wskazywały drogę i ostrzegały – tu nie płyń albo tu jest wejście do portu. Oczywiście kapitan statku musiał mieć wiedzę, co sygnalizuje konkretna latarnia morska. Dzisiaj, w dobie radarów i satelitów, podobną funkcję pełnią skomplikowane systemy łączności, opartej na teorii fal elektromagnetycznych. Mapy i sieci elektromagnetycznych naprowadzeń są o wiele dokładniejsze, a mimo to statki (również bardziej zaawansowane technologicznie) czasami nie dopływają do celu. Stąd wniosek: nie ma na tyle bezpiecznego systemu, który eliminowałby całe ryzyko podróży. Podróżni wsiadając na statek lub na pokład samolotu, chcą wierzyć, że kapitan jest profesjonalistą i poradzi sobie nawet pośród najbardziej niesprzyjających okoliczności. Czegoś podobnego oczekujemy od przewodników duchowych i kapłanów. I niestety, często się zawodzimy.

3. Wspólnota fundamentalnie otwarta. Wspólne wartości i wspólne cele w rodzinie (i każdej innej wspólnocie naturalnej) to zapowiedź szczęścia i harmonii. Dlaczego więc współczesna cywilizacja zwalcza wszelkimi dostępnymi metodami każdą formę naturalnej wspólnoty? Odpowiedź na to pytanie wymagałaby opracowania olbrzymiego studium inerdyscyplinarnego. Tu pojawi się tylko malutka i gorzka jak każde lekarstwo pigułka. Otóż, cywilizacja fundowana na świeckich wartościach i antywartościach postmodernistycznego i postliberalnego profanum nie chce żadnych naturalnych wspolnot we właśnej przestrzeni (w tym wspólnot religijnych). Wspólnotami trudniej sterować. Wspólnoty trudniej przerobić w młynach produkcji i konsumpcji na niewolników, którzy mają tylko dwie rzeczy robić: raz – uczestniczyć w wyścigach szczurów; i dwa – uczestniczyć w konsumpcji szczurów. Oligarchia wie co robi, gdy wspiera świeckie formy demokracji szczurów. Szczur po całym dniu gonienia za nagrodą i stymulacją bodźcami swoich organów przyjemności, chętnie zasiądzie przed ołtarzem swojego telewizora, żeby przyswoić sobie całą tę papkę szklanych newsów, które na nowo naładują go przekonaniami o konieczności powrotu do wyścigu szczurów. Koło jest domknięte. I może kręcić się coraz szybciej. A te nieliczne jednostki, które odmawiają udziału w tej parodii życia, po prostu nie mają znaczenia dla bilansowania się systemu.

4. Autorytety Gdyby przyjrzeć się idolom i autorytetom systemu demokracji medialnej fundowanej przez oligarchów, to są to szczury sukcesu. Popatrz na zwyciężców, przemawiających z ambony gwiazdorów mainstreamowych mediów. Otrzymasz od nich recepty jak żyć i namacalne dowody, że system jest dobry a wszystko na tym świecie działa jak w szwajcarskim zegarku. Oto ludzie, których masz naśladować w swym dążeniu do sukcesu i nagrody. Ty jako jednostka autonomiczna pośród innych autonomicznych jednostek masz się uczyć życia od medialnych guru. Oczywista oczywistość? Każda taka jednostka-guru jest zniewolona iluzjami matriksu i w matriksie wskazuje na cele. Gdy usiłujesz się temu przeciwstawić, popełniasz najwyższą herezję – jakbyś miał dokonać zamachu na sferę politpoprawnego tabu, jakbyś był bardzo niebezpiecznym osobnikiem. Sytem nie lubi opozycjonistów – albo zostaniesz w niego wprzągnięty, albo cię wypluje.

serdecznie pozdrawiam

PS. Bicie rekordów i takie długie komentarze?

Paruzja nastąpi, gdy będę pijaniuteńka śpiewać szanty w Porcie…

zaraz przy Plantach, ul. Jabłonowskich, naprzeciwko skwerku z niepodległym dębem…