Kiedyś jako mała dziewczynka uwielbiałam Baśnie Gustawa Morcinka, a najbardziej jedną z nich pod tytułem „Żałosna historia diabła Fajferka”.

Pewnie zastanawiacie się, po co to piszę?

Zwłaszcza, że książka ta dawno temu się wyczytała, a jakoś na wznowienie nigdy nie trafiłam i moim dzieciom opowiadałam te baśnie z pamięci.

Morcinek swoje diabły bardzo lubił, a zwłaszcza Fajerka, nadawał im cechy ludzkie i taką nieporadność, która raczej budziła sympatię do diabła, niż do ludzi z którymi się stykał.

Myślę, że on sam borykał się z własnymi demonami, które, by go mniej przerażały, próbował uczłowieczać i nadawać im te cechy nieporadności.

To samo dzieje się pewnie z każdym człowiekiem i dlatego nawiązałam do tych diabłów z baśni, bo czy w nas nie budzą się często demony, nad którymi nie potrafimy zapanować?

Czy nasze życie często nie obfituje w kuszenie diabelskie i często nie potrafimy się mu oprzeć?

Lub przerażają nas te własne demony, z którymi sami nie możemy sobie poradzić.

Często, zdarza się tak, ze ranimy najbliższych, tylko dlatego, by demon w nas tkwiący był usatysfakcjonowany.

Czy nigdy nie nachodzą was takie myśli?

Chyba każdy przeszedł własne kuszenie, a może się mylę.

Pozdrawiam serdecznie