Wiecie chyba się starzeję, bo lubię wracać do przeszłości, wspominać.

Myślę, że wielu ludzi też woli wspominać, bo gdy nie ma określonego celu, bo cele się rozmazują we współczesnym świecie, to nie wie, na czym ma się opierać, by czuć pewien komfort dobrze spełnionego obowiązku wobec Narodu, Ojczyzny, bo że ktoś nam kasę z kieszeni podbiera i to w ramach prawa i nie mamy na to wpływu, to nikogo cieszyć nie może, chyba lewackich szaleńców, którzy uważają, że należy zabierać jak najwięcej bogatym, by dawać biednym,(czyli im), ale to inna historia i nie zamierzam jej drążyć.

W każdy z nas, podejrzewam drzemie taki bohater, który chciałby mieć wielkie cele, by do nich zmierzać, ale rzeczywistość spłatała nam figla i tylko takimi małymi kroczkami, możemy iść w stronę lepszego świata, ale czy on lepszy?

Bo dla jednych lepiej będzie, gdy Państwo jako taki stanie się oazą socjalu, dla innych, gdy wolność i niezależność jednostki będzie priorytetem, a dla jeszcze innych, którzy lubią wspominać PRL z nostalgią, (bo świat jak miało się 20 lat, wydawał się piękny, mimo przaśności, bo innego świata nie znali), będą i tak uważać, że ten okres był najlepszy i za nic będą brać nasze poprawki.

Co poniektórzy będą powoływać się na filozofię, czasem na historie i inne teorie państwa idealnego, ale nie da się ukryć, że takowe nie istnieje, bo to utopia.

Łatwiej, gdy nagle jest jakiś zryw, jakaś walka, bo w tym jesteśmy dobrzy i umiemy wtedy walczyć o swoje, potrafimy się zjednoczyć, gdy na horyzoncie ujawni się wspólny wróg, ale gdy wrogowie stali się tacy bardziej umowni, gdy cel jest niezbyt dobrze zarysowany, zaczynają ludzie błądzić, zwłaszcza gdy, nagle największym celem staje się mamona, a świat nasz zmierza niestety, ku kultowi pieniądza, bo on się stał ważniejszy(nawet dla tych, co kiedyś pewnie woleli zginąć za ideały, ale ideami przez całe życie żyć nie można), bo człowiek to dość ograniczony stwór i czasem potrzebuje czegoś dla ciała, miast ducha.

I co teraz?

Bo łatwo z szablą na wroga, gorzej w pokoju starać się coś robić i nie myśleć tylko o sobie, bo nagle dla wielu, którzy jeszcze przed chwilą myślami byli przy Ojczyźnie, gdy mają na to wpływ większy, stają się bezwolnymi marionetkami własnego chorego ego i tzw. niepohamowanego apetytu.

A może się mylę?

Może źle osądzam ludzi, może tak naprawdę wszyscy chcą, tylko nie mają dość mocy, by świat nie staczał się po równi pochyłej, tylko wznosił się na piedestały?

Chciałabym to wiedzieć i mylić się co do wielkich tego świata.

Pozdrawiam serdecznie.