Przyobiecałam napisać o duchach i o tym jak ja się z nimi zetknęłam, a było to tak, bo zacznę od początku.
Pierwszy raz, to byłam jeszcze podlotkiem, chyba miałam ze 13 lat, mama wieczorem posłała mnie po wodę ze studni, bo nie mieliśmy wtedy jeszcze wody bieżącej.
Studnia znajdowała się pod jabłonią i z resztą jest do dziś dnia ta studnia i ta jabłoń.
Ten zakątek ogrodu, zawsze napawał mnie dreszczem, ale oczywiście po wodę trzeba było iść, bo nie byłoby się, w czym umyć.
Poszłam po tą wodę z dwoma wiadrami i zaczęłam ją czerpać, bo nabierać trzeba było dwa razy.
Nagle usłyszałam szelest pod tą jabłonią i spojrzałam w tamtą stronę, ujrzałam przesuwający się cień i potem żółte błyszczące oczy, uciekłam ile miałam siły w nogach, ale przy drzwiach domu sama sobie zaczęłam tłumaczyć, że to może był po prostu kot i wróciłam się do studni, by zabrać wiadra z wodą.
Jedno było już napełnione, wystarczyło jeszcze raz zaczerpnąć wody i iść, gdy nalewałam wodę do drugiego wiadra poczułam, że ktoś za mną stoi. Nie wiem, kiedy schwyciłam te wiadra, nie wiem jak doszłam z nimi do domu, ale włosy,(a miałam długie) stały mi jak naelektryzowane.
Następnego dnia poszłam sprawdzić, czy znajdę jakiś ślad bytności człowieka, lub zwierzęcia, nie było tam zupełnie nic, mimo, że pod jabłonią były grządki warzywne.
Od tego czasu, bałam się chodzić po wodę, po zmroku i zawsze starałam się, by wodę przynieść, przed zmierzchem.

Potem tego samego roku, zimą, moi rodzice wybrali się z wizytą do wujostwa, a ja zostałam sama w domu, bo w TV miała być „Gloria”Hitchocka. Mieliśmy wtedy kotkę(Kizię-Mizię), która była ze mną w domu.
Zaczął się film, więc zajęłam się oglądaniem, kotka spała w kuchni i nagle usłyszałam szelest w przedpokoju, najpierw myślałam, że to rodzice już wrócili, potem, że kotka chce na dwór, ale kot spał, a w przedpokoju nie było żywego ducha.
Na nowo usiadłam oglądać film, ale kątem oka obserwowałam przedpokój, bo gdy tylko usiadłam, szmery w przedpokoju się na nowo zaczęły.
Weszłam do kuchni, zobaczyć, co robi Kizia-Mizia, ona stała przy drzwiach parskając, a z futerka sypał się grad iskier. W przedpokoju była tak gęsta atmosfera, że nie było, czym oddychać. Wiecie nie pamiętałam, czy wyłączyłam TV i światło, czy zamknęłam drzwi i mimo, że dom wujostwa, był dość daleko, nie pamiętam jak tam dotarłam.
Potem na wiosnę, gdy tata kopał ogródek, pod jabłonią wykopał skorupy garnka, a w nim miedziane pieniążki z okresu Augusta III Wazy i więcej już pod jabłonią nie straszyło, a pieniążki potem zniknęły z naszego domu.

Potem, gdy zmarł ojciec, a ja z mamą zostałyśmy wtedy same, często czułyśmy obecność taty, a zwłaszcza jeden(dla mnie), był bardzo realny.
To było jakieś pół roku po ojca śmierci, była niedziela, po obiedzie,(więc dzień), każda z nas z nudów poszła się położyć by odpocząć, ja czytałam, mama chyba przysnęła.
Pamiętam nawet, że czytałam „Całą prawdę o planecie ksi” Zajdla, bo wtedy fascynowała mnie literatura SF.
Leżałam z książką, gdy nagle usłyszałam, że ktoś wszedł do mojego pokoju, odwróciłam się, po drugiej stronie ławy siedział mój ojciec(jak żywy)!
Był zupełnie realny!
Usiadłam na łóżku i język w ustach mi skołowaciał, chciałam coś powiedzieć, ale nie wiedziałam, co, w końcu wydukałam:”Tatuś, przecież Ty nie żyjesz…niby nie słyszałam głosu taty, ale jakaś wewnętrzna siła kazała mi się położyć na łóżku i zamknąć oczy, poczułam dłoń ojca na mojej głowie, potem pocałował mnie w tą głowę i odszedł.
Jak zniknął obezwładniający mnie paraliż, który nie pozwolił mi się ruszyć, pobiegłam do mamy, czy i u niej był tata, ale u mamy taty nie było.
Chyba wtedy ostatni raz czułam tak silną obecność ojca, potem najwyżej mi się śnił.
Podejrzewam, że tata wtedy przyszedł się ze mną pożegnać, do dziś czuję na głowie tą jego rękę, jakby jakieś błogosławieństwo i ten pożegnalny pocałunek.

Wiele razy jeszcze czułam wokół siebie duchy, ale nigdy tak realnie, jak te które tu opisałam.

Pozdrawiam serdecznie.:D