Nie lubię przyznawać się do własnych słabości, ale muszę i jak przestaniecie drodzy czytelnicy na ten blog zaglądać, to się nie zdziwię.

Jestem absolwentką szkoły powszechnej i innego wykształcenia nie posiadam, uff…nie było tak źle z tym przyznawaniem, chyba mi ulżyło.

Nie będę się tu tłumaczyć, czemu tylko te 8 klas zrobiłam, tylko opowiem wam historyjkę, jak chciałam swoje wykształcenie podnieść uczęszczając do liceum dla pracujących.

Pracę w zakładzie obuwniczym na stanowisku ‘obuwnik wykrawacz’ podjęłam w dniu 6.04.83, bo 18 lat skończyłam 2 kwietnia, a było to w Wielki Piątek, więc musiałam czekać, aż skończą się święta Wielkanocne.

Od września chciałam iść do szkoły, więc nieopatrznie złożyłam papiery w liceum, zanim porozumiałam się z kierownikiem mojego zakładu, dyrektor liceum przyjął papiery, ale wspomniał, że muszę iść do kierownictwa swojej firmy, bo muszę mieć zgodę tejże.

A muszę tu zaznaczyć, że pracowałam w systemie dwu zmianowym, co wykluczało chodzenie do szkoły, jeśli kierownictwo nie wyrazi zgody na to bym zaczęła pracować w systemie jedno zmianowym.

Następnego dnia zaanonsowałam się u kierownika, (którego zachowanie przypomina mi dziś Lepper) i przedłożyłam mu swoją prośbę, kierownik był najpierw bardzo niezadowolony, bo po pierwsze przerwałam mu jedzenie kaszanki(prosto z papieru), a po drugie nie zapukałam do jego gabinetu, gdy okazałam zdziwienie, że trzeba pukać w wyciszone drzwi gabinetu(bo mnie uczono, że do biur się nie puka), to się wściekł, bo jeszcze dodałam, że dobry obyczaj nakazuje, że gdy wchodzi kobieta to się wstaje.

No i pan i władca(jak nazwałam swego kierownika, przed wyjściem z gabinetu) nie podpisał mi zgody, a z pracy zrezygnować wtedy nie mogłam, no a potem to poznałam Jacka i życie potoczyło się….

Pozdrawiam Tych, którzy się nie zniechęcili do mnie.:D