Każda kobieta lubi, gdy mężczyzna prawi jej komplementy i to bez względu na wiek, naprawdę.

To nawet nie jest oznaka próżności, bo kobiety muszą czuć się doceniane, nie wiem jak jest z mężczyznami, ale podejrzewam, że podobnie, (ale nie jestem w tej sprawie ekspertem).

Nieraz widzę takie przytłumione kobiety i zaraz zadaję sobie pytanie, czy im nikt nic miłego dziś nie powiedział?

Nie chce się tu narażać męskiej części, ale często zapominacie, że kobieta, z którą związaliśmy swoje życie nadal jest w środku tą dziewczyną, o którą tyle zabiegaliście.

Ile kobiet nie ma takiego szczęścia?

Że zamiast Skarbie, słyszy Stara, albo Matka, albo mąż, który nagle z Pyszczka, albo Misia, staje się Starym durniem, albo miernotą.

Gdzie podziała się czułość, która nimi kiedyś kierowała, co zostało z ich miłości, czy to, że młodość przeminęła zbyt szybko, zmieniła ich serca?

Nigdy nie chciałabym być nazwaną przez własnego męża Starą, nawet, jeślibym dożyła 100 lat, bo on zawsze będzie tym samym chłopakiem, z którym się związałam.

Do napisania tego postu zainspirowało mnie spotkanie z moimi dawnymi znajomymi, którzy właśnie tak do siebie się zwracają, a nie są starsi ode mnie, czy to nie smutne?

Pozdrawiam serdecznie.

Ps. Koleżance powiedziałam, że pięknie wygląda, a koledze, że wcale się nie zestarzał, oboje odeszli uśmiechnięci, więc coś w tym jest, że wystarczy miłe słowo, by ktoś poczuł się lepiej, a nas przecież to nic nie kosztuje.