Wystraczy wejśc na wikipedie:

Do następnych wystąpień antygruzińskich, doszło w okresie budzenia się sentymentów narodowych czasu Pierestrojki. Wówczas, w 1988 roku dwie osetyjskie organizacje, złożone z intelektualistów – południowy Adamon Nychas i północny Adamon Cadisz wystapiły pod hasłem „Jeden naród – Jedna republika” i zażądały połączenia obu ziem osetyjskich pod zwierzchnictwem Moskwy. Rada Obwodu 10 listopada 1989 roku ogłosiła zmianę statusu na republikę autonomiczną. Istnieją wątpliwości co do całkowitej niezależności tych ruchów i kwestii zaangażowania radzieckich organów bezpieczeństwa w podsycanie konfliktu, który miał pomóc zatrzymać Gruzję w ZSRR[potrzebne źródło]. Władze gruzińskie świadome strategicznego znaczenia Osetii Południowej, nie mogły się na to zgodzić. Trzeba tu powiedzieć, że Osetia Południowa leży w miejscu dla Gruzji newralgicznym. Już sama nazwa regionu – Szida Kartli (Kartlia Wewnętrzna) – mówi sama za siebie. Dodatkowo granice obwodu biegną 35 km. od rogatek Tbilisi, nieomal ocierając się o jedyny, w praktyce funkcjonujący, szlak miedzy Gruzją a Północnym Kaukazem tj. tzw. Gruzińską Drogę Wojenną oraz dzieląc kraj na Gruzje wschodnią i zachodnią, nastawiając na główną oś transportowo-komunikacyjną kraju tj. doliny rzek Mtkvari i Rioni. Dlatego też w odpowiedzi parlament gruziński odmówił tym działaniom jakichkolwiek podstaw prawnych, a opozycja zapowiedziała demonstracje w Cchinwali, do której jednak nie doszło, w skutek działań Osetyjczyków. Reakcją Tbilisi były zmiany kadrowe, na najwyższych szczeblach władz w obwodzie – nie wywarło to jednak zbyt wielkiego wrażenia na Osetyjczykach.

Pierwsze walki wybuchły w 1990, między paramilitarnymi oddziałami kierowanymi przez opozycyjne Towarzystwo Meraba Kostawy z Ważą Adamią na czele oraz oddziałami samoobrony osetyńskiej, dowodzonymi przez gen. Kima Cagałowa.

W 1990 roku zaszły jednak poważne zmiany na gruzińskiej scenie polityczne, które zakończyły się krótkim rozejmem. Rządy w pierwszych demokratycznych wyborach po obaleniu komunistów objął intelektualista oraz dysydent –Zwiad Gamsachurdia, który doszedł do władzy dzięki hasłom narodowym. Jego sztandarowym sloganem był: Gruzja dla Gruzinów. Gamsachurdia, choć początkowo zapewniał, że nie zlikwiduje istniejących na terenie Gruzji jednostek autonomicznych, pozwolił by parlament 11 grudnia 1990 (w dwa dni po wygranych przez niego wyborach) zlikwidował POA, a w dwóch centralnych rejonach Osetii (cchinwalskim i drawskim) wprowadzono stan wyjątkowy. Rozpoczęto równolegle blokadę energetyczną zbuntowanej prowincji. Regularne walki rozpoczęły się 6 stycznia 1991 roku, z czego ich apogeum przypada na wiosnę i późną wiosnę tego samego roku. W tym okresie z terenów objętych ruchami zbrojnymi wyemigrowała większość Gruzinów i część Osetyńcow (szacuje się ok. 100 tys. ludzi). Bilans strat wyglądał następująco: 93 wsie spalone, zburzenie (choć nie zdobycie) Cchinwali, śmierć 100 Osetyjczyków oraz podobnej ilości Gruzinów. 14 maja 1992 roku zawarto rozejm, by po jedenastu dniach – 25 maja rozpocząć walki na nowo. Osetyńcy, którzy oskarżyli o rozerwanie rozejmu Gruzinów, w odwecie przerwali na trzy tygodnie dostawy rosyjskiego gazu płynące gazociągiem do Armenii. Konflikt ostatecznie zakończono 25 czerwca 1992 porozumieniem w Dagomysie – podpisanym przez prezydenta Federacji Rosyjskiej Borysa Jelcyna i Gruzji Eduarda Szewardnadzego.

Na mocy postanowień z Dagomysu, w Osetii Południowej zaczęły stacjonować siły pokojowe złożone, z batalionów osetyńskiego, rosyjskiego i gruzińskiego. Ich rozmieszczenie pokrywało się niemal z tym, w jakim zastał siły osetyńskie i gruzińskie rozejm.