Przez całe życie byłam przeciwniczką kary śmierci. 28 maja 2005 roku założyłam nawet bloga, który miał na celu walkę ze zjawiskami eutanazji, aborcji, samobójstw oraz egzekucji. Chociaż nadal uważam, że zabijanie ludzi jest rzeczą niemoralną i okrutną, zaczynam w nim dostrzegać zło… konieczne. Nie pochwalam uśmiercania ludzkich istot, ale myślę, że w wyjątkowych okolicznościach mogłabym się zgodzić na to straszne rozwiązanie. Od 29 sierpnia 2008 roku w moim umyśle tkwi pogląd: “Kara śmierci? Ani mnie to ziębi, ani grzeje”. W niniejszym felietonie spróbuję uzasadnić swoje stanowisko.

Chyba każdy dojrzały człowiek wie, że świat nie jest absolutnie czarno-biały. Zdarza się nawet, iż trzeba wybierać między złem bardziej szkodliwym, a mniej szkodliwym. Wyjaśnię Wam to na przykładzie sytuacji, do której dochodzi nieraz w czasie wojny. Do jakiejś wioski wdziera się np. dziesięciu obcych żołnierzy, którzy chcą brutalnie wymordować całą osadę. Właściwie, nie ma żadnego humanitarnego sposobu na powstrzymanie tych ludzi. Pozostaje tylko kula w głowę. Czy wolno zadać śmierć dziesięciu ludzkim istotom – posiadającym uczucia, rozum i przyrodzone prawo do życia – aby uratować kilkaset innych? Umyślne uśmiercenie człowieka zawsze jest złe, zawsze stanowi morderstwo, zawsze powinno smucić i bulwersować. Ale już chyba lepiej, by zginęła garstka okrutnych szaleńców, niż tłum niewinnych, bezbronnych mieszkańców wioski! Zabójstwo bliźniego okrywa sprawcę hańbą – i to taką, której nie da się zgładzić nawet przez dożywotnią pokutę. Jednak czasem trzeba czynić mniejsze zło, aby powstrzymać większe. Jest to bardziej brudna robota, niż akt bohaterstwa. Można odczuwać ulgę po śmierci kogoś, kto zagrażał wielu innym osobom, lecz nie wolno być przesadnie rozradowanym. Każda śmierć jest tragedią. A ten nikczemnik, który wymordował bezbronnych mieszkańców wioski, był ludobójcą – ale i człowiekiem.

Kościół katolicki naucza, że wolno zabić człowieka tylko wtedy, gdy nie da się go powstrzymać przed popełnieniem wielkiej zbrodni. Gdy już naprawdę nie ma innego wyjścia. To przerażające, ale chyba prawdziwe. Czy gdyby jeden Hitler zginął, to miliony Żydów, Cyganów i Słowian byłyby uratowane? Trudno powiedzieć. Być może pojawiłby się ktoś, kto kontynuowałby jego “dzieło”. Chociaż – niekoniecznie… Co trzeba było zrobić ze Stalinem, aby powstrzymać go przed wymordowaniem w Katyniu polskich oficerów? Zabić? A może porwać?! To drugie rozwiązanie mogłoby być skuteczne, jednak tylko na chwilę (NKWD i tak by go znalazło). Czyli co? Jednak zabić? Ech… Rozum każe, serce zabrania!

Czytałam, iż w Stanach Zjednoczonych działa organizacja “Armia Boga” (“Army of God”), powszechnie uznawana za terrorystyczną. Podobno jej członkowie zajmują się linczowaniem osób, które odbierają życie nienarodzonym dzieciom. Oczywiście, sami trafiają później do więzienia, w tym do celi śmierci. Jednak ich działalność przynosi widoczne efekty: “Coraz więcej babykillerów, przestraszonych akcjami radykalnych grup antyaborcyjnych, porzuca swój krwawy proceder. Po zabójstwie babykillera Gunna, w ciągu roku jedna czwarta klinik aborcyjnych w USA zgłaszała odpływ przerażonego personelu. Tymczasem akcje bojowe, wymierzone w dzieciobójców, sygnowane przez Armię Boga, odnotowano też w Kanadzie i Wielkiej Brytanii” (źródło: http://www.polonica.net/Armia_Boga.htm). Co mam sądzić o AB? Jej członkowie są kryminalistami, czy raczej wykonawcami kary śmierci? Przecież aborcja to także zbrodnia… Co powiedzielibyście o sędzi, który skazał na śmierć gorliwego działacza Armii Boga? “Morderca zamordował mordercę morderców”? Toż to tragikomedia, groteska i makabreska – zabójcza reakcja łańcuchowa! Popieram karę śmierci dopiero od kilku dni, więc jeszcze nie ułożyłam sobie w głowie wszystkich refleksji. Nie zdążyłam np. ustalić, gdzie tu jest miejsce na prawo moralne…

“Jakie prawo?! Co Ty, stary?!
Nie ma nic takiego, ale nie trać wiary!
Ja już w te bzdury chyba nie uwierzę:
wciąż to samo – błąd w eterze!
Było tak i pewnie nadal będzie
i sam już nie wiem, kto jest w błędzie,
a i tak jest dobrze, choć mówią tu o cudzie!”.

(Ich Troje, “Hit mix’99, czyli cco to jest za jazda!”)

Mam nadzieję, iż moje refleksje nie zrobiły Wam wody z mózgu…