Właśnie miałem napisać o narastających objawach Apokalipsy Finansowej, która, o ile dobry Pan Bóg się zmiłuje, skończy się jedynie upaństwowieniem wszystkich banków świata, czyli (tfu!) ich nacjonalizacją, a to czego Ameryka i Europa nie zdąży znacjonalizować, wprowadzając na swoich terytoriach swoistą, finansową karykaturę wczesnego PRLu, wykupią Azjaci, chociaż nie wiadomo za bardzo, w jakim celu.

Pomyślałem jednak, że znowu przyjdzie Igła i zacznie ze mnie szydzić, opowiadając tradycyjne fabrykanckie i giełdowe anegdoty i przypowiastki o tym, że skoro zwalniają, to znak, że będą zatrudniać, oraz że skoro plajtują, to tylko po to, by ktoś tanio kupił, a leszcze miały okazję dać się ogolić na łyso, a może i bardziej.

Następnie przyszło mi do głowy, że skoro tamy i tak już puściły, i amerykański Armagedon wysoką falą wdziera się do Europy, to może lepiej, jak to na Titanicu, bawmy się póki orkiestra gra i póki jeszcze nam nie wyłączyli prądu. Na co jeszcze siać dodatkową panikę i namawiać do zamieniania coraz bardziej wirtualnych pieniędzy na coś konkretnego, np. strzelby, konserwy i paliwo.

I wtedy zupełnie przypadkowo trafiłem na apokaliptyczny felieton Ryby. Zapewne podczas wzrokowego skanowania witryny Rzepy w poszukiwaniu czegokolwiek wartego przeczytania, mignął mi tytuł zgodny z moimi zamiarami, o jakże złowieszczym brzmieniu: “Pełzająca apokalipsa”.

Niestety, okazało się, że felieton nie dotyczy przychodzącej zza oceanu Apokalipsy, a ostatnie trzy akapity doprowadziły mnie do takiego ataku wesołości, że już nie dam rady dzisiaj nic poważnego napisać. Może jutro.

Wszystkim miłośnikom horroru polecam nową Rybę: Pełzająca apokalipsa.