Był starszy ode mnie tylko o pięć lat, teraz sobie zdałem z tego sprawę, bo zawsze wydawał mi się należeć do dużo starszego pokolenia.

Poznaliśmy się na Salon24 za czasów Igora i Radka, także osobiście u niego w domu podczas imprez integracyjnych salonowiczów, wtedy na Kabatach. Wydaje się, że było to bardzo, bardzo dawno temu. Później Krzysztof udzielał się trochę na TXT, a w końcu skoncentrował na własnym blogu i Twitterze, chyba dobrowolnie odchodząc na zawodową emeryturę.

Człowiek o wielkiej wiedzy, znawca kulis mediów i polityki, zawsze na bieżąco. Miłośnik kolei i kotów, trochę ekscentryk, a także mentor wielu młodych adeptów dziennikarstwa. Zawsze chętnie udzielający gościny potrzebującym i zagubionym. Fajny gość.

To wszystko skończyło się nagle, okrutnie i niespodziewanie w Sylwestrową noc 2019/2020.

Zostało jego odwieczne motto: Tylko po co?

Pokój Jego duszy..

Krzysia dwa koty, Canon i Nikon na Święta 2008 — http://tekstowisko.com/leski/57941.html