Boże Narodzenia pamiętam różne i te wesołe i pełne ciepła i te smutne, przepłakane.
Chyba w 70 roku, tata pod choinkę zrobił nam własnoręcznie sanki, były piękne, zielone z oparciem, takie sanki luksusowe i gdy rano wstaliśmy z bratem, próbowaliśmy w piżamach te sanki wypróbować na śniegu, czyli wynieść je z domu.
Na szczęście mama nas w porę zauważyła i obyło się bez zapalenia płuc.

Pamiętam też Gwiazdkę w naszym domu(pierwszą, bo ojciec wybudował dla nas dom), to było w 74 roku i wtedy nikt nie przypuszczał, że za 8 lat ojca na Boże Narodzenie zabraknie na zawsze, był taki pełen życia i tak szczęśliwy, że udało mu się osiągnąć tak wiele i to z pracy własnych rąk.
To była chyba najszczęśliwsza Gwiazdka mojego dzieciństwa, potem zawsze zawisał cień nad wigilijnym stołem, najpierw dziadek z ojca strony, potem ojciec mamy i przy łamaniu się opłatkiem zawsze były już łzy.
Potem nadeszła Gwiazdka 81, dla tych, co pamiętają, zapewne każdemu nie kojarzy się zbyt przyjemnie, bo przy wielu stołach brakowało osób najbliższych, u nas brakło brata, a ojciec już chorował, mama całą wigilię przepłakała, a ja…miałam 16 lat i pragnęłam normalności.
Następne Boże Narodzenie, to koszmar, już nie było taty i stałyśmy naprzeciw siebie ja i mama, bo brata jeszcze nie było i to był nasz świat, smutek, łzy i choinka.

Potem jak w kalejdoskopie przesuwały się szkiełka, raz smutek, potem uśmiech, aż wyszłam za mąż i Boże Narodzenia, choinki były już dla moich dzieci, które pod tą choinkę zaglądały i cieszyły się z nadejścia Bożego Narodzenia, ale ja w międzyczasie stałam się dorosłą i nawet tego nie zauważyłam, tak od jednego, do drugiego…Bożego Narodzenia.

Pozdrawiam serdecznie.