Kobieta wsparła się na dłoniach patrzyła na cebulę, która piętrzyła się na stole, wiedziała, że jak zacznie ją obierać z oczu popłyną łzy.
Łzy wywołane przez sok z cebuli, a może to nie tylko sok?
Śledzie jednak trzeba zrobić, pokroić ową cebulę, więc łzy będą.
Ocierając rękawem oczy zaczęła ją kroić, szept cebuli i rozpryskujące się krople soku, uderzenia noża w deskę, na której owa cebula leżała i rozedrgane uczucia.
Potem już tylko zostanie sałatka, pomyślała i uśmiechnęła się do własnych myśli, bo praca zaczęła ją strasznie męczyć, czy to z powodów racjonalnych, czy irracjonalnych, sama tego nie wiedziała i nie chciała wiedzieć, chciała zamknąć się we własnej skorupie i przetrwać.

Coraz częściej doznawała takich uczuć i coraz częściej nie miała na nic ochoty, może wpływał na nią tak sezon, bo zima była dla nie najgorszą porą roku.
A może to jakaś ukryta ona, która wyszła na chwilę, bo poczuła, że może istnieć inaczej, tylko niestety proza życia wciąż ciągnie ją w sam środek przekrojonej cebuli.

Pozdrawiam.