Dziwią mi się czytelnicy, czemu nie lubię żadnych odmian socjalizmu, nawet dostaję za to po głowie, więc by nikt nie miał złudzeń, że socjalistką, komunistką, czy nawet tzw. liberałem będę, wklejam tekst o czasach PRLowski, bo te przeżyłam w najgorętszym, czyli młodym wieku.

Dawno temu, gdy byłam jeszcze nastolatką, a świat wydawał mi się tylko różowy i pełen ideałów, bo wiadomo, kiedy człowiek ma lat np. 15 czy 17 tak ten świat postrzega, rozpoczął się najgorszy okres mojego życia.

Oczywiście nie tylko mojego, bo wszystkich moich rówieśników.

Pomijam oczywiście wszystkie dzieci byłych prominentów, bo ci nie odczuwali żadnych zmian.
Zacznę o początku, najpierw uważałam, że komunizm jest dobry, (kobiety na traktory i takie tam) uwierzyłam propagandzie, która mówiła, co dobre, a co złe.

Pewnie żyłabym dłużej w tym przeświadczeniu, gdyby nie wybuchł Stan Wojenny, a mój ojciec ciężko zachorował, właściwie śmiertelnie.

Mój brat, wtedy student WATu, był niedostępny dla najbliższej rodziny, a ja i mama zostałyśmy same.

Zmagałyśmy się z chorobą ojca i w dostępie do kliniki, w której ojciec leżał(ponad 100km) od miejsca zamieszkania, prosząc o przepustki komisarza i lekarzy rejonowych, którzy musieli wydawać zaświadczenie, że obywatel taki a taki jest naprawdę chory.

Nie mogłyśmy czuwać nad ojcem, nie mogłyśmy jechać, kiedy chciałyśmy, a nawet telefonować żeśmy nie mogły(bez zaświadczenia).

Tak upłynął nam pierwszy rok SW, a potem było tylko gorzej.

Pomijając śmierć ojca, bo niektórzy powiedzą, że się roztkliwiam, nie miałyśmy nic, brat w tym czasie zrezygnował ze studiów wojskowych i przesunięto go od razu do służby zasadniczej, na nic zdały się prośby mojej mamy o skrócenie bratu służby, nikt nie chciał jej słuchać.

W Polsce, działa się wtedy całkowita degrengolada, nędza pustych półek w sklepach i te wieczne patrole na ulicach, niekończący się rytuał inwigilacji.

Ja wtedy wkraczałam w dorosłe życie, niech ktoś powie, że to nie ma znaczenia.

Dla mnie miało to znaczenie priorytetowe, nie można było kupić porządnej sukienki, spodni.

Ale i to nie było jeszcze najgorsze, bo takich rzeczy jak pasta do zębów, mydło, szampon i podpaski też nie było i trzeba to było wystać w kilometrowych kolejkach, albo załatwić z drugiej ręki.

Nikt tego nie zrozumie, jeżeli tego nie przeżył, wyobraźcie sobie taką dziewczynę z socjalizmu i wklejcie ją w teraźniejszość, nie uda wam się ta sztuka, bo to byłby koszmar.
Te sukienki z pieluch i te dziergane swetry, które robiłyśmy sobie same, bo to, co oferowała nam tzw. konfekcja gotowa, było tak koszmarne, że nawet w tamtych czasach napawało nas obrzydzeniem.

Środki higieny, to następny rozdział socjalistycznej gehenny, buty jakby z innej epoki i ta wszechogarniająca szarość, tego się nie da opisać.

Dlatego walczę z wszystkimi przejawami socjalizmu, bo nie chcę, żeby to kiedykolwiek miało jeszcze miejsce.

Pewnie teraz powiecie, że coś takiego już się zdarzyć nie może, a ja wam powiem, że ja wciąż widzę twarze tamtej epoki, jak dumnie opowiadają o swoim liberalizmie.

Jak się puszą, wciąż na prominentnych stanowiskach, jak zarządzają spółkami i fundacjami i gdzieś maja to, że zniszczyli tyle pokoleń ludzi?

Może nie bezpośrednio, ale mieli w tym swój udział, a teraz jak Piłat umywają ręce, mówiąc ”to nie my”.
Mnie krew zalewa, kiedy następne już wolne pokolenie Polaków imituje własne życie, nie chce myśleć o wolności, tylko staje się bezwolnym trybikiem maszyny, maszyny, która nazywa się konsumpcja!

Zobaczcie nie zmogły nas rozbiory, Hitler, komunizm, a takie nic potrafi zniszczyć ludzkie odruchy.

Pozdrawiam serdecznie.:D

PS. Jutro są urodziny Jacka Jareckiego, chcę mu życzyć wszystkiego co najlepsze i wytrwałości w tworzeniu tego portalu.
Jacek skończy jutro 45 lat.