Jakieś dwa lata temu przeprowadziłem rozmowę gazetową z młodym teologiem świeckim, była to jedna z moich przyjemniejszych rozmów, na tle próżnych ćwierć możdżków politycznych. Powiedział mi ten młody chłopak, że jest teologiem, czyli nie świeckim psychologiem. Był wówczas dyrektorem lokalnego MOK, dzisiaj jest doktorem i klerykiem na drugim roku seminarium. To tak na marginesie. Rozmowa z Panem uzmysławia mi, ze rozmawiać warto. Jako preludium kolejnego wpisu zasygnalizuję Panu tematykę...

Treść “Świętości” Otto obraca się wokół trzech podstawowych pojęć: numinosum, świętość aprioryczna i irracjonalizm religijny.

1/ Właściwie Otto nie wyjaśnia czym jest numinosum, powiada, że jest czymś niepoznawalnym. Jest ono siłą oddziaływującą na człowieka, napawa go przerażeniem i lękiem a także pociąga i zniewala. Numinosum w filozofii religii Otta jest taką niemalże kantowską „rzeczą samą w sobie”, o której istnieniu dowiadujemy się od sensus numinis, czyli jej odczucia.
Numinosum jest kategorią a priori, typowo religijną, niezależną od faktów i historii i innych dziedzin kultury, jest kategorią pozamoralną. Wobec numinosum człowiek odczuwa swą nicość, jest tylko pyłkiem i prochem, jest tylko stworzeniem.

Pozdrawiam…