Zanam pięciolatka. Jakbyś go spotkał, myślę, że nie poznałbyś że jest inny. Może trochę się garbi dziwnie. Ale jest rezolutny, muzykalny, zupełnie normalny.

Jak się urodził, lekarze pytali matkę wprost: czemu nie zrobiła pani badań prenatalnych? Z takimi wadami można by go usunąć.

Rodzice nazwali go Feliks. Szczęśliwiec.

Bo on jak się urodził — cud że żywy — miał kręgosłup pozwijany w znak zapytania. Między innymi. Miał być wedle lekarzy głuchoniemym kaleką niezdolnym do samodzielnego poruszania się i mowy, z upośledzeniem umysłowym.

Ile ich to kosztowało. Pracy. Upokorzeń. Pieniędzy też. Ile pieniędzy to kosztowało społeczeństwo, które przecież sfinansowało rehabilitacje, specjalistów etc. Bez socjalnej służby zdrowia — to dziecko byłoby rośliną. Jeśli by było w ogóle. To mówiłem ja, liberał (były?).

Niech ktoś mi powie, że nie warto. Niech ktoś powie to im.

A za pytaniem o to przekleństwo czy błogosławieństwo — które i ja przecież sobie zadaję — czai się coś potwornego. Pokusa wyręczania Boga w decyzji kto ma prawo żyć. Które życie jest warte podtrzymywania, a które niewarte.

Można powiedzieć, że to współczesna medycyna zmusza do takich rozważań.

Ale sto lat temu były one bodaj jeszcze bardziej popularne. A ponad pół wieku temu wcielono je w życie na masową skalę.
Nigdy więcej.