Dobrzy Ludzie wiedzą lepiej. Nie myślą, wiedzą i już. Lepiej wiedzą, czy jestem głodna, czy jestem stosownie ubrana, czy moje poglądy są czyste (brudnych trzeba się natychmiast pozbyć lub je wyprać w dobrej pralni chemicznej).
Dobrzy Ludzie( w skrócie: DL) nie spoczną, dopóki nie ukształtują świata, a już przynajmniej otoczenia, na swoją modłę metodą pouczania.Jeśli nie pomoże – metodą bicia na odlew – morda do bicia zawsze się znajdzie. Bić należy w rękawiczkach. Najlepiej jedwabnych i białych. Nigdy nie zdejmują prawej – dawniej naga prawa dłoń oznaczała czystość intencji i pokojowe zamiary. Dobrzy Ludzie o tym nie wiedzą, ale podświadomie chronią ręce, bo twarzy nie mają.
Dobrzy Ludzie z uciechą pchają się w miejsca, w których przebywają inni ludzie. Nie mogą wszak poprawiać siebie, bo są idealni, a takie bagno moralne to jest coś, co ich wabi jak pszczoły miód. Bagno moralne – jeśli tworzą je intelektualiści niepospolici – wytwarza miód o szczególnie atrakcyjnym smaku.
Dobrzy Ludzie kochają dyktanda i poprawianie cudzych postaw. Na wolnym forum dobrzy ludzie określają, jakich tematów poruszać nie wolno i o jakiej porze: w piątkowy wieczór nie wolno o Katyniu i stalinowskich prześladowaniach, a w ogóle na WOLNYM forum niestosowne jest mówienie o świętościach. O tym, co jest świętością, decydują naturalnie DL.
Dobrzy Ludzie są antyintracepcyjni (przypis dla DL: niechętni temu, co subiektywne, będące tworem wyobraźni, ulotne; słowem – niechętni rozumieniu stanów psychicznych własnych i innych ludzi). Mają też miły atrybut: autorytarną agresję, którą posługują się jak niepneumatycznym młotem do miażdżenia osób łamiących konwencjonalne wartości.

Dobrzy Ludzie nie rozumieją – “zapluty karzeł reakcji” jest wg nich inwektywą. Gomułka osiągnął cel zza grobu. Dobrzy Ludzie nie maja detektorów, umożliwiających wykrywanie ironii i intelektualnej kpiny. Nie dla nich Kabaret Starszych Panów, Mrożek i Monty Python – owszem, śmieją się, ale w nieodpowiednich momentach. Nie bawił ich Kabaret Olgi Lipińskiej – za wiele tam było odniesień do Witkacego i Gombrowicza tudzież innych literackich tuzów (DL niewiele czytają – przecież wiedzą, więc po co książki, a już szczególnie t a k i e), za dużo gorzkiej drwiny. Dobrzy Ludzie uwielbiają widok słodkich dzieci trzymających sie za rączki na spacerze, Darfur niech ginie, geje i ateiści niech walczą o swoje prawa, Białoruś niech zajmie się sama sobą – a my – ukształtowani wg schematu DL – trzymajmy się za rączki, idźmy na spacer. A co nas to wszystko…?
Dobrzy Ludzie lepiej wiedzą co i jak mówić – są szczególnie wyczuleni na sprawy seksu. Najlepiej, żeby go nie było, ale skoro już musi być, to przynajmniej nie należy o nim mówić, albo mówić tak, żeby nikt się nie zorientował. Clitoris to dla nich powód do rumienienia się jak dzięcielina(nie jak dzięcielina – sorry – wszak ona “pała”). Tropią wulgarność, która w ich mniemaniu polega tylko na używaniu tzw. brzydkich słów. Dla DL nie jest wulgarnością pospolitość i bezmyślność. Z lubością wsłuchują się w teksty piosenek disco-polo.

DL są bezrefleksyjnie konformistyczni wobec autorytetów – dla nich krytyka jakiegokolwiek poglądu czy elementu postawy JPII jest powodem do świętego oburzenia. Wprawdzie nie mają pojęcia o tym, ile zła wyrządził kościelny zakaz stosowania prezerwatyw zwłaszcza w zakażonej HIV Afryce, ale wiedzą, że ten wirus przenika przez gumkę (nikt im nie mówi, że owszem, przenika, ale nie przez ścianki prezerwatywy, ale przez inną gumkę – w majtkach).
Encyklik nie czytali – po co? – zawsze znajdzie się usłużny komentator, który wyjaśni im, co JPII “chciał przez to powiedzieć”, który podkreśli bezkompromisowe stanowisko papieża w sprawie aborcji i pominie milczeniem jego pogląd na karę śmierci czy ekumenizm.

Dobrym Ludziom można byłoby wiązać na szyjach – zamiast krawatów – ich ciężka misję i zachęcać do nurkowania w głębokiej wodzie. Może to jednak rozwiązanie nazbyt radykalne. Może wystarczy im wdrukować – jak kurom na przykład – odpowiednie zachowania: niech nie pchają się w intelektualne bagno, niech bawią się we własnych ogródkach jordanowskich, sterylnych i czyściutkich, w których nawet ptak nie ośmiela się bywać, chyba że złapany i zamknięty w klatce. Myśl też rzadko tam gości – boi się panicznie wszelkiego zamknięcia. Chyba że jest to myśl “jedynie słuszna”.

Grafikę zawdzięczam szczodrości Tadeusza Kurandy, smoczki moje.
Nie wiem, czy uda mi się na tutejszym gruncie przyjąć, ale – z pewnym niepokojem – próbuję.

Litości! Jak zmienić ten idiotyczny róż na cokolwiek innego? Straszliwy kolorek mi się zrobił, a nie umiem się go pozbyć, przynajmniej na podglądzie wygląda jak bielizna mojej prababci…