Widziałam szczura. Zapędzonego w kozi róg. Z nieprzytomnymi z wściekłości oczami i z wykrzywionym w paroksyzmie strachu i nienawiści pyskiem.

Szczur zapędzony do kąta, ze świadomością, że przegrał – próbował kąsać i miotał się jak szalony. Charczał, ryczał, momentami wydobywał z siebie bulgot. Krew niemal tryskała mu z oczu a piana toczyła się z gęby.

Nikt nie zamierzał zrobić szczurowi krzywdy.

Przeciwnie, ci którzy zapędzili go do kąta chcieli tylko odgonić szczura od spiżarni, tak by nie mógł czynić szkody i napychać się wspólnym dobrem. Po licznych szkodach wyrządzonych dotąd przez szczura – przeliczono zapasy i uznano,że czas je podzielić sprawiedliwie. Chociaż pomniejszone, ale na przednówku, gdy cienko wszyscy przędą, należało uczynić tak, by nikomu nie brakło i by nikt nie był faworyzowany.

Ale szczur nie ustępował. Przyzwyczajony, że przez całe swoje życie korzystał bez ograniczeń z cudzych wysiłków i owoców pracy – domagał się nadal nienależnych przywilejów. I groził. I straszył. I opluwał. I żądał. I szczurzym obyczajem przekazywanym z pokolenia na pokolenie paskudził wszystko co stało mu na drodze.

Wyjątkowo obrzydliwy.

Zupełnie niepodobny do tego, który przemieszkiwał w rękawie szlafroka Prousta. I niepodobny też do tych miłych szczurków kupowanych w sklepach zoologicznych, które zaprzyjaźniają się z tymi, którzy je karmią.

Ten, sam brał tyle żarcia ile zdołał w siebie wepchać. Pazerny i bezczelny nie cieszył się sympatią innych szczurów, które raczej się bały jego napadów wściekłości, jego mściwości i wolały schodzić mu z drogi. Owszem, była mała grupa szczurów, znoszących mu co się da pod sam pysk. Ale nawet ich nie traktował po przyjacielsku.

Nie miał przyjaciół. Był wrednym egoistą, który chciał tylko jednego: szkodzić i niszczyć.

I napawać się swoją szczurzą władzą.

Zdradziecki i kłamliwy, oszukiwał bez zmrużenia oka wszystkich, każdego, jeśli tylko widział w tym swój interes.

Kiedy patrzyłam jak szczerzy zęby, jak z otwartym szeroko pyskiem łapie powietrze i syczy poprzez obrzydzenie przebijała się litość.

Cóż szczur winien, że jest szczurem?

Jego los zależy przecież od właścicieli spiżarni.

Jeśli spiżarnię dobrze się zabezpieczy – żaden szczur jej niestraszny.

I na szczęście szczury żyją krótko – maksymalnie pięć lat.

***

„Szczur…Niezaprzeczalnie jest on szkodnikiem niszczącym żywność i zbiory rolne, szkodnikiem charakteryzującym się wielką ekspansywnością i łatwością adaptacyjną, obdarzonym swoistą inteligencją i zwinnością. Toteż przez wieki człowiek zmuszony był do walki z nim, niejednokrotnie była to walka o przetrwanie jednostek na danym terenie.”

http://pl.wikipedia.org/wiki/Szczur