Dzień dwudziesty pierwszy miesiąca stycznia roku pańskiego 2009 nie niesie ze sobą żadnych istotnych historyczno-politycznych, tudzież religijnych konotacji (poprawcie mnie, jeśli się mylę). W zależności od tego, jak zdefiniujemy słowo “istotne” możemy do tej kategorii podciągnąć fakt narodzin zanej chyba każdemu Emmy Bunton, która swego czasu wraz z koleżankami ze Spice Girls gwałciła medialnie świadomość niemalże całej ludzkości. Można też (choć wcale nie trzeba) minutą ciszy uczcić rocznicę śmierci nawiększego dobrodzieja klasy pracującej całego świata, krzewiciela sprawiedliwości i równości, Władimira Iljicza Uljanowa, znanego także jako Włodzimierz Lenin.
Jednakże nie kalendarium chciałam tutaj zaprezentować, o nie, a jedynie kilka myśli moich (wcale nie odkrywczych ani nowatorskich) na temat “Mania Blogowania”, której ostatecznie, choć nie bez walki, i ja uległam dnia dwudziestego pierwszego miesiąca stycznia roku pańskiego 2009.
Dawno i nieprawda, jako dziewczę młode i naiwne, zaczęłam prowadzić dziennik/pamiętnik. Gwoli wyjaśnienia: piszę o tym jako o rzeczy, która w moim wyobrażeniu właśnie dzisiejszemu blogowi odpowiada. Do tej pory uważam to przedsięwziecie za wielce korzystne dla własnego rozwoju leksykalno-kaligraficznego (bo wtedy nawet o Commodore 64 marzyć nie śmiałam), jak również niespodziewanie owocne, bo skłądające się z dziesięciu brulionów. Zwyczaj pisywania sobie “do szuflady” porzuciłam bez konkretnej przyczyny jakieś sześć lat temu.
I z tego właśnie miejsca zadaję sobie pytanie, dlaczego stara, dobra kartka z piórem już nie wystarczają ani mi, ani nikomu innemu? Skąd w nas taka potrzeba uzewnętrzniania całego swojego jestestwa i w poszukiwaniu akceptacji, aprobaty czy czegokolwiek innego? Nie wiem skąd. Można by mnożyć przyczyny w nieskończoność, dywagować i hipotetyzować, ale nie w tym rzecz, by dzielić włos na czworo.
Tak, czy inaczej oto dopełniłam już niemal obywatelskiego obowiązku posiadania bloga i z czystym sumieniem mogę w końcu zabrać się za coś konstruktywnego. Co prawda jeszcze nie mam pojęcia, co to będzie, ale myślę, że wkrótce mnie natchnie.
Więcej quasi-intelektualnych “rozmyślań przy śniadaniu” czy też “przygód kilku wróbla Ćwirka” niebawem.
(Wszystkie zbłąkane dusze przypadkiem i niechcący czytające ten bełkot proszę o wyrozumiałość i łagodny wymiar kary)