W piątek rano w pracy zazwyczaj wszyscy patrzą na mnie z przymróżeniem oka. Niektórzy dlatego, że podobnie jak ja z resztą, nie są jeszcze w stanie całkowicie oczu rozkleić (i to byliby moi współbiesiadnicy), a inni z politowaniem obserwują degradacje kwitau młodzieży polskiej. Ale niech sobie kręcą głowami, krzywią się i mamroczą złorzeczenia pod nosem ile chcą. Stan, w którym się znajduje, wyklucza chęć, potrzebę i możliwość jakiejkolwiek reakcji.
Dzisiaj mam jednak coś na swoje usprawiedliwienie. Otóż mamy w firmie zagramanicznych gości, którym oczywiście trzeba pokazać wielce urokliwe centrum naszego pięknego miasta pełnego zabytków maści wszelakiej, między innymi monumentalna katedra gotycka, ratusz i inne takie… Nie aspiruje do tytułu zanwcy architektury, ani też żaden ze mnie przewodnik (bo tak to już bywa, że swojego miasta się nie zwiedza…), nie będę więc peanów wyśpiewywać. Mimo to napomknąć w tym miejscu należy o naszym słynnym mini-browarze w rynkowych podziemiach. A skoro jest browar, musi być i piwo. No i jest. Ale jakie to piwo, to już każdy sam musi ocenić. Z tego samego założenia wyszli nasi zagramanicznicy. Oceniali więc każdy rodzaj. Muszę przyznać, że do sprawy podeszli nader skrupulatnie i przed wydaniem ostatecznej opinii wypijali co najmniej po dwa kufle. Smaków piwa ów browar warzy sześć, stąd nietrudno wyobraźić sobie skutki naszej degustacji. Przede wszystkim była wielce pouczająca i rozwijająca dla wszystkich uczestników, zarówno na polu stricte piwowarskim jak i wymiany kulturowej.
Ale wracając do tych zgubnych skutków… ponieważ sporo pracowników ich doświadcza, przed 10:00 rano biuro całe pustkami świeci. Wtedy to, łykając kolejną tabletkę przeciwbólową, solennie sobie obiecuję, że ten weekend w całości poświęcę nauce i innym pochwały godnym czynnościom.
Po czasie jakimś od przybycia do biura, kiedy nie tłucze mi się już po głowie ryk silnika autobusu, którym przyjechałam, staram się nawet ułożyć ramowy plan działania. Założenia są zawsze ambitne. Pranie, sprzątanie, mycie okien…czyli to, co tygryski lubią najbardziej. Strateg-planista ze mnie przedni, mam jednak pewne problemy z urzeczywistnianiem niektórych zamysłów. I tak oto, w niezaspokojonym pragnieniu wiedzy, kolejny piątkowy wieczór wczytuje się w liste kolorowych drinków przy barze. Tak, bardzo lubię czytać... a jak mi się spodoba, to mogę tak czytać do rana.
Efekt jest taki, że okien nie myłam już pół roku i niewiele światła przez nie do pokoju wpada. Panie Edison, wyrazy nieograniczonej wdzięczności za żarówkę!
Tym optymistycznym akcentem zakończę etap porannych wyrzutów sumienia i rozpocznę popołudniowe planowanie weekendu.