Panie Dymitrze!
Ja, ucząc się jeszcze w liceum, na temat ludobójstwa na Południowo-Wschodnich Kresach II RP, dowiedziałam się zaledwie szczątkowych informacji. W podręczniku szkolnym napisano bodajże dwa zdania o tym, że UPA wymordowała ok. 100 tyś osób. Poświęcono też chyba, ze dwa zdania o Akcji Wisła. Nie było żadnej głębszej analizy, żadnego osobnego rozdziału poświęconego tej sprawie. A byłam przecież w klasie o profilu humanistycznym, gdzie przypada więcej godzin historii, niż w innych klasach.
Nie rozumiem, dlaczego przez tyle lat zupełnie obce było mi nazwisko: Bandera, Szuchewycz, Łebed, czy Borowiec.
Jakim prawem, ktoś ograbił Nas z naszej historii i martyrologii narodowej?
Mam nadzieję, ze nie ma Pan nic przeciwko, jeśli polecę Pański adres na swoim blogu.
Z wyrazami szacunku.

W innych nie wiem, ale daję się przeciąć piłą, że jest podobnie.
Jakieś teki edukacyjne Motyki funkcjonują też w szkołach.

dlaczego?

Nie ma dla narodu – dla nikogo – sprawy ważniejszej niż sprawa życia i śmierci. Dla wielu, w tym i dla mnie, ta historia była znana, chociaż osobiśie nie przeżyta. Gdy się mieszkało w pod jednym dachem i w sąsiedztwie ludzi poranionych fizycznie i psychicznie przez ludobójców narodowości ukraińskiej, nie było innego wyjśica. Zostałem tym “znaniem” naznaczony, napiętnowany. Nawet sąsiadka “‘zza płota” jako jedenastoletnia dziewczynka została pchnięta bagnetem przez plecy na wylot, a prośba o życie była skwitowana słowami “a ty polska mordo !”. Została pozbawiona rodziców, dzieciństwa, wszystkiego. Dla takich ludzi i członków ich rodzin, dla mnie nie trzeba “innej historii” – trzeba historii prawdziwej. Trzeba zgodności tragicznego ich doświadczenia z zapisami na kartach książek i podręczników. Wysiłki marszałka Komorowskiego zmierzające do zaprzeczenia prawdy o ludobójstwi na kresach to coś naprawdę paskudnego.

Panie Wiesławie, w tutule jest ukryty pewien klucz, zapewne dla niewielu czytelny:)

dzięki za link, rzeczywiście bardzo dobry wywiad. Polecam też zalinkowany tam film.

http://www.zaxid.net/newsua/2009/7/24/163818/

24.07.2009 16:38
Wołyńska rada obwodowa może zwrócić się do Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie “zaogniania napięć w stosunkach międzynarodowych”
Deputowani Wołyńskiej Rady Obwodowej podczas posiedzenia plenarnego wysłuchali wniosku deputowanego Igora Guzia w sprawie antyukraińskich wystąpień ze strony polskiego Sejmu. Według jego słów, “polska strona zaognia napięcia w stosunkach międzynarodowych”. Igor Guź zaapelował do wszystkich deputowanych, aby poparli jego propozycję i skierowali odpowiednie odwołania do centralnych organów wyższych władz Polski i Ukrainy. Powiadomiła o tym służba prasowa przewodniczącego Wołyńskiej Regionalnej Administracji państwowej.
Przewodniczący Mikoła Romaniuk podtrzymał wniosek Igora Guzia. “Jesteśmy sąsiadami. Jest dzisiaj niedorzecznością komplikować sytuację. Musimy zrobić wszystko co możliwe, aby żyć w pokoju.” – powiedział.
Mikoła Romaniuk poinformował także obecnych o odsłonięciu Pomnika pamięci Ukraińców, ofiar wojny i bratobójczych konfrontacji na cmentarzu w wiosce Sahryń (województwo lubelskie w Polsce). Już zakończono wszystkie prace nad budową cmentarza. Jego otwarcie planowane jest na 7-9 września tego roku z udziałem prezydentów obu państw “- powiedział przewodniczący Romaniuk

Na blogu księdza Isakowicza przeczytałem, że prezydent Juszczenko powinien liczyć się z protestami i pikietami w Sahryniu. I chociaż wiadomo, że wołyńskie sotnie UPA przyszły m. in. do Sahrynia depolonizować te tereny na wzór Wołynia, i Sahryń tak jak i Bereść i inne twierdze ukraińskich nacjonalistów były bazami ukraińskiej policji, SKW, UPA wzmocnionych ubranymi w mundury SS Galizien Ukraińcami, którzy z tych baz dokonywali “depolonizacji”, to jednak jest to uroczystość głównie poświęcona zmarłym. Wiemy, że była tam też ludność cywilna. Wiemy, że były rozkazy w AK i BCh o oszczędzaniu cywili, jednak cywile tam też zginęli. Zmierzam do tego, by ewentualnym protestom i pikietom Kresowian nie dorobiono “gęby” nienawiśći i szowinizmu. Dlatego proponuję ewentualne pikiety w Sahryniu w dniach 7-9 września poświęcić pamięci Ukraińców zamordowanych przez UPA za to, że odmówili zamordowania swoich polskich żon, że ratowali swoich sąsiadów, że sprzeciwiali się ludobójstwu. Polecam “Kresową Księgę Sprawiedliwych” Romualda Niedzielki, zresztą Dymitr o tym wielokrotnie przypominał...

Może namówi Pan ks. Zaleskiego, by protest miał godny i stonowany charakter?

http://www.zaxid.net/newsua/2009/7/27/134025/
27.07.2009 13:40
Na Wołyniu pomodlono się za niewinnie zamordowanych Ukraińców w trakcie polsko-ukraińskiego konfliktu w latach 1943-1944

26 lipca w cerkwiach na Wołyniu (Kościół prawosławny ukraiński i Kościoł Prawosławny Patriarchatu Kijowskiego na Wołyniu) modlono się za niewinnie zamordowanych Ukraińców w trakcie polsko-ukraińskiego konfliktu w latach 1943-1944 – ZAXID.NET dowiedział się o tym w Zakładzie polityki wewnętrznej i public relations regionalnej administracji państwowej.

Jak poinformował magazyn “I” w 1943 roku na Wołyniu “zasupłały się” cztery “węzły” polsko – ukraińskiego konfliktu: po pierwsze, terytorialno-polityczny, po drugie, etniczny, po trzecie, militarny (na płaszczyźnie partyzanci – ludność cywilna), po czwarte – społeczno – socjalny.. Terror rozwinął się spontanicznie i masowo jako reakcja na dwadzieścia lat panowania polskiego reżimu na Wołyniu, jako następstwo życia w warunkach ciągłego napięcia i strachu przed represjami reżimów, co przychodziły i odchodziły, jako samoistna próba rozwiązania zakumulowanych sprzeczności.

Pierwsze starcia między Polakami i Ukraińcami na Wołyniu były zarejestrowane w grudniu 1942. Jest trudno powiedzieć dokładnie, kto pierwszy sprowokował masakrę. Wiadomym jest, że w katolickie Boże Narodzenie 1942 roku polski oddział zaatakował wieś Peresopovychi. Partyzanci śpiewali kolędy nad zwłokami zamordowanych Ukraińców. W styczniu i lutym 1943 konfrontacja miała charakter epizodyczny. Jeden z przedstawicieli polskiego imigracyjnego rządu napisał, że Ukraińcy “niszczą Polaków, którzy są na niemieckiej służbie … morderstwa były spowodowana pragnieniem odwetu na osobach vysługujących się Niemcom przeciwko interesom społeczności lokalnej”. Ale w końcu lutego 1943 akcja antypolska przybiera charakter masowy.

W lecie 1943 roku rozpoczyna się główny etap krwawego dramatu. OUN i UPA podejmują decyzę wywarcia presji na ludność polską na Wołyniu, zmuszając ją do dobrowolnego wyjazdu na etniczne ziemie polskie. Czaspoismo “Do broni” w lipcu 1943 roku pisało: “Budować Polskę niech idą na rdzenne polskie ziemie, bo tutaj mogą tylko przyspieszyć swoją haniebną śmierć”. 15 sierpnia 1943 UPA przyjęła dekret o byłych ziemiach polskich obszarników i kolonistów, o przejęciu ich w posiadanie ukraińskich gospodarstw. 11 lipca 1943 UPA rozpoczęła akcję depolonizacji Wołynia. AK stawiała opór. Przedstawiciele strony ukraińskiej w osiedlach polskich wystosowywali ultimatum do Polaków: 48 godziny na opuszczenie wsi. Armia Krajowa wydała kontr-nakaz: nie opuszczać terytorium, bo Polska utraci Wołyń.

Dokładna liczba ofiar tragedii na Wołyniu wciąż nie jest znana. W pracach polskich historyków podaje się 50 tysięcy zabitych Polaków i około 15-17 tysięcy Ukraińców. Jednak, zdaniem historyków ukraińskich, dane te są zbyt zawyżone. Ponadto istnieje załącznik do raportu AK z 1943 roku, który świadczy o tym, że na Wołyniu zostało zabitych 15 tysięcy Polaków, a Ukraińców prawie 12 tysięcy.

Dostałem odpowiedź od Ks. Zaleskiego – protest, jeśli do niego dojdzie, będzie miał bardzo spokojny charakter.

Ach te polskie umiłowanie martyrologii. Za tydzień jadę na Ukrainę, a wy tu się umartwiajcie do woli.

Dr Leon Popek, pracownik IPN w Lublinie, organizuje w najbliższą niedzielę wyjazd na Wołyń w celu porzadkowania grobów polskich. Oto odrobina zaangażowania. Bedę jednak musiał przełamać się i złożyć wniosek o paszport.

A ta wioska, gdzie Polacy popisywali się niby swoimi umiejętnościami wokalnymi skąd się wzięła?Pierwszy raz o tym słyszę.

Najprawdopodobniej chodzi o Peresołowice – nie na Wołyniu ale na Zamojszczyźnie. O napadzie na Ukraińców raczej nikt tam nie słyszał. Znalazłem w necie recenzję książki Partacza i Łady:

Kolejna sprawa to lansowanie przez ukraińskich historyków – także na łamach „otwartej” Gazety Wyborczej – dotychczas nieznanych mordów. Lwowski historyk Jurij Kiriczuk przedstawił właśnie tam genezę „konfliktu” polsko-ukraińskiego w sposób następujący: “Próba wyjaśnienia, kto pierwszy rozpoczął na Wołyniu walkę zbrojną, jest beznadziejna – mówił w 1997 r. na polsko-ukraińskiej konferencji historycznej w Iwano-Frankowsku prof. Jarosław Isajewicz. Pierwsze napady na Polaków zanotowano pod koniec 1942 r. Odbyły się one pod znakiem zemsty za wydarzenia na Chełmszczyźnie [gdzie polskie podziemie atakowało działaczy ukraińskich – red. Gazety Wyborczej]. W katolickie Boże Narodzenie polska bojówka napadła na wieś Peresołowycze. Nad trupami zamordowanych Ukraińców śpiewano kolędy”. Na to źródło powołuje się również lwowski historyk Stepan Makarczuk w opracowaniu pt. „Cywilne nasełennia Wołyni i Halyczyny u rozrachunkach i dijach riznych wijśkowo-politycznych struktur rokiw druhoji switowoji wijny”. O rzekomym mordzie bożonarodzeniowym w Peresołowicach – wsi leżącej w pobliżu Hrubieszowa, nie ma wzmianki w wykazie UCK. Otóż chodzi tu zapewne o mord dokonany na członku UCK „pułkowniku” Jakowie Halczewśkim-Wojnarowśkim w Peresołowicach 22 lutego 1943 r. Wykaz UCK nie wymienia żadnych mordów dokonanych na cywilnej ludności powiatu hrubieszowskiego w 1942 roku. Po co więc lansować ten okrutny mord bożonarodzeniowy? Przypomina to sprawę wołyńskiej wsi Dermań, lansowaną swego czasu przez Kulturę [paryską] (nr 2–3/1952), jakoby przed Janową Doliną był Dermań, gdzie ludzi wbijano na pal, a dzieci wrzucano do studni.W rzeczywistości żadnego napadu polskiego na Dermań nie było, co potwierdza sporządzona przez ukraińskiego naukowca w ostatnich latach kronika wydarzeń na Wołyniu. Argument miał jednak swoje zadanie polityczne.Zamiast rzetelnych i szczegółowych badań sprawa Chełmszczyzny została wyraźnie ukierunkowana na pokazanie „polskiej winy”. W tym celu wykorzystuje się wszelkie źródła, w tym niesprawdzone i stronnicze, aby to udowodnić.

A więc wszystko jasne.