Dzień drugi II

No popatrzcie! Przy takich wstępnych przymiarkach do twórczości, za troszkę będzie pora lunchu! Pewnie Krysieńka się jakoś objawi. Szybciutko gimnastyka. Po coś były w walizce te hantle i ekspander. Potem prysznic. Nie będę przecież przy damie skrzypiał starymi gnatami i śmierdział.
„Nie przebierzesz się…?” A niech to…! Przebiorę się. Świeże bokserki, całkiem świeża i pachnąca praniem, flanelowa koszula w kratę. Po dżinsach nie poznać, że to wczorajsze. Zresztą, dzisiejsze wyglądają identycznie. Nigdy nie wiem, które wkładam, bo mają identyczne skórzane paski z kowbojskimi klamrami. A w kieszeniach niczego nie noszę, bo potem jest kłopot z wyciąganiem. Sweterek pod samą szyję, aby tylko kołnierzyk wystawić. Koszula nie wymaga wtedy prasowania. No, marynarka jest potrzebna. Portfel gdzieś trzeba wetknąć. Klucze od autka i apartamentu. Chusteczki higieniczne. McGyvera, komórkę służbowa, komórkę prywatną… Marynarka od tego wszystkiego robi się o dwa kilo cięższa.
To już jestem przebrany na lunch?
Zadzwonić.
– Cześć, Krysiu… Zjemy razem lunch? Właśnie się wybieram…
– Aaa… mógłbyś beze mnie? Mam tu pilną korespondencję do załatwienia…
– No pewnie… Nie będę miał wyrzutów sumienia, że ja się obżeram normalnymi, szkodliwymi rzeczami, a ty jakimś dietetycznym zielskiem…
Właściwie to dzisiaj za bardzo ciebie nie potrzebuję… Nie musisz tej korespondencji załatwiać na chybcika, ze względu na mnie…
– Dzięki…
– A nie ma za co. Odezwij się jutro, jak się uporasz… To pewnie przez to, że Wiktor też gdzieś dzisiaj wyjeżdża…
Trzeba asystentce podsunąć jakąś wymówkę, uzasadniającą jej niemożność asystowania. I kto powie, że ja nie mam pojęcia o korporacyjnych zachowaniach?
– No, tak…
Bystry jednak, Rysiu jesteś. I dziewczyna powinna ci być za to wdzięczna, jak nie wiem co! Ale pewnie nie będzie aż na tyle, żebyś miał z tego jakieś ekstra pożytki. Brak chemii.
Właściwie, to ona mężatka? Może tylko, od zawsze, beznadziejnie, przy Stasiu? A może i nadziejnie? Wiktora traktuje jakby z dystansem. Jak belferka. Za młody dla damy?
Tym razem, w porze lunchu, w zajeździe jest trochę ludzi… Sądząc po pustym parkingu, na piechotkę mogli tu przyjść tylko Fetusonowcy. Bo skąd mieliby inni? Nawet Karol jest….
– Dosiądź się do mnie… Karol!
– A pewnie… Cześć
– Cześć. Będziesz odwoził Wiktora?
– Nie. On woli swoim jechać na lotnisko. I sam pilotuje.
To nawet wolę, że sam leci. Nie lubię się bać w powietrzu. A on nie lubi jak ja siedzę za sterami.
A tak w ogóle, to ja jestem kierowcą i pilotem Szefa. Do Wiktora nic nie mam… On do mnie też. Ale latanie, to co innego. On ma wylatane może sto godzin… Przynajmniej na papierze. A ja ponad trzy tysiące… Szef mnie ściągnął z takiej niemieckiej firmy, gdzie za latającą złotówę robiłem prawie sześć lat.
– To ile ty masz lat?!
– Czterdzieści… z kawalątkiem…
– Po wyglądzie to myślałem że z dziesięć mniej!
– Jak się wcześnie ożenisz i potem zaraz rozwiedziesz, to nie będziesz miał powodów do zmarszczek na czole i smętnych bruzd kolo nosa. Co zamawiasz? Kelner ma nie tylko nas do nakarmienia w ciągu godziny.
– Lubię konkrety. Te kołduny w rosole, pieczeń wolową z żelaznymi kluskami… Ty wiesz, że mają tu szefa kuchni takiego, co umie te same rzeczy co moja babcia?
– Pewnie, że wiem. Bo rządzi w kuchni naprawdę babcia, tego młodzika co kelneruje…
Lunch, nawet najmilszy szybko przypomina, że czas wracać do roboty.
– To jak teraz nie ma żadnego z szefów to masz więcej luzu, Karol…
– Luzu? Mam na stanie oba lincolny. Stoją dość daleko od siebie. Poza tym jest jeszcze merc Szefa i landrover. Zajęcia mi nie brakuje. No i samolocik… Mechaniory, to mechaniory, ale to ja tym latam. I lubię mieć stale konkretną robotę. I lubię ją zrobić porządnie. Dlatego Szef płaci mi nie gorzej, niż zarabiałem w Niemczech. Idziemy?
– Czemu nie?
Wyglądało na to, że Karol Stasia jakoś lubi. Jako Szefa. A Wiktora mniej. Jako pilota. I co tu obsmarować, żeby z tego coś wyszło? No, nawet jak to wrzucę na bloga. Nazwy i nazwiska zamaskowane… Niech nawet Krysia wyzdradzi… na mnie się Karol obrazi? Ale Wiktor na Karola może… To co? Ja jestem po to, żeby tu taki kij w mrowisko wetknąć? Krysię przecież troszkę zatelepało!
I co tu robić do obiadokolacji?