Założenia mojej filozofii można ująć w ośmiu punktach…

1) Człowiek jest jedyną istotą na Ziemi, która posiada rozum, wysoką inteligencję, głębokie uczucia, sumienie, wstyd, świadomość własnego istnienia, poglądy, zdolność miłowania Ojczyzny itd. Nic więc dziwnego, że powinien z nich korzystać, aby być coraz doskonalszym, coraz bardziej ludzkim. Zwierzę potrafi np. zabijać i bezmyślnie kopulować. Człowiek jest zdolny do rezygnacji z tych czynów, co świadczy o jego wielkości i mądrości. Gdyby jakiś homo sapiens zachowywał się jak zwierzę, stanowiłoby to jego skrajne upodlenie i odczłowieczenie. Istota ludzka powinna się szanować i być szanowaną – właśnie ze względu na swoje niezwykłe właściwości. Szacunek dla człowieka przejawia się poprzez ochronę jego zdrowia i życia (od poczęcia do naturalnej śmierci), a także przez prawo do sprawiedliwego traktowania, kulturalnego wyrażania własnej opinii itd. Ten ostatni przywilej jest ograniczony dobrymi obyczajami oraz godnością innych osób (nie wolno np. podżegać rozmówców do popełnienia zbrodni).

2) Człowiek, już od momentu poczęcia, nieustannie się rozwija – zarówno fizycznie, jak i psychicznie. W końcu osiąga szczyt swoich możliwości i stopniowo zbliża się do śmierci. Wygląda na to, że sensem i celem naszej egzystencji jest właśnie ciągłe samodoskonalenie. Każdy z nas powinien pogłębiać swoje zalety oraz redukować wady. Oczywiście, musi się pospieszyć, bowiem życie jest krótkie i niepowtarzalne. Natura nie oszlifuje za nas wszystkich talentów, stąd tak ważne są: pracowitość, zdecydowanie, upór, wytrwałość i wierność własnym zasadom.

3) Jak już ustaliliśmy, istota ludzka posiada przyrodzony “pakiet praw”, który dzierży ze względu na swoją niezwykłość i wielkość. W praktyce nie ma jednak czegoś takiego jak równość wszystkich ludzi. Dowód? Związki heteroseksualne są zdolne do wydania na świat potomstwa, a homoseksualne – nie. Mężczyźni są z natury więksi, silniejsi, odważniejsi, wytrwalsi, waleczniejsi i racjonalniejsi od kobiet. To głównie u nich objawiają się takie cechy psychiczne, jak charyzma (siła przebicia) czy zdolności przywódcze. Jak zauważył średniowieczny filozof Tomasz z Akwinu, podczas stosunku płciowego to właśnie facet jest stroną aktywną i dającą życie. Z tego, co właśnie napisałam, wynika, iż mężczyźni i kobiety są stworzeni do czegoś innego. Mężczyzna bardziej nadaje się na żołnierza/ polityka/ przywódcę/ wielkiego biznesmena, niż kobieta. Oczywiście, ta twarda reguła NIE musi być pozbawiona wyjątków!

4) Jesteśmy ludźmi, więc powinniśmy korzystać z tego, co ludzkie – z kultury. To właśnie ona, ze względu na swoje zacne (ludzkie) pochodzenie, powinna mieć wyższość nad prymitywną naturą. Nadmierne (powtarzam: nadmierne) “powracanie do natury” byłoby krokiem wstecz i obrazą dla tego, co przez tysiące lat tworzyły pokolenia istot ludzkich. Państwo, prawo, język, tradycja, obyczajowość, sztuka, literatura, muzyka – to “starożytne skarby”, którym należy się szacunek oraz wysoka pozycja w naszym codziennym życiu. Nie wolno nam zaprzepaścić tego dziedzictwa, zwłaszcza w imię “nowoczesnych ideologii”, pojawiających się znikąd i dążących do wprowadzenia nowego “ładu”.

5) Bóg jest postacią fikcyjną, mającą symbolizować uniwersalne wartości moralne, dodawać otuchy strapionym, inspirować wyobraźnię artystów itd. Stanowi On również wyjaśnienie dla wielu zjawisk, które nadal pozostają zagadką dla XXI-wiecznych uczonych (“Jak powstał wszechświat?”, “Skąd się wzięło życie?” etc). Bóg (niekiedy bogowie) to przepiękny element wielu kultur, toteż należy o Nim mówić z należnym szacunkiem. Choćby po to, aby uszanować uczucia osób, wierzących w Jego istnienie…

6) Normy moralne, których pochodzenie pozostaje dla mnie tajemnicą, są niezmienne i ponadczasowe. Dobro zawsze będzie dobre, a zło złe – bez względu na opinię publiczną czy dominującą ideologię. Nawet, gdyby świat przestał istnieć, dobro i zło nie straciłyby swoich właściwości (chociaż nie byłoby ludzi, którzy mogliby je czynić). Pamiętajmy jednak, że w praktyce nie wszystko jest czarno-białe. Zdarza się, iż trzeba wybierać między złem bardziej szkodliwym, a mniej szkodliwym. Jest to niezwykle trudne i wymaga od nas wielkiej odpowiedzialności.

7) Są rzeczy, których nie da się wytłumaczyć w czysto racjonalny sposób. Z punktu widzenia matematyki, fizyki czy chemii, myśli i uczucia (nawet te najbardziej prymitywne) właściwie nie istnieją. A przecież każdy człowiek nieustannie ich doświadcza! Owszem, możemy udowodnić istnienie materialnej serotoniny, ale sam fakt odczuwania radości to już “wyższa szkoła jazdy”. Nie ulega wątpliwości, iż materializm jest filozofią błędną, na której nie warto się opierać w żadnej dziedzinie. Przeciwnie, powinniśmy się koncentrować na rzeczach rozumowo-uczuciowych (“duchowych”), które istnieją w obiektywnej rzeczywistości – pomimo swojej niewidzialności.

8) Ostatni punkt niniejszej pracy może wywołać oburzenie naturalistów, wegetarian i obrońców praw zwierząt, którzy zapewne wyzwą mnie od “antyzwierzęcych jawnofaszystów” albo “ogólnoludzkich nacjonalistów”. Zgodnie z tym, co napisałam na początku mojego wywodu, człowiek jest najwspanialszą istotą, jaka w ogóle istnieje. Ale jakie miałoby to znaczenie, gdyby nieustannie wisiał on w próżni?! Świat istnieje po to, aby człowiek miał miejsce do działania, samorealizacji. Natura została stworzona (albo sama się stworzyła) DLA LUDZI. Homo sapiens jest jej panem, a zarazem dobroczyńcą i obrońcą. Małe żyjątka istnieją po to, aby stworzyć łańcuchy pokarmowe, na końcu których niejednokrotnie ma stanąć człowiek. Owce są źródłem wełny, krowy – źródłem mleka. Świnie żyją po to, aby człowiek mógł rozkoszować się smakiem wędlin itp. Niektóre eksperymenty muszą być przeprowadzane na zwierzętach, żeby homo sapiens nie doświadczył ewentualnej wysypki czy poparzeń skóry. Oczywiście, niepotrzebne okrucieństwo wobec zwierząt jest rzeczą złą i godną potępienia. Czasami trzeba jednak zabijać zwierzęta, aby np. ratować życie ludzi (mam tu na myśli m. in. eksterminacje ptaków, zarażonych H5N1). Człowiek jest ważniejszy od roślin, od zwierząt, od całej natury… Stąd moja filozofia, którą można określić mianem antropocentryzmu antynaturalistycznego.

Inne nazwy, pasujące do mojego systemu filozoficznego: enjotnowakizm, endżejnowakizm lub po prostu nowakizm. ;-)