Problemy z komputerem i nagły natłok obowiązków odciął mnie na dłuższy czas od sieci i pewnie pozostałbym poza nią dłużej gdyby nie to, że przytrafił mi się mały wypadek. Chcąc nie chcąc, siedzę sobie w domu i powoli kuśtykam po mieszkaniu. Korzystając z okazji nadrabiam zaległe lektury – i te książkowe i te sieciowe i muszę przyznać, że przez miniony miesiąc zbyt wiele się nie wydarzyło. To znaczy – może i się wydarzyło, ale nie były to zdarzenia, którym media postanowiły poświęcić aż tyle uwagi, by trwale zapisały się one na ich kartach.

Najważniejszymi tematami września wydają się być: odszkodowanie zasądzone Alicji Tysiąc w związku z publikacją „Gościa Niedzielnego” oraz trwająca ciągle dyskusja na temat aresztowania w Szwajcarii polskiego reżysera – Romana Polańskiego. Obu tym przypadkom poświęcono w ciągu ostatnich dni mnóstwo uwagi i specjalnie to nie chce mi się już ich nawet komentować.

Bo i co tu zresztą komentować? Dla wielu osób są to rzeczy oczywiste. No cóż… Dla katolika, aborcja nie narodzonego dziecka polega na jego zabiciu i co za tym idzie jest zabójstwem, a seks z osobą poniżej danego wieku jest przestępstwem nie tylko w Stanach Zjednoczonych. Nie bardzo rozumiem, dla czego ktoś broni kogoś kto uciekł przed wymiarem sprawiedliwości i protestuje przeciwko jego zatrzymaniu. Z poziomu zwykłego, nie obracającego się w środowisku znanych nazwisk człowieka – wygląda na to, że naszym elitom w głowach się poprzewracało.

Rozumiem zasługi danej osoby, dla kultury, jakiejś społeczności itp., ale zdaje się, że jeżeli okaże się iż jakiś obecny autorytet popełnił w przeszłości jakąś zbrodnię, to jego życiorys mimo wszystko jej nie zamaże. W świetle prawa wszyscy są równi i tak powinno być. Nie ma taryfy ulgowej. I tyle. Może i często ze szkodą dla człowieka, który wiele wysiłku włożył w to, by zamazać popełnioną w przeszłości winę, ale w świetle prawa nic się na to nie poradzi. Przestępstwo było i już. Trzeba nie tylko odpokutować, ale jeszcze zostać osądzonym i poddać się wymierzonej karze, nawet – jeżeli będzie ona jawnie niesprawiedliwa, a i o takie przypadki nie trudno. Zdaje się, że sąd może wziąć pod uwagę zasługi i czyny danej osoby po dokonaniu przestępstwa, ale wcale to nie oznacza, że te jego jakieś wybitne osiągnięcia sprawiają, że danego przestępstwa nie było.

Gdy tak przeglądam sobie te różne informacje z minionego miesiąca i widzę jakie wydarzenia są najbardziej komentowane i zaprzątają najwięcej uwagi opinii publicznej i mediów, to mam wrażenie, że żyjemy w czasach po-politycznych. Polityka, przepychanki partyjne, sposób sprawowania rządów, prace nad ustawami, walka z kryzysem o którym już nawet prawie zapomniano – nie zajmują tak publiczności, jak kwestie obyczajowe lub jakieś problemy gwiazd, czy nawet ich dawnych partnerów. Wystarczy być byłą żoną znanego aktora i popełnić jakiś naganny czyn, by informacje o tym długo nie schodziły z łamów prasy i ekranów telewizorów.

Może i ktoś tu idzie na łatwiznę i media podchwytują proste, nie wymagające zbytniego wysiłku poszukiwawczego tematy, a dziennikarstwo śledcze odchodzi do lamusa, ale trzeba też przyznać, że ludzie najprawdopodobniej, w przeważającej większości, chcą być jednak o takich sprawach informowani. Chcą być karmieni informacyjną sieczką lub tematami obyczajowymi, czy też społecznymi, a polityka jako taka, interesuje ich wcale lub mniej. Lektura ustaw nie jest wcale ciekawa, nie tylko dla dziennikarzy, o nieprawidłowościach w różnych urzędach i tak wszyscy wiedzą, a to – w jaki sposób rząd walczy z kryzysem, społeczeństwo odczuwa na własnej skórze.

Nic, tylko pochylić się z natężoną uwagą, nad tym co nam się podsuwa. Może i naszym kosztem, bo umykają nam w ten sposób także rzeczy ważne i powoli zapominamy, że na otaczająca nas rzeczywistość ktoś jednak może mieć wpływ, ale trzeba przyznać, że my tez mamy wpływ na to co czytamy, komentujemy i najwidoczniej – prawdziwe problemy polskiego państwa interesują nas już mniej.