Tak sobie pomyślałam, że Grześ piszę o reżyserach, a ja może zacznę o ulubionych poetach, co?
Poezja często schodzi na drugi plan, gdy już dorośniemy, bo czasu mało, bo nad wierszem trzeba trochę pomyśleć?

Ja mam kilku, naprawdę ulubionych nic mnie nie obchodzi, czy byli socjalistami, komunistami, czy wręcz przeciwnie, mogę tylko oceniać ich przez pryzmat wierszy, które pisali.
Mam kilku ulubionych, że tylko będę dziś pisała o polskich poetach, bo na obcojęzycznych przyjdzie kiedyś pora.
Poeta, który nauczył mnie poezji i dzięki któremu ją pokochałam, to Władysław Broniewski, już widzę te brwi uniesione ze zdumienia, ale to prawda, naprawdę ukochałam poezję dzięki niemu, bo on najpierw tymi swoimi bardzo patriotycznymi wierszami, jak choćby „Żołnierz Polski”, czy „Bagnet na broń”, rozbudził moją wrażliwość i mój patriotyzm, potem oczywiście zaczęłam go głębiej studiować i naprawdę go pokochałam, bo on bardzo liryczny, mimo, tej socjalistycznej otoczki, która potem mu przyświecała,(choć komuniści, nigdy nie byli go pewni, dlatego skończył w domu dla psychicznie chorych, z uzależnieniem od alkoholu).
Bardzo polubiłam jego poezję i jego styl, nawet przez chwilę, chciałam, być do niego podobną i zaczęłam pisać wiersze.
Wiersze nabuzowane patriotyzmem chęcią poprawienia świata, szybko mi się to znudziło, bo i wiersze były mierne i liryk ze mnie żaden.
Ale jeden, chyba z 78 roku przytoczę, bo krótki, a wtedy mi wydawał się bardzo wywrotowy.

My nie chcemy Breżniewa,
Tu go w Polsce nie trzeba,
Nam potrzebny jest mocny przywódca,
No, bo Gierek kochani,
Ogląda, się za ruskami,
A my zrusyfikować się nie damy!

Widzicie, ten silny wpływ poezji Broniewskiego?
Ten sam rytm, przynajmniej.

Zacytuję, też ulubiony wiersz Broniewskiego, pod tytułem:

Bar pod Zdechłym Psem

Zanim się serce rozełka

-czemu? a bo ja wiem?

warto zajrzeć do szkiełka

w barze “Pod Zdechłym Psem”.

Hulał po mieście listopad,

dmuchał w ulice jak w flet,

w drzwiach otwartych mnie dopadł,

razem do baru wszedł.

“Siadaj, poborco liści,

siewco zgryzot wieczornych!

Czemuś drzew nie oczyścił?

Kiepski z ciebie komornik.

Lepiej by z trzecim kompanem…

Zresztą – można i bez…”

Ledwiem to rzekł, już stanął

trzeci mój kompan: bies.

“Czym to ja się spodziewał

pić z takimi jak wy?

Pierwszy będzie mi śpiewał,

drugi będzie mi wył.

Cyk! kompania! Na zdrowie!

Pijmy głębokim szkłem.

Ja wam dzisiaj o sobie opowiem

w barze “Pod Zdechłym Psem”...”

I poniosło, poniosło, poniosło

na całego, na umór, na ostro.

I listopad pijany, i bies,

a mnie gardło się ściska od łez.

I poniosło, poniosło, poniosło,

w sali uda o uda trze fokstrot,

wkoło chleją, całują się, wrzeszczą,

nieprzytomnie, głupawo, złowieszczo,

przetaczają się falą pijaną,

i tak – do białego dnia…

Milcząc pijemy pod ścianą

diabeł, listopad i ja.

“Diable, bierz moją duszę,

jeśli jej jesteś rad,

ale przeżyć raz muszę

moje czterdzieści lat.

Daj w nowym życiu, diable,

miłość i śmierć, jak w tem,

wiatr burzliwy na żagle,

myśl – poza dobrem i złem.

Znów będę bił się i kochał,

bujnie, wspaniale żył.

Radość, a nie alkohol,

wlej mi, diable, do żył...”

Diabeł był w meloniku,

przekrzywił go: “Żyłeś dość,

to dlatego przy twoim stoliku

siedzimy: rozpacz i złość.

Głupioś życie roztrwonił.

Życie – to jeden haust.

Słyszysz, jak kosą dzwoni

stara znajoma, Herr Faust?

Na diabła mi dusza poety

- tak diabeł ze mnie drwi –

w wiersześ wylał, niestety,

resztki człowieczej krwi…”

Zniknęli czort z listopadem,

rozwiali się – gdzie?- bo ja wiem?

a ja na podłogę padam

w barze “Pod Zdechłym Psem”.

Szumi alkohol i wieczność...

Mruczą: “Zalał się gość...”

A ja: “Zgódźcie na Drogę Mleczną

taksówkę... Ja już mam dość...”

Pozdrawiam serdecznie.:D