wiesz, ty się tak z tych feministek wyśmiewasz, a tekst w sumie w duchu feministyczny piszesz:)
uważaj Algo, bo zaraz Igła przyleci i zacznie tu swe mądrości co do kobiet rozsiewać:)

A poza tym to:

,,Chciałabym postawić pomnik słów, dla tych kobiet, cichych, przemykających przez życie jak cień, by o nich częściej się mówiło, choć ja wiem to trudne zadanie, bo one są jak dobre duchy, znikają gdy już nie są potrzebne, ulatują jak Anioły!
Czasem mamy po nich pamiątkę, w wyhaftowanej serwetce, przepisach kulinarnych, czy mądrościach, które zdążyły nam przekazać.”

Kiedyś gadaliśmy o Grassie u mnie, nie wiem, czy wtedy wspomniałem, pewnie nie, bo okazji nie było, o książće ,,Turbot”,

To jest trochę coś podchodzącego pod pomnik słów, a razcej pod historię świata z punktu widzenia kucharek i jedzenia, może nawset szerzej z punktu widzenia różnych zmysłowych przyjemności.
Bohaterkami jest 9 kucharek i o każdej jest opowieśc, historia od epoki kamiennej gdzies az do lat 90-tych dwudziestego wieku, polecam, może cię wciągnie, długie (ponad 700 stron), ale momentami warto, klimatyczne.
No i w sumie o kobietach coś w tym stylu, jak ty w tym fragmencie postulujesz.

moge się popisac ignorancją?
Apropos tej mulierystki, to nie wiem zupełnie co to za twór, znaczy słowo pierwszy raz w zyciu słyszę.

Pzdr

mulierystki nie znajduje.
A skąd się wzięło, znaczy bo nawet nie wiem, od czego może pochodzic czy tak zupełnie abstrakcyjnie ktośą wymyślił słowo?

pomnik już postawiłaś – słowem ciepłym, wspomnieniem, pamięcią żywą...
Aniu, nie idź w zawody z wietrzyskiem wstrętnym. Jest inne wyjście; zawsze są trzy.
Pozdrawiam 3-cie się Dziewczyny Pozdrawiam

Fakt, postawiłam.

Pozdrawiam serdecznie.:D

No tak, ma Pan rację, ale to zawsze kobieta, jak Pan trafnie zauważa, jest niby chroniona, ale czy aby na pewno?

Czy zostawiając ją, bo muszą powojować, udać się na tzw. polowanie, to chronienie, czy tylko wyrwanie się z codzienności?

Niech ona troszczy się o codzienność, gdy powraca on, niech ona wita mnie z honorami, bom bohater.

A ona tylko …no właśnie tylko zmagająca się z codziennością.

Ech…

Pozdrawiam serdecznie.:D

Wszyscy chcą niby w obronie tej kobiety stawać, ale od święta, a na co dzień?

Gdy jest jej szaro, to obronią przed szarością?

Gdy jest jej smutno, obronią przed smutkiem?

Gdy czuję się zagubiona, odnajdą za nią drogę?

Często takim codziennością musimy sprostać sobie same, a mężczyźni…hmm…

Hajda, za Kmicicem, hajda na Wołmontowicze…

Czyż nie mam racji?

Pozdrawiam serdecznie.:D

Ps. I wtedy kobieta, nie jest do bronienia, tylko jak zdobycz wojenna.

ja rozumiem, że Pan akurat może tak, a ilu jeszcze?

Wie Pan, ja się nasłuchałam od moich krewnych opowiesci o wojnach, nagłych wywózkach, bohaterstwie, które było pośmiertne.

O kobietach, które wiodąc gromadkę dzieci i chorych rodziców musialy sobie z tą straszliwą pustką, strachem poradzić same, czyż to nie straszne?

Ja sama się nie lękam, bo jest we mnie dużo wojowniczości, choć marnej jestem postawy, ale wszelkie rewolucje, wojny prowadzą z zasady do barbarzyństwa i najbardziej na tym tracą kobiety.

Pozdrawiam serdecznie.:D

Ps. To się cieszę, a mnie jakoś nie idzie ostatnio, brak weny, a może czasu.:D

Ja to za Panem Wołodyjowskim zawsze mówię:

“Pan Bóg dał mi mizerną postać, jak się nie będę mnie bali, to się będą ze mnie śmiali”

Pewnie kobiet to nie dotyczy, ale, no to mój bohater numer jeden jest, ten Pan Michał.
A uśmiechem, na uśmiech odpowiadam na dobranoc.:D