Wiecie co, ostatnio bardzo się opuściłam w pisaniu na blogu, z prostej przyczyny, piszę coś większego.
Na początku miało to być opowiadanie, ale zaczyna się z tego robić powieść.
Nie, nie chwalę się, bo jeszcze nie wiem, czy mi wyjdzie, czy będę na tyle systematyczna, że doprowadzę to do końca.
Ale wiecie, sprawia mi to nieopisaną frajdę, czuję się kimś lepszym, niż jestem, mam nadzieję, że to nie grzech pychy.
Powieść będzie o kobiecie(Małgorzacie) z resztą kawałek kiedyś wkleiła tu, by spytać się moim czytelnikom, czy warto, powiedzieli, że tak, więc jestem podwójnie zmotywowaną.

By nie być gołosłowną, przytoczę wam jeszcze fragment, ciekawam, jak na niego zareagujecie.
***
Rano zbudziła się bardzo wcześnie, umyła zęby, bo czuła okropną gorzkość w ustach, nie pamiętała, co jej się śniło, więc chyba jakoś wszystko się ułoży, założyła szlafroczek, nastawiła czajnik na herbatę, bardzo chciało jej się tej herbaty, zresztą zawsze rano miała największą ochotę na herbatę.

Gdy już ją piła i paliła papierosa, ktoś zadzwonił do drzwi, zawiązała szlafrok, który niebezpiecznie zsunął się jej z ramion, ukazując nagie piersi i poszła otworzyć.

W drzwiach stała…matka Ewy.

-Dzień dobry, nie chcę ci się narzucać, ale wiesz, chciałam ci coś dać. To jest coś od Ewy, jakby taki testament.

-Dzień dobry, niech pani wejdzie, akurat mam świeżo zaparzoną herbatę-i wpuściła ją do domu.

Matka Ewy coś trzymała w ręce, jakiś zeszyt, był bardzo gruby i miał podokładane kartki, które wychodziły z brulionu. „To pewnie to, co przyniosła dla niej, to coś w rodzaju zapisków Ewy” pomyślała wpatrując się w zeszyt.

Postawiła przed nią filiżankę z herbatą i zapaliła następnego papierosa.

-Co chce mi pani dać? –Zapytała, ale wiedziała, że to coś, to ten brulion.

Matka Ewy położyła zeszyt na stole i powiedziała, że wczoraj przeglądała Ewy rzeczy i znalazła to, to był pamiętnik. Ewa, pisała w nim o Małgorzacie, sama była zdziwiona, że Ewa coś takiego pisała, nigdy nie widziała, by była osobą sentymentalną, raczej zawsze starała się być realistką, oczywiście potem przyszła ta okropna choroba…a przedtem ten wypadek ojca.

-Wiesz. Mogę ci mówić na ty?-zapytała nagle.
-Oczywiście.
-Tam jesteś dokładnie opisana, i ona tam pisze, zresztą sama powinnaś to przeczytać, to może być bardzo ważne, nie wiem co oznacza taki termin „srebrne oczy śmierci”i „srebrzystość śmierci”, to chyba jakieś jej motto, bo jest na każdej stronie.

Napiła się herbaty i też wyciągnęła z torebki papierosy, zapytała, czy może zapalić…

Małgorzata skinęła głowa i uśmiechnęła się do niej, poczuła coś w rodzaju sympatii do tej kobiety, przecież fatygowała się tylko dla nie.
Porozmawiały jeszcze chwilę, powspominał chwilę pogrzebu, matka Ewy mówiła o tym, jak Ewa była jeszcze dzieckiem, ale Małgorzata nic na to nie potrafiła odpowiedzieć, przecież poznała ją na chwilę przed śmiercią.

Rozmowa stała się dość wymuszona i matka Ewy, powiedziała, że musi już iść, bo ma tyle jeszcze spraw na głowie i że teraz jest zupełnie sama, nie ma nikogo, spojrzała na Małgorzatę jakby z wyrzutem i wyszła.
A ona jej nie zatrzymywała, chciała zostać sam, na sam z pamiętnikiem.
Gdy tamta wyszła, Małgorzata zrobiła sobie jeszcze jedną filiżankę herbaty i otworzyła pamiętnik

***

Dzień pierwszy! Srebrne oczy śmierci idą do mnie.

„Miałam sen, śniła mi się moja siostra, ona ma chyba kłopoty.
Tydzień temu, ojciec powiedział mi o niej, powiedział, ze bardzo ją kocha, ale dla jej(Małgosi) bezpieczeństwa, nie może się z nią kontaktować.
Zapytałam się mu, czemu, ale nie chciał mi wyjaśnić, powiedział tylko, że to za bardzo skomplikowane.
Mama chyba jest o tamtą kobietę zazdrosna, dlatego on nie chce się kontaktować z M., choć podobno jej matka nie żyje, a wychowywała ją ciotka, to dziwna sytuacja.
Bo przecież z taty żaden mafioso.
Nie wiem czemu gdy tylko ojciec mi o niej powiedział, zaczęłam o niej śnić, może dlatego, że o niej myślę, nigdy nie miałam rodzeństwa.
W tym moim śnie ona tonie i to w jakimś srebrnym płynie, jakby w srebrnej toni i nikt nie podaje jej ręki by się uratowała, choć dookoła przechodzą ludzie.
Straszy jest ten sen, bo i ja tam stoję i nic nie robię.
Nagle w moją stronę idzie mężczyzna i się śmieje, to jest najstraszniejszy, a zarazem najcudowniejszy śmiech jaki słyszałam, patrzy na mnie, ma srebrne oczy, podchodzi i przebija mi serce jakąś srebrzystością, jakby z jego oczy wychodziły jakieś promienie.
Boję się, nie o siebie, tylko o nią.
Kim jest ten człowiek?
Chciałam ojcu opowiedzieć ten sen, ale na wspomnienie Małgosi, ojciec zamilkł, a gdy powiedziałam, że śnił mi się facet o srebrnych oczach, złapał mnie za ramiona i powiedział, że kłamie. Ten sen, to pewnie jakaś przestroga, czy ona się w coś nie pakuję?
Podobno została wdową, mąż jej zginął, powinnam chyba ją odwiedzić, ale co mam jej powiedzieć?”

Małgorzata siedziała z zimną filiżanką w dłoni…”co?...jak?
Czemu, skąd ona wiedziała, czemu ojciec był taki wściekły?
Więc to pisała cztery lata temu, więc już o mnie wtedy wiedziała i o srebrnookim?
Ojciec musiał wiedzieć coś więcej, czemu jej nie ostrzegł?
Kurcze, za dużo tych znaków zapytania, a brak rozwiązań, czyli Adrian szukał mnie cały czas?
To głupie, bo przecież mógł znaleźć mnie wcześniej, coś tu nie gra, tylko co?”
Zapaliła w popielniczce piętrzyły się niedopałki od chyba dziesięciu papierosów, a ona nic nie jadła.
Zadzwonił telefon, poszła odebrać, po drugiej stronie odezwała się Karolina, czy nie ma czasem ochoty na zakupy, bo jedzie do miasta i może ją po drodze zabrać.
Spojrzała w stronę pamiętnika Ewy, potem na górę niedopałków w popielniczce, zdecydowała
-Oczywiście mam ochotę, kiedy będziesz u mnie, bo muszę się ubrać, cholera, wiesz jeszcze jestem w szlafroku.
Tamta zachichotała dwuznacznie i powiedziała, że pewnie mało spała w nocy.
Nie chciało jej się tłumaczyć, a tym bardziej jej, co się wydarzyło, ale chciała jednego, by mogła się choć na chwilę z tego wyrwać.
Powiedziała więc, że może… może i że czeka na nią.
Odłożyła słuchawkę i poszła się ubrać, włożyła bluzkę i spodnie, nie chciała się specjalnie stroić, ale poszła do łazienki i zrobiła makijaż, niezbyt widoczny, ale trochę podkreśliła usta i rzęsy. Karolina zawsze była tak idealnie umalowana, a burza rudych włosów dodawała jej niesamowitego uroku, zawsze jej tych włosów zazdrościła.
Kiedy kończyła, usłyszała dzwonek, „Już jest?” pomyślała i poszła otworzyć, ale w drzwiach stał doręczyciel kwiatów i trzymał w ręce różę, czerwoną, piękną, taką o aksamitnych płatkach.
-Pani Małgorzata Loretańska?
-Tak to ja.
To przesyłka do pani podał jej róże i poprosił o pokwitowanie.
-Czy mogę wiedzieć od kogo ta przesyłka?
-Ma pani tam dołączony bilecik.
Spojrzała, rzeczywiście, na róży był bilecik, otworzyła go, w środku było tylko:
„dla M”, nic więcej, ani od kogo, ani dlaczego?
To mi wiele nie wyjaśnia zwróciła się do doręczyciela.
-Wie pani, ja tylko jestem dostawcą, nic więcej nie wiem, przykro mi.
Podpisała i dała dostawcy napiwek, zamknęła drzwi i zastanawiała się, czy to od Adriana, czy raczej od Piotra.
Stała z tą różą oparta o drzwi i aż podskoczyła gdy znów zadźwięczał dzwonek.
Otworzyła w drzwiach tym razem stała Karolina i chyba zrobiła dziwną minę, bo zaśmiała się na jej widok dziwnie i powiedziała
Witasz mnie kwiatami? Nie trzeba było zażartowała.
Małgorzata powiedziała, że właśnie dostała tą róże, ale nie wie od kogo.
O czyżby Piotruś był tak szarmancki? A może masz nieznanego wielbiciela? znów zaśmiała się dziwnie.
Małgorzata wzruszyła ramionami, powiedziała, że nie wie kto, ale pewnie Piotr, bo wczoraj się trochę pokłócili, by nie przedłużać, poszła wstawiła róże do wody i powiedziała, że jak mają jechać na te zakupy, to ona jest gotowa.

Szczerze mówiąc była nawet zadowolona, że wychodzi z domu, bo ostatnio nie miała na nic ochoty.