No fantastycznie, lubię ten styl napuszony, starający sprawiać wrażenie. Z
obowiązkowym autorytetem w roli głównej;“odsyłam do fundamentalnych prac Gunnara Myrdala”;), gdzie banał goni banał, a absurd goni absurd…

Konia z rzędem temu, kto powie jaki sens ma np. taki zakręcony komunał;
“Ostatnie kłopoty gospodarcze Islandii można w całości złożyć na karb obecnego
kryzysu, lecz jest to przecież kraj o bardzo niskiej korupcji podczas gdy kryzys
zdaje się omijać szerokim łukiem słynącą z korupcji Republikę Południowej Afryki,
której gospodarka ma się nad wyraz dobrze pomimo fatalnego miejsca w rankingach Transparency International.”
Co ma wspólnego kryzys globalny, którego tak dotkliwie doświadczyła Islandia, a
ominął jakoś RPA, z korupcją?

Pewnie w krajach o dynamicznym i intensywnym wzroście gospodarczym zjawisko
korupcji rośnie. Jest to poniekąd zrozumiałe. Ale jako skutek uboczny a nie
zjawisko korzystne, stymulujące wzrost.
Myli się przyczynę ze skutkiem.
To tak jakby uznać wysypkę i opuchliznę pojawiająca się po zażyciu skutecznego
medykamentu za efekt służący kuracji.
Absolutna bzdura?
Nie dla każdego.:)

Kraje o stabilnym, zrównoważonym i stałym wzroście, to kraje wolne od przepływu
“virtualnych”(sic!virtualnych?), podstolikowych pieniędzy “publicznych”(sic!
publicznych?). Tyle mówią badania.
Ale furda badania, gdy się wie lepiej i akurat dziś ma się takie przeświadczenie.

Uwielbiam to groteskowe miotanie się; od urojonej praktyki po urojoną teorię;
“W skrajnym wypadku może być nawet tak, że służby państwa nie zajmują się niczym innym, tylko “walką z korupcją”, lecz jak wiadomo – do niczego dobrego to nie prowadzi.”
Ha! W skrajnych przypadku? W skrajnym, napewno. Już widzę taki przypadek…:)

A wprowadzenie przykładu państwa policyjnego, by zilustrować własną tezę, to jest już coś.

“W dobrze funkcjonujących społeczeństwach zawsze notuje się pewną, wcale
niebagatelną przestępczość.” Niby oczywistość, ale przy bliższym spojrzeniu
cokolwiek bzdurna…

Czy tak jest w dobrze funkcjonującej Danii, Szwecji, Norwegi i Finlandii, że
poprzestanę tylko na doskonale mi znanych krajach skandynawskich?

Kiedy dwadzieścia lat temu byłem po raz pierwszy w Oslo, to szczerze ubawiło mnie to, że przez tydzień całe tamtejsze media żyły sprawą zniknięcia dwóch butelek mleka z przed sklepu. Podczas gdy ja w kraju policyjnym, wracając nad ranem, takie przestępstwa popełniałem notorycznie.:)

Pouczające jest zobaczyć jak pojęcia i terminy mylą się, tracą znaczenie i nie
przystają.
To tak jak obserwować narodziny świata, który jak wiadomo powstał z chaosu.:)

Państwo policyjne to bynajmniej nie państwo ukierunkowane na walkę z
przestępczością pospolitą. Bo jeśli tak, to Nowy Jork burmistrza Giulianiego uznać
można by było za miasto policyjne.
(Fakt- dotychczas bezkarni wyrywacze damskich torebek tak musieli je traktować)

W Państwie policyjnym aktywność policji koncentruje się na innych zadaniach niż na
walce z przestępczością pospolitą. Powiem więcej, przestępczość pospolita właśnie
z tego powodu ma się w nich doskonale.
A że się o niej nie wie, to też zupełnie zrozumiałe, w takich warunkach
ograniczona jest dystrybucja informacji.
Z niewyjaśnionych przyczyn jeszcze teraz przez niektórych akceptowana.

Te wywody już nawet nie żenują. One bawią, zwłaszcza, ze wygłaszane są z takim
namaszczeniem.

Pomijam już zupełnie, śmiałe rozważania odnoszące się do funkcjonowania władzy i
dostępu do informacji w warunkach państwa demokratycznego.
Z istoty demokracji można jeszcze się podciągnąć.:)

No i w końcu wyszło, że przemyślenia dotyczące błogosławionych skutków istnienia
korupcji i odniesień do państwa policyjnego, to pokłosie traumy związanej z PiSem i CBA.
Tyle niepotrzebnie przelanych słów, a i tak wiadomo o co w końcu chodzi…

Mimo wszystko jednak, trzeba docenić odwagę, podpisywania takich złotych myśli własnym imieniem i nazwiskiem.:)