Nie wiem czy większym obciachem była Złota Piłka dla Michaela Owena czy dla Fabio Cannavaro, ale fakt, faktem, że nagroda dla Cristiano Ronaldo obciachem nie jest. I jest nagrodą zasłużoną. Właściwie Portugalczyk miał ją w swych rękach tuż po wygraniu Ligi Mistrzów, choć w decydującym momencie uratowali mu ją koledzy (pamiętamy przestrzelonego karnego). Po Euro 2008, Złotej Piłki mógł być już pewny. Reprezentacja Hiszpanii wygrała tytuł jako zespół, no i sukces rzeczywiście miał wielu ojców. Tym samym Cristiano Ronaldo konkurenta się nie doczekał. Tytuł mistrza Anglii (wraz z koroną króla strzelców) i wygrana Ligi Mistrzów wystarczyły. To wielkie osiągnięcia, nawet bardzo wielkie, ale podobne, dwa lata temu, miał przecież Samuel Eto. I nagrody nie zdobył. Może dlatego, że nie był liderem drużyny? Może dlatego, że gdy przestrzelił karnego to Kamerun na mundial nie pojechał. Widać, nie miał kto błędu Eto naprawić.

Powiem od razu Cristiano Ronaldo nie lubię, a może i więcej. Jest dla mnie typem tandeciarza, chłopca z playstation, rozkapryszonym gwiazdorka. Słowem, graczem bez właściwości. Jak Britney Speras, jak z Bravo Sport. Ale też świetnie gra w piłkę. I co najważniejsze wygrywa.

Wygrał Ligę Angielską, która wbrew pewnym, coraz bardziej utartym schematom jest od hiszpańskiej wciąż słabsza. Bo siłę ligi porównuje się patrząc na ligowych średniaków, a nie na skład Ligi Mistrzów. A kiedy Anglia coś zagrała w Pucharze UEFA? Przed rozgrywkami Ligi Angielskiej wiadomo kto będzie w pierwszej czwórce, w Hiszpanii wiadomo tylko o Realu i Barcelonie. Zresztą, nie przypadkiem, w Premiership po latach debiutował Rasiak, a w Primera Division – Ebi Smolarek. Fakt, że pomocnik zostaje królem Ligii jest jego chlubą, ale też niezbyt dobrze świadczy o danej Ligii defensorach. Skąd miał tyle swobody? Dochodzi też różnica ligowej masy, młodzi Hiszpanie po prostu lepiej kopią piłkę. Dlatego Emil Zola pod koniec kariery mógł nadal czarować w Chelsea. Wówczas dosyć przeciętnej.

Najlepszym piłkarzem wciąż jednak jest Leo Messi. To trzeba widzieć, popatrzyć jak gra, jak zmienia tempo, ile widzi, jak przerzuca piłkę nad głową rywala i jak porównuje się go do Maradony. Czy Ronaldo ktoś porównuje do Eusebio? Wolne żarty. Na razie niech zbędzie „tyle” co Figo. W bezpośrednim pojedynku z Ronaldo Messi był lepszy, wyraźnie odstawał od wszystkich. Niestety najbardziej od kolegów z drużyny. Dwa razy miał pecha. Raz gdy magiczny sezon 2005/2006 skończył po meczu z Chelsea, drugi właśnie w tamtym półfinale z Manchesterem, gdy Scholes zdobył bramkę życia. Cóż, bywa, nie pomógł nawet złoty medal olimpijski. Ale poczekajmy. Zobaczmy ten sezon. Boję się tylko, że zaczął się zbyt fantastycznie, że się mi po prostu rozkręcili za wcześnie.