“Czasami myślę tylko, że miłość to także dać pozwolić komuś odejść, że życie nie jest dobrem samym w sobie, cierpienie nie uszlachetnia – uważał Tischner, ból po spaleniu skóry przez dzieci rysowany jest jak wielka czarna dziura.”

To też się zgadzam, nie wiem, czy znasz deMello (pisałem o nim w sumie 3 teksty tu), wg niiego, kurczowe przywiązanie do kogoś to egoizm.
Dlatego wg nieggo naprawde kocha się kogoś , gdy umiesz mu powiedzieć, że nie jest dla ciebie najważniejszy, że może odejść/umrzeć itd.
Wtedy jesteś wolny i wtedy nie jest to egoizm tylko właśnie miłość.

trochę pewnie zagmatwałem, ale cóż, tak mam:)

Pisałem o tym bardzo niedawno, u Sajonary.

W skrócie: jesteś w stanie przekonywać do swej tezy kogoś, kto cieszy się życiem, które przez lekarzy było skazane na nic niewartą – według Ciebie – wegetację? Słowa Ci nie uwięzną, gdy mu będziesz człowiekowi tłumaczył, że lepiej dla niego — by nie żył? Albo, że jego obecna sprawność jest statystycznym wybrykiem, a prognozy medyków były jednoznaczne, więc jego rodzice nie powinni ryzykować walcząc o jego życie?

Bo ja takiego człowieka znam.

Co wobec tego oświeceni Europejczycy, najedzeni, zdrowi i w ciepłych domach powinni zrobić z Trzecim Światem?

Zrzucić tam kilka atomówek, czy co?

Taka matka Teresa, czy o. Marian Żelazek, opatrujący trędowatych i trwający przy nich w godzinę śmierci — powinni ich pewnie po prostu dobijać? To byłoby humanitarnie?

Jest taka piękna idea, że jakość życia jest wyższą wartością niż samo życie.
Idea jest piękna.
Uzasadnia każde zabójstwo / samobójstwo. Każde.
Wystarczy w odpowiednim miejscu ustawić poprzeczkę owej jakości. A każde jej położenie jest ZAWSZE umowne — subiektywne, możliwe do zanegowania.

Wskaż kto może rozsądzić, kiedy życie nie muisi byc wartością samą w sobie? czy kryterium komfortu zycia o którym wspomina Odys?
Obawiam się, że jako osoba zdrowa ale patrząca na cierpiących nie rozumiesz cierpienia – patrzysz na nie kryterium komfortu = swoim kryterium oraz próbujesz to kryterium narzucić innym.

Sęk w tym, że nie jesteś w stanie określić kto ma rostrzygać czyje zycie jest wartością samą w sobie a czyje nie. Kiedy jest wartością samą w sobie a kiedy nie oraz kto ma to rostrzygać.

A właśnie obrońcy zycia nie przekraczają tej granicy którą ty przekraczasz gdyż obrońcy zycia prezentują pozytywne domniemanie a nie pewność, że życie ludzkie wartością w sobie nie jest i to zupełnie suiektywna sprawa.

Zauważ, że subiektywizm w stosunku do wartości życia jako wartości samej w sobie leży zawsze u poczatków rozpędzonej machiny eksterminacji który najbardzij jaskrawym przykładem jest nazizm jak i komunizm.

Właśnie do tego ten subiektywizm prowadzi.

Więc zanim przeepisz łatkę obrońcom życia pomyśl co z Twojegop subiektywizmuy wyniknęło niejednokrotnie w histroii Europy.

Pozdrawiam świątecznie.

************************
....zabiegany jestem, bo wielu “Ma-tysiaka” chce.. .

W mieszkaniu moich rodziców dożyła swoich dni ciotka mojej mamy.
Widziałem umieranie, bardzo brzydką, bolesną śmiercią, taką która uderza we władze umysłowe — widziałem dość blisko.

Nie będę zgrywał tu twardziela.

W obliczu takiej sytuacji nikt chyba nie chojraczy.

Ale widziałem, jak ważny był dla niej właśnie kontakt z bliskimi, zwykła ludzka troska.

Że to ma sens.

Nie mów, Delilo, że jak ktoś jest zwolennikiem celibatu księży to sam ma go stosować, jak jest za utrzymywaniem armii — ma jechać na front, a jak lubi oglądać igrzyska — ma natychmiast zacząć trenować i bić rekordy.

Nie wiem czy i kiedy przyjdzie mi stanąć osobiście oko w oko ze śmiercią i cierpieniem. Czy własnym, czy cudzym. Nie wiem. Być może jutro. Może nigdy.
Ale to nie jest żaden argument, za “humanitarnym” dobijaniem ludzi chorych i brzydkich.

Bo, podkreślam jeszcze raz, jeśli zgodzisz się na to raz — nie ma żadnej granicy w przesuwaniu poprzeczki kryteriów godnego życia.

Ty mówisz, żeby nie decydować fanatycznie za kogoś, że ma żyć. A ja — by nie decydować, że ma umrzeć. To znacznie bardziej niebezpieczne.

ale przecież nikt nic nie musi – być cierpliwym lub niecierpliwym.

Uderza mnie w Twoim komentarzu wkładanie Twojego sposobu myślenia w umysły obrońców zycia “w fotelach”.

A przecież to Twoje myślenie a nie ich…. .

Sugerujesz w swoim komentarzu, że obrońcy życia są oderwani od rzeczywistości i na tej swojej sugestii wyciągasz wnioski.

A z założenia, że życie ludzkie jest wartością samą w sobie bo życie ludzkie to konkretny i realny Człowiek, wypływa to wszystko co ze wsparciem, pomocą, niesieniem ulgi w cierpieniu jest.

Idąc zaś Twoim sposobem rozumowania można byłoby rzec, że pasjonaci motoryzacji figę z makiem wiedzą o niej gdyż nie uczestniczyli nigdy w wypadku drogowym w którym stracili zdrowie…. . Gdyby zobaczyli ofiary wypadków drogowych w hospicjach, na wóżkach inwalidzkich czy osierocone dzieci wskutek właśnie wypadku samochodowego zerwaliby szybko ze swoją pasją i sprzedaliby swoje auta. Albo powinni czym prędzej z tego zrezygnować.

Właśnie mniej więcej w takim tonie się wypowiadasz o obrońcach życia – oderwanych od rzeczywistości którą Ty znasz gdyż przechadzałaś jak rozumiem po hospoicjach, itp. A po tych miejscach się obrońcy życia nie przechadzali…. .

Natomiast nie wycofuj się ale napisz na czym budujesz pojęcie wartości życia ludzkiego samego w sobie jeśli kryterium jego komfortu jest niewystarczające.

Rozumiem, ze odrzucasz kryterium subiektywne, że każdy może decydować o jego wartości i to jego prywatna sprawa. Gdyż jeśli tego oddrzucenia nie zalegalizujesz totalitaryzmy niszczące właśnie życie ludzkie nie pasujące do uznanych kryteriów wartości życia szerokich grup społecznych.

Właśnie piszac o totalitarytzmach pragnę pokazać, że taki właśnie sposób postrzegania watrtości życia ludzkiego prowadzi do subiektywizmu a więc do dowolnego określenia kiedy ono wartościa jest a kiedy nie. A jeśli taki sposób myślenia uznasz za właściwy otworzysz furtkę dla eugeniki a także dla rasizmu.

Jeśli się zaś pochwala subiektywizm wprowadza się następujący mechanizm.

Życie staje się dla jednego wartością a dla drugiego nie. Czyj pogląda ma być “na górze”? tego kto jest mocniejszy, ma większe wpływy i więcej pieniędzy?
Albo inaczej prośba o możliwość samobójstwo jest bardziej wyrazem poczucia odrzucenia osoby cierpiącej przez zdrowych niż afirmacją samobójstwa samego w sobie jako najlepszego wyjścia.

Samobójstwo = eutanazja, dla mnie to akt oskarżenia wobec zdrowej społeczności. Zadna mrzonka humanitaryzmu tego nie jest w stanie przykryć. Ludzie odchodzą na własne życzenie z tego świata wtedy gdy czują się odrzuceni, osamotnieni i nikomu nie potrzebni.

Chcesz im dać takie prawo czy też chcesz zawalczyć o to aby mieli wsparcie… .

Pozdrawiam!

dla mnie ważniejsza jest wolność niż życie.
I tak jak nie chciałbym, by ktoś decydował o moim umieraniu, tak samo nie chciałbym, by decydował o moim dalszym życiu.
Zresztą dlaczego zdrowy fizycznie człowiek ma prawo do samobójstwa, a ktoś, kto fizycznie tego samobójstwa nie może dokonać, ma nie mieć prawa do eutanazji?

Nie twierdzę, że ludzie smiertelnie chorzy czy cierpiący tej eutanazji chcą gremialnie, nie twierdzę, że ja bym chciał.
Ale chciałbym mieć świadomość i wolność wyboru, nie musieć być skazanym na życie wbrew sobie.
Bo ktoś uważa, że to humanitarne i piękne jest.
A co mnie to obchodzi właściwie?

Ten ktoś by nie cierpiał, ja bym cierpiał.
Dlaczego on ma kazać mi być heroicznym, jeżeli ja tego herozimu i tego błogosławieństwa bym nie chciał?
Przecież to też totalitaryzm.

Więc ja bym wolał mieć świadomość, że porta semper aperta est, jeżeli ja tego chcę.

Tyle.

wskaż paragraf pozwalający na samobójstwo?

A co do dalszej częsci opierasz swój wywód na założeniu, że samobójstwo est tak samo dobre jak życie.
Wtedy takie same prawa ma wobec człowieka samobójtswo jak i życie.

Ale ponieważ tak nie jest, że samobójstwo jest tak samo dobre jak życie więc legitymizacja samobójstwa z pobudek wolności jest nieadekwatna.

Instytnkt życia jest wpisany w naszą naturę a targnięcie się na swoje życie jest wbrew naturze. Więc na poziomie natury już nie ma równości lecz relacja naturalna i patologiczna.

Totalitaryzmem jest wg Twojej wykładni nakazywanie tego co dekalog zabrania. Czy nie lepiej byłoby dać wszystkim wolność aby każdy miał wolność wyboru?

Tak napawdę zakaz nie odbiera wolności wyboru lecz informuje o skutkach takich wyborów. Tak jak znak drogowy nie odbiuera wolności wyboru lecz informuje o konsekwencjach tych wyborów.

Wolność zaś nie polega na wolności od wolności lecz jest przywilejem tcych którzy umieją z niej rozumnie korzystać.

Jakoś między Twoimi słowami przebuja mi “pusta wolność” dla dla pustejk wolności. Podczas gdy wolność jest sposobem życia w najlepszym tego słowa znaczeniu.

Pozdrawiam,

********************
....zabiegany jestem, bo wielu “Ma-tysiaka” chce.. .

wolność rezygnacji z życia, chyba logiczne, więc nie rozumiem twojego komentarza.

Poldku, po pierwsze, robisz błąd, że zakładasz że coś jest naturalne czy nienaturalne, chodzenie w okularach też jest wbrew naturze, a chodzę.
Nie trafia do mnie ten argument.
Nie uważam, by samobójstwo było wbrew naturze.
Nie uważam też, by było dobre, nie oceniam tego w kategoriach moralnych, nie uważam, by było tak samo dobre jak życie.
Uważam, że nikt nie musi mi legitymowac prawa do samobójstwa nikomu, bo jest to rzecz zależna tylko od jednej osoby.
Nawet z aborcją nie porównasz, bo tu nikogo więcej niż siebie nie zabijasz.

Dlatego osoby, niezdolne ze swojej winy do popełnienia samobójstwa fizycznie, są jakoś pokrzywdzone w tym prawie.

A skutki?
Jakie widzisz skutki samobójstwa dla osoby, która je popełnia?
(abstrahuję teraz od perspektywy religijnej i życia pozaziemskiego), bo ja widzę tylko wpływ na inne osoby, które zostawia ten, co się zabija.
Ale dla niego?

A co do wolności, co to za wolność, gdy mówisz jak z niej korzystać?
Albo ktoś inny?

Samobójców się ratuje. Nie tylko w naszej zacofanej Polsce, ale także w krajach zachodnich.

Choć już nie ma kar w kodeksie, dla odratowanych, jak niegdyś — to wciąż nie ma w prawie i praktyce przyzwolenia na samobójsctwo.

Raczej u podstaw praktyki różnorakich służb, tkwi dość powszechny odruch, że samobójca nie wie co czyni. Doświadcza jakiegoś nagłego załamania, z którego trzeba go ratować i wyprowadzić na prostą.

Samobójcy pomaga się tak jak uczestnikowi wypadku — nie analizując, czy i jakie miał prawo w tym wypadku uczestniczyć.

Więc argument z tym porównywaniem prawa do eutanazji z prawem do samobójstwa człowieka zdrowego – jest wątpliwy.

Jak i wiele innych, tym podobnych.

Nie tak dawno temu, przy dyskusji o aborcji akurat (wiem że nie na temat, ale chcę wskazać groteskowość pewnego sposobu myślenia) mój kolega odwołał się do argumentu prawo do własnego ciała. Pomińmy tu, bo nie o tym gadka, czy płód jest “własnym ciałem” matki. Nie o tym.
Otóż on palnął coś takiego: “przecież moje ciało jest moje i nic nikomu do tego. Jak zechcę urżnąć sobie palec, to pójdę do szpitala i mają mi to zrobić”.
O tóż nie. Nie zrobią. I o ile wiem, nie mają prawa.

to dać mu sznur …

“I don’t need to fight
To prove I’m right”

celnie okreslił przedmiot dyskusji Odys.

Że problem dotyczy tego, czy nalezy pomagać w popełnianiu samobojstwa czy nie.

Nie rozmawiamy o samobójstwie jako takim którego kazdy może dokonać.

Nasza rozmowa dotyczy współudziału w tym akcie.

Pozdr.

p.s.
Odysie rewelacyjnie wyluskałes to, w czym jest sedno problemu.

************************
....zabiegany jestem, bo wielu “Ma-tysiaka” chce.. .

Po pierwsze samobójstwo jest w Polsce LEGALNE – nie ma przepisu kodeksu karnego, które kara niedoszłego samobójcę. I nie przypadkiem nie ma. Ratowanie samobójców to częsty argument przeciwko eutanazji, otóż eutanzja oznacza nieuleczalne cierpienie, i samobójców eutanantycznych nie należy ratować, pozostałych tak. Dopóki ich cierpienie nie nasili się do tego stopnia, że będzie to eutanazja. Problem w określaniu ogromy – ale życie jest jednym wielkim problemem, nie godzę się na kapitulację bo sprawa jest delikatna. Argument o braku granicy i o kimś kto ma wyznaczać granicę jakości – jako argument jest niesłuszny. Bo sprowadza się do tego, że mówisz, wiesz musisz cierpieć bo my tu nie możemy się zdecydować kto i kiedy powiedzieć stop i cię odłączyć o respiratora. Gdyby przyjąć taką postawę cała gałąź prawa związanych bioetyką powinna być martwa. Dobro drugiej osoby jest ważniejsze niż twoja umysłowa nieudolność.

Po drugie należy odróżnić dwie sytuacje. Pierwsza gdy ktoś mimo cierpienia chce żyć. Tu nie ma sporu. Sytuacja druga ktoś cierpi i chce umrzeć – tu spór jest, ja jestem za eutanazją, ale nie o tym był mój wpis. Wreszcie sytuacja trzecia ( i o niej m.in. był mój wpis) rodzice mają zdecydować czy leczyć chorego, choć jego życie będzie koszmarną udręką. Sytuacja analogiczna do rodzenia dziecka, które życie będzie męczarnią. Ja stoję na stanowisku, że dobro dziecka to nie tylko dobro w sensie, że żyje, ale dobro w sensie, że pozwalam mu umrzeć by się nie męczyło. Bo życie samo w sobie nie jest wartością, wartością jest życie bez cierpienia. Pozwólcie mi odejść do domu Pana – mówił Jan Paweł II i nikt na siłę go nie zatrzymywał. Przedłużane takiego życia to często egoizm, tych co nie potrafią się pogodzić z odejściem, to często kara śmierci odroczona w latach mierzonych nieustannym cierpieniem.

I rozumiem drugi pogląd, ale się z nim nie zgadzam.

Wiesz, jak się postarasz, to skroisz bank i też cię nikt nie powstrzyma. To żaden argument. A prawo do biegania tam gdzie chcesz i kiedy chcesz (jeśli osobne przepisy nie stanowia inaczej) gwarantuje bodaj już konstytucja. W tej konstytucji zaznaczono szereg praw, w większości utopijnych w ogóle, zwłaszcza zaznaczono prawo do życia. Ale jakoś nie pamiętam prawa do zadania sobie śmierci.

Jasne, co nie zabronione jest dozwolone. Ale nie wszystko co dozwolone może być uznane za ja wiem, prawa człowieka czy jak im tam. Precedens do rozszerzenia na inne przypadki etc. Niektórych czynów nie ścigamy ze względu na nie- lub przeciw- skuteczność penalizacji, a nie dla zaakceptowania ich jako normę.

Owszem, nie ma.
Nie ma też przepisu karzącego za samookaleczanie.
A przecież nie będziemy nawoływać do pomocy w samookaleczaniu ludziom, którzy sami sobie z tym poradzić nie mogą...
Nie będziemy, prawda?

O tym mówię.

To po prostu jest żaden argument. Z tym samobójstwem. Więc proszę, dajmy mu już spokój.
Reszta argumentów, które wytacza Major, jest zancznie istotniejsza.

Ale ja mam pytanie: jak wyznaczyć jednoznaczną granicę?
Jak powiedzieć: rodzice nie mają prawa decydować o przedłużaniu życia dziecka chorego na to a tamto, a przy innych schorzeniach – tak. Kto ma prawo taką listę stworzyć i egzekwować?
Czy granica, przed którą ratujemy, a po której dobijamy bedzie jednoznaczna i nieprzesuwalna?
Dlaczego taka a nie inna?

Z eutanazją szereg podobnych pytań.
Najgorsze to, że prawo do zabijania dajemy wcale nie w ręce cierpiących — ale w ręce pomocników. Personelu zewnętrznego. Który może potem, w imię dobra swych podopiecznych i całej ludzkości, tego prawa nadużywać.

Moja teza: jeśli naruszymy tabu nie zabijaj (poza aktem obrony), dopisując ale — tracimy grunt pod nogami. Koniec równowagi. To może być równia pochyła.

I sorry, ale na to nie dacie mi żadnej pewnej odpowiedzi, bo jej nie ma. Bo tu już jest tylko uznaniowość, słowo przeciw słowu, prognozy i proroctwa.

im więcej ray powtarzasz, że to żaden argument, tym mniej mnie przekonujesz:)
Więc słaba strategia.
Dla mnie coś, co dla ciebie jest żadnym argumentem, jest argumentem.
Więc się nie dogadamy.
Mniejsze zaś właśnie znaczenie mają argumenty “humanitarne” dla mnie, bo jeżeli ktoś chce zyć pomimo cierpienia, to bardzo dobrze, nie widzę problemu też w ratowaniu dzieci, bo rozumiem, że się liczy na cud.
Medycyna pewnie umie złagodzić cierpienia nawet najbardziej chorych dzieciaków.

Argumentem zaś jest dla mnie prawo moje do decydowania.
I nie rozumiem dlaczego ktoś ma mi narzucać, że ja mam zyć.
Nie dość, że się “wpakowałem” z swojej lub nieswojej winy w totalną chorobę/kalectwo/stan prawie że roślinki (poza świadomością i mózgiem, które zakładamy, że pracują bez problemu), to jeszcze mam żyć dla dobrego samopoczucia innych?
Jeżeli jedyne czego ja chcę, to umrzeć?

Dla mnie więc odmawianie eutanazji jest przecwko jedynemu właściwie zainteresowanemu ta sprawą i jedynemu, który ma decydować.

Jest w mojej optyce taka odmowa niemoralna i niezgodna z wolnością.

I nie ma znaczenia intencja.

P.S. No a gadanie, że łamanie tabu “nie zabijaj” to straszna rzecz jest.

Protestowalićie, odysie, Griszequ i Poldku, przeciw wojnie w Iraku?
Przeciwko interwencji w Afganistanie?
Czy akceptowaliście jak większość, w tym ja, bbiernie te wydarzenia.
Więc, sorki, ale zgadzamy się na zabijanie od marca 2003.
Na zabijanie Arabów, na zabijanie naszych żołnierzy.
Od 2001 zgadzamy się na zabijanie naszych żołnierzy w Afganistanie.
I Afgańczyków.,
Więc jakie “tabu zabijania”?

nio nie jest to żaden populizm.
Chyba to co robi Polska i polskie wojsko jest dla ciebie ważniejsze niż działania Tutsi i Hutu?
Nie mam wpływu na politykę Rwandy, mam jakiś na politykę Polski.
Chocby wybierając tych, którzy wojnę poparli/o wojnie zdecydowali.

Zgadzając się na interwencje w Iraku (a ja de facto się zgodziłem), można powiedzieć, ze zgodziłem się na zabijanie.

I właściwie większośc polskiego społeczeństwa się zgodziła na to.

bliżej mi zdecydowanie do poglądów odysa i Griszeq’a. A jednocześnie znam kogoś, kto nie boi się śmierci, tylko Alzheimera (obciążenie genetyczne), wierzy w jakość, a nie trwanie i w razie nieszczęścia ja mam wypychać przez okno na dziewiątym piętrze.

Laboga, to nie na mój rozum, serce oraz inne wątpia.

Więc się tylko modlę, żeby nigdy nie…

Ja też bardziej boję się alzheimera niż śmierci.
Drętwieję na myśl o upośledzeniu umysłowym.
Moim, lub moich najbliższych.
A dziecka zwłaszcza.

A niby dlaczego nie mam moralnego prawa oceniać zabójstwa jako zabójstwa? Tak się składa, że zyję w kręgu cywilizacyjnym, w którym życie ludzkie jest najwyższą wartością. W przeciwieństwie np do Chin, gdzie ludzi zabija się za oszustwa podatkowe, łapownictwo lub przynalezność do niewłaściwych organizacji. No ale nie o tym mówimy. wracając – w kręgu naszej cywilizacji, życie podlega szczególnej ochronie – jest tak bezwzględnie ponadwartościowe, że nawet w odniesieniu do wielokrotnych morderców stosowana jest kara choćby nawet dożywotniego więzienia, a nie śmierci.
Po prostu uznaję (i wciąż większość tak uznaje), że nikt nie ma prawa odbierać życia drugiemu człowiekowi. Nikt – nawet Państwo w postaci wymiaru sprawiedliwości. I podobnie jak Odys, zdaje sobie sprawę, że ryzykuję ewentualnym cierpieniem niewinnych ludzi.
I wybacz Majorze – wyprawianie kogoś na tamten świat nie mieści się w moich kategoriach “pomagania komuś”. Tak się składa, że znam parę osób w ciężkiej depresji. Chorych. Cierpiących. Bo przecież nie ograniczamy cierpienia do bólu fizycznego? Część tych ludzi nie chce żyć. Ale nie potrafi zdobć się na odwagę zadania sobie śmierci. Pomimo możliwości. I tego całego: “prawa do samobójstwa”. “Bohatera”, który by im pomógł wylecieć z 9 piętra władowałbym na dożywocie, a nie wręczał mu orderu uśmiechu. Terapeuci, którzy się tymi chorymi zajmują, starają sie ulżyć im w cierpieniu – a nie przedstawiają instrukcji “99 prostych sposobów na samobójstwo”. I to jest właśnie moja cywilizacja.

czemu w ogóle służą tego typu dyskusje? Każda ze ston zaprezentowała swoje stanowisko w sprawie, powtarzając ogólnie znane, przytaczane setki razy argumenty. I to wszystko. Nic, literalnie nic z tego nie wynika, poza wiedzą na temat poglądów konkretnych blogerów. Ale o tym, że poglądy Majora różnią się od poglądów Odysa wiedziałam juz dawno.

Oczywiście że fałszywa, a przede wszystkim — nie moja. Uprzejmie proszę o doczytanie i niewkładanie mi niczego w usta. W szczególności tez, których nie wypowiedziałem.

Z możliwości odwetu rezygnujemy także. Ale również ze stuprocentowej pewności, że seryjny morderca nikogo już nie zamorduje, etc. A ja pisałem o tym aspekcie. A zwłaszcza o tragicznych, nieodwracalnych kosztach pomyłki. Sądowej na przykład. Bo ten aspekt jest jakoś analogiczny do naszego tematu.

Wyciąganie aspektu odwetowego kary głównej w tej dyskusji jest nie fair. Nie dotyczy tego tematu, ale od razu na wszelki wypadek ustawia karę śmierci jako moralnie paskudną, na tle czystych pobudek dobijania upośledzonych i śmiertelnie chorych. Tymczasem pobudki w jednym i drugim przypadku mogą być różne (np. ekonomiczne), a ryzyko i wątpliwości są porównywalne.

Zaznaczę jednak, że nawet gdy rozpatrujemy tylko “szlachetne” intencje:
— w pierwszym przypadku dopuszcza się zabójstwo w obronie życia i zdrowia zagrożonych przez zbrodniarza ludzi, a w drugim — akceptuje się zabójstwo dla ukrócenia cierpień. Dla mnie taka różnica jest istotna.

Nie. Oceniam ryzyko i stwierdzam, że pewne kwestie niebezpiecznie jest ruszać. Bo można wywołać lawinę. Jeśli uderzysz w fundamenty, cała budowla może runąć. To jest tryb przypuszczający, ale wolę przypuszczenia swego nie testować w praktyce. Bo bezwzględna (niezależna od płci, rasy, wieku, zdrowia, zasobności) wartość życia ludzkiego jest fundamentem naszej cywilizacji.

Nie mówię, że jeśli przeforsujesz system dobijania cierpiących, z pewnością będzie potop. Ale jak masz ryzyko potopu, nawet niewielkie, nie ruszaj wałów przeciwpowodziowych. Nawet, jeśli takiej powodzi, przed którą miały chronić, nie pamiętają najstarsi, a my nie umiemy sobie wyobrazić.

Sorry, znów przekłamujesz.
Czym innym ryzyko podjęcia błędnej ścieżki ratowania życia, czym innym ryzyko błędnej oceny, czy zabić. To chyba jest samo przez się zrozumiałe?!

Tutaj — nie udaje się pomoc, błąd czy wypadek są przyczyną śmierci, której staraliśmy się uniknąć.
Tam — zabijamy celowo, ale wskutek błędu czy wypadku nie tego, którego chcieliśmy.

Pomijając nawet, że w pierwszym wypadku nieskuteczność terapii jest oczywista, a w drugim raczej nie sposób wykazać błędu… różnica jest oczywista.

To mi się przypomina makabryczny żart z czasów okupacji:
Esesman dostał rozkaz zmniejszenia o połowę liczby pensjonariuszy domu starców o połowę. Więc wpada w nocy do sypialni i strzela w co drugie łóżko. Ale potem liczy trupy i wychodzi mu o jeden więcej.
Mein gott – wzdycha – zabiłem niewinnego.

Zresztą, przypomnę: znam dziecko, zupełnie sprawne i normalne, któremu najlepsi warszawscy specjaliści wróżyli alternatywę, że albo zemrze przed trzecim miesiącem życia, albo będzie roślinką. Gdyby była eutanazja, jaką postulujesz, nie mielibyśmy szansy przekonać się o błędzie tej diagnozy.

Umknął mi Twój komentarz skierowany do mnie.
Dzięki za uznanie.

I ja tak sądzę, ale że dowiedzenie tak radykalnej tezy zdało mi się przekraczać możliwości tej dyskusji (a kto wie, czy i moje), dlatego ją ograniczyłem.

Bardzo trafna uwaga na temat kwestii że “umarli nic nie czują”. Jakoś ten tytuł łyknąłem bezrefleksyjnie.

Pozdrawiam

tak się jeszcze wtrącę trochę.,dla mni eutanazji nie da się porównać z karą śmierci.
Bo eutanazja jest wyrazem woli mojej, kara śmierci jest jednak ingerencją i zabraniem życia nie swojego, ale cudzego.
Z tego punktu nie akceptuję kary śmierci i uważam ją za zło (tak jak za zło uważam aborcję), nie do końca jednak eutanazję czy samobójstwo.

tak sobie pomyślałem, że skłonny byłbym zaakceptować karę śmierci, gdyby skazaniec np. (świadomy i zdrowy psychicznie) jej się domagał, żądając zmiany kary więzienia dożywotniego na karę śmierci.

W innych wypadkach jest ona jednak dla mnie nieakceptowalna i nie chodzi o pomyłki sądowe, bo pomyłki ,fakt, mogą być wszędzie.

Pozdrawiam.

Odpowiem później (zapwene pojutrze).

Ogromnie rozszerzyłeś dziedzinę dyskusji w ostatniej wypowiedzi. Musisz przyznać, że jeśli mam bronić tezy (którą odrzucasz) o istnieniu pewnego elementarnego rdzenia etycznego kultury, wymaga to nieco wysiłku (a więc i czasu), a ja musze się zająć walką o byt. Świadomość – później.

Podobnie, jeśli mam wykazywać oczywistą dla mnie różnicę między ryzykiem błędu w leczeniu, a ryzykiem błędnej decyzji o uśmierceniu.

Cóż, paradygmaty można kwestionować, ale można i obronić.