...by dać szóchę. Bezczelność tych skurwieli woła o pomstę do nieba!
Gorzej, ze jak zwykle przy okazji pomsty, wszyscy oberwą odłamkami.
Pozdrawiam

Wspólny blog I & J

Regularnie czytam tylko dwa czasopisma: Gazetę Polską i Nowe Państwo.

pozdr.

To, że się klimat zmienia, nie ma wątpliwości, kwestią sporną są przyczyny tych zmian i sposoby niwelowania/łagodzenia skutków. Nachalne wciskanie ideologicznych bredni “ekologów” sprowadzające się do żądań: chcemy waszych pieniędzy, daje asmupt do podejrzeń, że cała akcja służy niezbyt jasnym celom, no i że gówno z tego będzie, nie ratowanie Ziemi i ludzkości. Moim zdaniem trafnie podsumowała te sprawy Ufka w swoim ostatnim wpisie. Trzeba zacząć od podstaw, jeśli się chce rzeczywiscie zadbać o tzw. ekosystem. W PRLu np. zniszczono niemal doszczętnie świetnie działający przed wojną system gospodarki wodnej na polach, łąkach i w lasach. Dziś, choć każdy rolnik płaci obowiązkowe składki spółkom wodno-melioracyjnym, nic poza coraz większymi szkodami i zaniedbaniem z tego nie wynika. Tam, gdzie nie trzeba osuszono pola, tam gdzie należało odprowadzić częśc wody, zabagniono. Najgorsze, kiedy durnie i niezguły biorą się za zarządzanie i robotę.
Mam przyjaciela, który jest właścicielem sporej firmy budującej sieci wodno-kanalizacyjne i oczyszczalnie. Co ten chłop się natłumaczy swoim ćwokom, żeby robili prace zgodnie ze specyfikacją. Niby to takie oczywiste dla kogoś, kto w tej branży działa lat dwadzieścia czy trzydzieści, że jak jest podane, że trzeba dać podsypkę żwirową i ją utwardzić, to trzeba to zrobić, jednak dla naszych robotników to nie jest dostateczny argument i kombinują jak mogą, żeby zrobić i się za bardzo nie narobić. A że inwestycja opiewa na sporo milionów i że później poprawki kosztują kupę forsy (co zabiera zyski), to już tych durniów nie interesuje. Ich zdaniem robota zrobiona, więc ma być zapłacone. Niby system się zmienił, lecz nawyki kołchozowe pozostały. Nawet za granicą ten chłam obserwuję. To brakoróbstwo i bylejakość. Natomiast kiedy widzę niespełna dwudziestoletniego chłopaka norweskiego, który koparką po mistrzowsku tworzy ziemno-skalne tarasy w ciągu kilku godzin, to odejmuje mowę z podziwu. Tam jest jednak zupełnie inne podejście do pracy, do obowiązków. Będziemy się tego uczyć jeszcze długi czas.

pozdr.

No to duży rozrzut, ale wiadomo – młodość nie zna granic ni kordonów :)

pozdr.

Ponieważ nieco starszy jestem, to jak Cejrowski może tylko w rękawiczkach wziąłbym KP do ręki. Nie w celach czyelniczych rzecz jasna. :)

Podaję link do fotki z tytułami:

http://www.fotosik.pl/pokaz_obrazek/e0b5e298db6c185c.html

pozdr.

P.S. Przy okazji. Kto do mnie zagląda, widzę dzięki programowi w profilu swojego bloga.

To proste. Nie cierpię przemądrzałych wykształciuchów, którzy chcą robić za obrońców proletariuszy. Mam dla nich tylko jedną propozycją: odfakujcie się od nas. Nie potrzebujemy waszej pieprzonej artystowskiej troski.
Jedyną intelektualistką, która nie robiła teatru, tylko w pełni żyła z tymi i dla tych, których świat zepchnął na dno, była S. Weil. Tylko ją akceptuję. Resztą się brzydzę. To dla mnie komuchy. Świnie, albo durnie. Niech Sierakowski nie robi za obrońcę mas, tylko zatrudni się na budowie i posmakuje twardego życia. Tak zrobił bloger fajrant i napisał z tego świetną relację u siebie w salonie24.

pozdr.

Trzeba na własnym grzbiecie posmakować dobrodziejstwa lewicowców, wtedy się wie, dlaczego lewicowego gówna nawet w rękawiczkach nie nalezy dotykać. Sorry za słownictwo, ale na samo wspomnienie czerwonych świniaków scyzoryk mi się otwiera.

Ale fajranta polecam.

pozdr.

zacytuję opis pewnego zdarzenia ze wspomnieniowej książki Oli Watowej, żony poety Aleksandra Wata.

“Skierowano nas więc do owego domu pod Moskwą, gdzie byo kilkanaście osób, wszyscy Polacy, którzy odsiadywali kary bardzo długie, między nimi i tacy, którzy siedzieli już osiem lat, jak kobieta, o której teraz opowiem. Nie jestem skora do łez, nie posiadam tej “łaski”, ale kiedy przypomnę sobie to, co tam w tym domu widziałam, gardło mi się zaciska.
Kobietę posadzono za jakiś proguł i rozłączono z dwuletnim synkiem. Siedziała w łagrze na dalekiej północy i teraz cudem podległa amnestii obejmującej Polaków. Zaraz następnego dnia po przybyciu do owego domu zauważyłam ją przechadzającą się w nerwowym napięciu w seni drewnianego domostwa, które było naszym schronieniem do dnia wyjazdu z Sowieckiego Sojuza. Napięcie tej kobiety, jej rozpaczliwy wyraz twarzy udzieliły mi się, nie potrafiłam nie zbliżyć się do niej i nie zapytać o powód tego niecierpliwego oczekiwania, coraz to bowiem otwierała drzwi do sieni, wyglądała na zewnątrz i znowu chodziła w kółko.
Czekała na swego syna. Ktoś z łagrowego otoczenia, Polak, podjął się sprowadzenia dziecka, które od rozstania z matką było w dietdomie. Oczywiście ów Polak był zaopatrzony w odpowiednią przepustkę i zezwolenie na oddanie dziecka matce. Kobieta siedziała już w łagrze osiem lat. A więc jej syn był już dziesięcioletnim chłopcem. Pragnęla i bała się tego spotkania. Jak zareaguje jej syn na zupełnie mu obcą kobietę?
I oto w godzinach popołudniowych drzwi do sieni otworzyły się. Byłam przy tym. Wszedł mężczyzna i chłopczyk o ogolonej do skóry główce, ubrany w coś w rodzaju szynela, coś bardzo szarego, za dużego na jego wątłe ramionka. Matka przez chwilę znieruchomiała, wpatrywała się w chłopczyka i wtedy mężczyzna powiedział: “Oto twój syn”. Wtedy kobieta padła na kolana i otworzyła ramiona, a chłopiec podbiegł do niej, objął ją z całej mocy, tulił sie do niej mocno, mocno ją obejmował, jakby się bał,że za chwilę znowu mu matkę zabiorą. Zniknęła granica czasu, granica przestrzeni, suma wszystkich ciężkich, gorzkich chwil przed połączeniem się tych dwóch istot. Widok ten wstrząsnął mną na całe życie i nigdy tego spotkania nie zapomnę. Zawsze też będę pamiętać, ile takich matek nieszczęśliwych zamieszkuje ten nieludzki kraj łez, samotności i okrucieństwa.
Ułożyła go zaraz potem do łóżka, okryła, karmiła, tuliła, całowała i szeptała te wszystkie czułe matczyne słowa, powtarzała mu godzinami te słowa miłości i szczęścia, chciała tą długą litanią wypełnić dziecku straszne lata obcości, pustki, osierocenia.”

Mi to wystarczyło, by mieć jednoznaczny stosunek do wszelkich lewaków. Jak to ujął Sołżenicyn: “dość jednego łyku, by poznać gorycz morza.”

A teraz spójrz na zdjęcie pyszałkowatego lewaka Sierakowskiego i odpowiedz sobie, co ten człowiek zrozumiał z tego, co podobno czytał.

http://www.krytykapolityczna.pl/Zespol-KP/menu-id-91.html

Sierakowski dziś w Rzepie: “można wyobrazić sobie komunizm bez Gułagu”

http://www.krytykapolityczna.pl/Krytyka-Polityczna-w-mediach/Slawomir-Si...

czytałam tę książkę, bardzo fajna jest.

Temat mogę rozwinąć później, bo teraz myślę o egzaminie na prawko :0

pzdr